พัฒนาการของผู้เรียนที่เรียนรู้ด้วยแผนการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือด้วยเทคนิคจิ๊กซอว์ ในรายวิชาพระพุทธศาสนา นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนธงธานี อำเภอธวัชบุรี จังหวัดร้อยเอ็ด
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาดัชนีประสิทธิผลของการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือด้วยเทคนิคจิ๊กซอว์ และ2) เพื่อศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ที่เรียนด้วยการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือด้วยเทคนิคจิ๊กซอว์โดยใช้แบบแผนการวิจัย กึ่งทดลอง (Quasi-Experimental Research Design) กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนธงธานี อำเภอธวัชบุรี จังหวัดร้อยเอ็ด จำนวน 30 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย แผนการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือด้วยเทคนิคจิ๊กซอว์รายวิชาพระพุทธศาสนา และแบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ก่อนและหลังเรียนจำนวน 20 ข้อ มีค่าความยากง่ายและค่าอำนาจจำแนกอยู่ในช่วง 0.42 – 0.80 และ 0.29 – 0.85 ตามลำดับ ดำเนินการวิจัยในภาคการศึกษาต้นปีการศึกษา 2564 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ร้อยละดัชนีประสิทธิผล (Effectiveness Index: E.I.) และการทดสอบสมมุติฐานด้วยสถิติ Paired-Sample T test ผลการวิจัยพบว่า นักเรียนที่เรียนด้วยแผนการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือกันด้วยเทคนิคจิ๊กซอว์มีพัฒนาการหรือมีความรู้เพิ่มมากขึ้นคิดเป็นร้อยละ 76.38 (E.I. = 0.7638) นอกจากนี้ ผลการทดสอบสมมุติฐานยังพบว่า นักเรียนมีคะแนนหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 (Sig. = 0.0000, t = 30.07) กล่าวคือ นักเรียนที่เรียนด้วยแผนการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือกันด้วยเทคนิคจิ๊กซอว์วิชาพระพุทธศาสนาที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นทำให้ผลการเรียนรู้ของนักเรียนเพิ่มสูงขึ้น
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
ทิศนา แขมมณี. (2551). ศาสตร์การสอน:องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญชม ศรีสะอาด. (2535). การวิจัยเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร : สุวีริยาสาส์น.
เผชิญ กิจระการ และ สมนึก ภัททิยธนี. (2545). นวัตกรรมเพื่อการเรียนการสอน. มหาสารคาม: ภาควิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พระครูสิทธิธรรมาภรณ, พระราชปรีชามุนี, พวงเพชร พลวิเศษ, พิทยพล กองพงษ์ (2563). “การศึกษาพระพุทธศาสนาใน ศตวรรษที่ 21” วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์,7(11): (พฤศจิกายน) : หน้า 440-451.
ภาสกร ดอกจันทร์ (2558). “การสอนวิชาพระพุทธศาสนาระดับมัธยมศึกษาในจังหวัดเลย พ.ศ. ๒๕๕๕”. วารสารธรรมทรรศน์, 15(2): (กรกฎาคม – ตุลาคม) : หน้า 87-99.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2553). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ศุภกาญจน์ วิชานาติ, พูไทย วันหากิจ, จุฬารัตน์ วิชานาติ (2564). “การบูรณาการการจัดการเรียนรู้วิชาพระพุทธศาสนา”. วารสารปณิธาน, 17(2) (กรกฎาคม – ธันวาคม 2564): หน้า 233-256.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2550). แนวทางการจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญการจัดการเรียนรู้แบบพัฒนากระบวนการคิดด้วยการใช้คำถาม
หมวกความคิด 6 ใบ. กรุงเทพฯ : ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สมจิตต์ เขียวเกษม. (2548). การศึกษาผลการสอนโดยใช้วิธีการเรียนแบบร่วมมือที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาสังคมศึกษาและความคงทนในการเรียนรู้ของ
นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3.วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต,มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์.
สมใจ เพ็ชรสุกใส. (2548). ผลการสอนวิชาวิทยาศาสตร์โดยใช้วิธีการเรียนแบบร่วมมือด้วยเทคนิคจิ๊กซอว์ที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความสามารถในการ
ทำงานร่วมกันของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฎนครสวรรค์.
สมศักดิ์ ภู่วิภาดาวรรธน์. (2554). การยึดผ้เูรียนเป็นศูนย์กลางและการประเมินตามสภาพจริง. เชียงใหม่ : แสงศิลป์.
สุมณฑา พรหมบุญ และคณะ. (2540). ทฤษฎีและแนวคิดการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี.
ไสว ฟักขาว. (2544). การจัดการเรียนการสอนที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง. กรุงเทพฯ : เอมพันธ์.
Cohen, J. (1988). Statistical power analysis for the behavior sciences (2nd ed). Hillsdale NJ: Lawrence Erlbaum.
Johnson, D. W., & Johnson,R. T. (1994). R.T. Learning together and alone: Cooperative, competitive, and individualistic learning (4th ed.).
USA: Allyn and Bacon.
Slavin, R. E. (1995). Cooperative learning theory, research and practice (2nd ed.). Massachusetts: Macmillan Publishing Company.
