วารสารเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวสู่ความยั่งยืน

สนามบินอัตลักษณ์ท้องถิ่นเพื่อนำไปสู่ความยั่งยืน

ธันยพัฒน์ อินทรทัพพ์ — 2024-12-17

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อต้องการให้หน่วยงานทั้งภาครัฐและเอกชนที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวร่วมมือกันพัฒนาสนามบินภายในพื้นที่ของชุมชนให้เกิดการผสมผสานอัตลักษณ์ของท้องถิ่นสู่สายตานักท่องเที่ยวเพื่อสอดคล้องกับรูปแบบการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน โดยใช้กระบวนการศึกษา วิเคราะห์ สังเคราะห์ และสกัดประเด็นจากข้อมูลทุติยภูมิจากเอกสารบทวิเคราะห์วรรณกรรมและทฤษฎีที่เกี่ยวข้องทั้งในและต่างประเทศ ผลการศึกษาพบว่า สนามบินเป็นอุตสาหกรรมบริการด้านการขนส่งทางอากาศที่รวดเร็วและสะดวกสบาย และส่งผลดีต่อการเติบโตเศรษฐกิจของประเทศ ในส่วนของการท่องเที่ยว สนามบินเปรียบเสมือนประตูบ้านที่ให้การต้อนรับและถ่ายทอดเอกลักษณ์ท้องถิ่นให้แก่นักท่องเที่ยวได้เกิดความประทับใจแรก และสืบสานวัฒนธรรมที่ดีงามผ่านทางสนามบินได้ ซึ่งการพัฒนาสนามบินด้วยอัตลักษณ์ท้องถิ่นเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ประกอบด้วย 1.บทบาทสนามบินกับการท่องเที่ยว 2.การท่องเที่ยวอัตลักษณ์ท้องถิ่น 3.สนามบินกับการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศ โดยผลการศึกษาสามารถใช้เป็นข้อเสนอแนะเชิงวิชาการที่สำคัญ สามารถเพิ่มศักยภาพและพัฒนาสนามบินพาณิชย์ให้เป็นสนามบินที่คงไว้ด้วยอัตลักษณ์ท้องถิ่น สามารถตอบสนองความต้องการของนักท่องเที่ยวเพื่อการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน ให้สอดคล้องกับบริบทการพัฒนาการท่องเที่ยวอัตลักษณ์ท้องถิ่น และเป็นการส่งเสริมการท่องเที่ยวในประเทศไทยได้ สามารถคาดการณ์และชี้แนะแนวทางในการพัฒนาสนามบินพาณิชย์ของประเทศได้อย่างยั่งยืน และยกระดับประเทศไทยเป็นศูนย์กลางการบินอาเซียนได้ตามเป้าหมายของประเทศอย่างมีประสิทธิผล

การเสริมสร้างการท่องเที่ยวผ่านการบริหารร้านกาแฟ: กรณีศึกษาจังหวัดพะเยา, ประเทศไทย

วารัชต์ มัธยมบุรุษ — 2024-12-17

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการบริหารจัดการร้านกาแฟเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวในจังหวัดพะเยา โดยมุ่งเน้น 1) การศึกษาพฤติกรรมและความต้องการของนักท่องเที่ยวชาวไทย จำนวน 400 คน ซึ่งสุ่มตัวอย่างแบบบังเอิญ (Accidental Sampling) ใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือที่ผ่านการตรวจสอบความถูกต้องและความน่าเชื่อถือ และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ 2) การวิเคราะห์ความคิดเห็นของผู้ประกอบการร้านกาแฟจำนวน 20 ร้าน รอบกว๊านพะเยา เก็บข้อมูลผ่านการสัมภาษณ์แบบกึ่งมีโครงสร้าง และวิเคราะห์ด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่านักท่องเที่ยวส่วนใหญ่เป็นเพศชาย (46.25%) ช่วงอายุ 25–29 ปี (36.25%) และทำงานในบริษัทเอกชน (53.5%) นักท่องเที่ยวเลือกใช้บริการร้านกาแฟที่มีเอกลักษณ์ท้องถิ่น (47.25%) และเน้นร้านที่ใช้เมล็ดกาแฟเฉพาะ (65%) โดยมีระดับความพึงพอใจสูงสุดในด้านความหลากหลายของเครื่องดื่มและขนม (ค่าเฉลี่ย = 3.97, SD = 0.862) รองลงมาคือบาริสต้าที่ได้รับการรับรองหรือรางวัล (ค่าเฉลี่ย = 3.89, SD = 0.821) และบรรยากาศร้าน (ค่าเฉลี่ย = 3.86, SD = 0.793) ในส่วนของผู้ประกอบการ พบว่าปัจจัยสำคัญในการบริหารจัดการ ได้แก่ การสร้างบรรยากาศที่เอื้ออำนวย เช่น การระบายอากาศและการจัดพื้นที่ใช้สอย การทำให้ร้านเป็นจุดหมายปลายทางที่โดดเด่น การพัฒนากระบวนการที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม การส่งเสริมการตลาดผ่านสื่อออนไลน์ การสนับสนุนเส้นทางสายกาแฟ และการยกระดับมาตรฐานการคั่วกาแฟ งานวิจัยนี้นำเสนอแนวทางการบริหารจัดการร้านกาแฟในสองมิติ ได้แก่ การพัฒนาร้านกาแฟและการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงกาแฟในจังหวัดพะเยา

แนวทางการพัฒนาวัดเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชน กรณีศึกษาวัดประดู่พัฒนาราม จังหวัดนครศรีธรรมราช

วนัชพร จันทรักษา — 2024-12-17

การวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาศักยภาพของวัดประดู่พัฒนาราม จังหวัดนครศรีธรรมราช เพื่อสร้างรูปแบบในการรองรับนักท่องเที่ยวตามศักยภาพแต่ละด้านของวัด และเพื่อพัฒนาวัดในการส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชน ประชากรที่ใช้ในการศึกษา คือ พระภิกษุที่จำพรรษาในวัด จำนวน 5 รูป นักท่องเที่ยวชาวไทยที่เดินทางมาท่องเที่ยววัด จำนวน 300 คน และชาวบ้านในชุมชนรอบวัด จำนวน 5 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แบบสัมภาษณ์ที่ไม่มีโครงสร้าง และแบบสอบถาม การวิเคราะห์ข้อมูลใช้วิธีการหาค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า ศักยภาพของวัดที่มีความโดดเด่นเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชน ประกอบด้วย 1) ศักยภาพด้านกายภาพ ได้แก่ ธรรมชาติของผิวดิน ทิศทางลม 2) ศักยภาพด้านสิ่งอำนวยความสะดวก ได้แก่ โครงสร้างพื้นฐาน ที่จอดรถ ห้องน้ำ สถานที่จำหน่ายอาหารและเครื่องดื่ม 3) ศักยภาพด้านทรัพยากรของวัดที่ดึงดูดใจนักท่องเที่ยว ได้แก่ เจ้าอาวาส โบราณสถาน 4) ศักยภาพด้านการจัดกิจกรรมของวัดที่นักท่องเที่ยวสามารถเข้าร่วมได้ ได้แก่ กิจกรรมสวดมนต์วันพระทุกวันอาทิตย์ วันสารทเดือนสิบ ซึ่งองค์ประกอบที่อยู่ในศักยภาพทั้ง 4 ด้าน จะเป็นข้อมูลในการสร้างรูปแบบเพื่อรองรับนักท่องเที่ยว จากการศึกษาวิจัยทำให้ค้นพบสูตรที่ใช้หาปริมาณเพื่อการปรับปรุงปัจจัยด้านต่าง ๆ ซึ่งเป็นสูตรที่ง่ายต่อการนำไปคำนวณและสามารถนำไปใช้พัฒนาวัดได้อย่างเป็นรูปธรรม ได้แก่ 1) สูตร WANACH1 N = (SxV)/A 2) สูตร WANACH2 N = S/A และ 3) สูตร WANACH3 Q = N – V

รูปแบบการเสริมสร้างทักษะอาชีพเชิงสร้างสรรค์ของผู้ประกอบการรุ่นเยาว์บนฐานการเรียนรู้ในโรงเรียน พื้นที่นวัตกรรมการศึกษาของจังหวัดกาญจนบุรี

นรินทร์ สังข์รักษา — 2024-12-17

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาข้อมูลพื้นฐานและความต้องการในการเสริมสร้างทักษะอาชีพเชิงสร้างสรรค์ 2) ศึกษารูปแบบการเสริมสร้างทักษะอาชีพเชิงสร้างสรรค์ของผู้ประกอบการรุ่นเยาว์3) ทดลองใช้รูปแบบการเสริมสร้างทักษะอาชีพเชิงสร้างสรรค์ และ 4) ประเมินผลและถอดบทเรียนรูปแบบการเสริมสร้างทักษะอาชีพเชิงสร้างสรรค์ของผู้ประกอบการรุ่นเยาว์บนฐานการเรียนรู้ในโรงเรียนพื้นที่นวัตกรรมทางการศึกษาของจังหวัดกาญจนบุรี กลุ่มตัวอย่างของการวิจัยเชิงปริมาณคือ ผู้บริหารและครู จำนวน 384 คน ใช้การสุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอน กลุ่มเป้าหมายของการวิจัยเชิงคุณภาพเป็นผู้บริหารสถานศึกษาและครู จำนวน 20 คน เครื่องมือที่ใช้ ประกอบด้วย แบบสอบถาม แนวทางการสัมภาษณ์ แบบทดสอบ และแบบประเมินต่างๆ วิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณด้วยสถิติเชิงพรรณนา และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า 1) กลุ่มตัวอย่างมีความคิดเห็นในการเสริมสร้างทักษะอาชีพในภาพรวมอยู่ในระดับมาก 2) รูปแบบการเสริมสร้างทักษะอาชีพเชิงสร้างสรรค์ใช้ “E-SKILLS Model” ประกอบด้วย 1) E- Entrepreneur 2) S-Skills for Learning 3) K-Knowledge Sharing 4) I-Inspiration 5) L-Leadership 6) L-Learning for Life และ 7) S-Self- Developing 3) ผลการทดลองใช้รูปแบบการเสริมสร้างทักษะอาชีพเชิงสร้างสรรค์ พบว่าคะแนนก่อนและหลังการอบรมแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 กลุ่มเป้าหมายมีความพึงพอใจในระดับมาก และ 4) การถอดบทเรียนพบว่าได้เพิ่มประสบการณ์และรูปแบบการสร้างผู้ประกอบการ สามารถนำมาสร้างงาน สร้างรายได้ การทำงานเป็นทีม การเล่าเรื่องสินค้าในชุมชนของตนเอง ฝึกออกแบบการขายสินค้า ทำให้กล้าคิด กล้าแสดงออก ผลิตและขายสินค้าได้

การศึกษากลยุทธ์ในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรในจังหวัดสุพรรณบุรี

ดุจตะวัน กันไทยราษฎร์ — 2024-12-17

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาบริบทของการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของจังหวัดสุพรรณบุรี 2) ศึกษาและสำรวจศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรของจังหวัดสุพรรณบุรี 3) จัดกลุ่มศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรของจังหวัดสุพรรณบุรี มีการทำวิจัยแบบผสมผสานระหว่างการวิจัยเชิงคุณภาพและการวิจัยเชิงปริมาณ โดยเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย แบบสัมภาษณ์เชิงลึก (In-Depth Interview) และแบบประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรในการดำเนินงานเก็บข้อมูลจากกลุ่มผู้เกี่ยวข้อง ได้แก่ผู้ประกอบการ เกษตรกร ตัวแทนหน่วยงานภาครัฐและเอกชน นักท่องเที่ยวและประชาชนในพื้นที่ โดยนำข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์ด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา ร่วมกับการวิเคราะห์ SWOT ทำให้ได้ข้อมูลบริบทเชิงพื้นที่ และกลุ่มศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรในจังหวัดสุพรรณบุรี จากการวิเคราะห์แหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรจังหวัดสุพรรณบุรีจำนวน 40 แห่ง พบว่ามีแหล่งท่องเที่ยวที่อยู่ในกลุ่มศักยภาพระดับดีมากจำนวน 5 แห่ง กลุ่มศักยภาพระดับดีจำนวน 7 แหล่ง กลุ่มศักยภาพระดับปานกลางจำนวน 9 แห่ง และกลุ่มศักยภาพระดับควรปรับปรุงจำนวน 19 แห่ง โดยเมื่อพิจารณาถึงองค์ประกอบหลักของศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร พบว่าศักยภาพการบริหารจัดการของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรมีคะแนนสูงที่สุดคือ 16.26 คะแนน รองลงมาได้แก่ ศักยภาพการดึงดูดใจของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรมีคะแนน 14.58 คะแนน ถัดมาคือศักยภาพการรองรับของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรมีคะแนน 12.79 คะแนนส่วนศักยภาพการให้บริการท่องเที่ยวของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรมีค่าคะแนนต่ำสุดคือ 12.22 คะแนน ทั้งนี้ภาพรวมศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรจังหวัดสุพรรณบุรีมีค่าเฉลี่ยอยู่ที่ 55.85 คะแนน ซึ่งอยู่ในระดับศักยภาพที่ควรปรับปรุง

การถอดบทเรียนความยั่งยืนของผลิตภัณฑ์ของกลุ่มเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนและผู้ประกอบการ ในการพัฒนาต่อยอดผลิตภัณฑ์ชุมชน จังหวัดสุพรรณบุรี

วรานี เวสสุนทรเทพ — 2024-12-17

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อสำรวจข้อมูล การพัฒนาผลิตภัณฑ์ การนำไปต่อยอดเชิงธุรกิจของกลุ่มวิสาหกิจชุมชน และผู้ประกอบการกลุ่มอาชีพต่าง ๆ ระหว่างปี 2560 – 2564 2) เพื่อถอดบทเรียนรูปแบบการพัฒนาผลิตภัณฑ์ของกลุ่มวิสาหกิจชุมชน และผู้ประกอบการกลุ่มอาชีพต่าง ๆ เพื่อได้แนวทางในการต่อยอดผลิตภัณฑ์ให้มีความยั่งยืน โดยคัดเลือกกลุ่มเป้าหมายที่ศึกษา เป็นวิสาหกิจชุมชนและผู้ประกอบการรวม 30 กลุ่ม ใน 10 อำเภอ ของจังหวัดสุพรรณบุรีได้รับการถ่ายทอดองค์ความรู้จากมหาวิทยาลัยสวนดุสิต ใช้ระเบียบวิธีวิจัย คือ การศึกษาเอกสาร เก็บข้อมูลเชิงคุณภาพโดยการสัมภาษณ์ การสังเกต และการประชุมกลุ่มย่อยระดมความคิดเห็น ใช้แบบสำรวจ การถอดบทเรียน และการประชุมแบบมีส่วนร่วมเป็นเครื่องมือ วิเคราะห์ข้อมูล นำข้อมูลที่ได้มาสรุปผลและข้อเสนอแนะ โดยการสังเคราะห์เนื้อหาด้วยการจัดหมวดหมู่และจัดลำดับ ประเมินหาแนวทางพัฒนาความยั่งยืนของผลิตภัณฑ์ชุมชน ผลการศึกษาพบว่า 1) กลุ่มวิสาหกิจชุมชนและผู้ประกอบการ ที่ได้รับการถ่ายทอดองค์ความรู้นั้น มีศักยภาพความยั่งยืนของผลิตภัณฑ์ชุมชน เป็น 3 กลุ่ม ได้แก่ ศักยภาพสูง ปานกลางและน้อย 2) กลุ่มที่มีศักยภาพสูง มีการพัฒนาผลิตภัณฑ์อย่างต่อเนื่อง ให้ความสำคัญด้านมาตรฐาน และความปลอดภัยของสินค้า พึ่งพาตนเองมีความเข้มแข็งผลวิจัยสามารถเป็นข้อมูลที่นำไปใช้ประโยชน์โดยให้สอดคล้องกับการวิจัยและบริการวิชาการ ใน SDU Direction ข้อที่ 1.4 การสร้างเครือข่ายที่เข้มแข็งสำหรับพื้นที่เป้าหมายและชุมชน