The Development of Instructional Model of Reading aloud Thai based on Phonetic Guidelines to Enhance the Ability to Pronounce Consonants of Karen Students
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purposes of this study were 1) to develop a reading aloud Thai instructional model based on phonetic guidelines to enhance the Ability to pronounce consonants of Karen students and 2) to evaluate the quality of the reading aloud Thai instructional model based on phonetic guidelines to enhance the Ability to pronounce consonants of Karen students. By using research and development design (R&D). The research process was divided into 2 phases: 1) Research 1: R1, which is a study and analysis of basic data to develop reading aloud Thai instructional model, and 2) Development 1: D1, which is the development and evaluate the quality of the reading aloud Thai instructional model. The statistics used in data analysis were mean (M), standard deviation (SD) and content analysis.
The results showed that: The developed of reading aloud Thai Instructional model consisted of 5 elements, namely elements: 1) the principles, 2) the objective, 3) the learning management steps, 4) measurement and evaluation, and 5) the conditions of the application, In relation with six stages of the instructional model, which were Stage 1) Pronunciation teaching: P1, Stage 2) Pronunciation Practice: P2, and Stage 3) Practice of word Spelling: P3, named it the 3C Model. And the quality assessment results of the developed reading aloud Thai instructional model based on phonetic guidelines to enhance the ability to pronounce consonants of Karen Students were found to be at the highest level.
Article Details
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2559). ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ เรื่องให้ใช้มาตรฐานการศึกษาขั้นพื้นฐาน เพื่อการประกันคุณภาพภายในของสถานศึกษา. เข้าถึงเมื่อ 3 กันยายน 2565, เข้าถึงได้จาก https://bet.obec.go.th/index/wpcontent/uploads/dlm_uploads/2016/10/Ministry-of-education-
Announcement-11_10_2016.pdf
กาญจนา บุญรมย์. (2537). การสอนภาษาไทยระดับอุดมศึกษา. อุบลราชธานี : ฝ่ายเอกสารตำรา สถาบันราชภัฎอุบลราชธานี.
ชนาธิป พรกุล. (2543). แคทส์ รูปแบบการจัดการเรียนการสอนที่ผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชลารินทร์ สุรินจักร. (2554). การสอนภาษาแบบโฟนิกส์ประกอบกับการสอนภาษาไทยแบบองค์รวม เพื่อพัฒนาทักษะการอ่านออกเสียงและการเขียนสะกดคำของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต), สาขาวิชาการสอนภาษาไทย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
โชคฑีรภัคญ์ ธนเศรษฐวัฒนา, จารุวรรณ เบญจาทิกุล, สมเกียรติ รักษ์มณี และพรสวรรค์ สุวรรณธาดา. (2561). นวัตกรรมแก้ปัญหาการออกเสียงภาษาไทยตามแนวภาษาศาสตร์ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษากลุ่มชาติพันธ์ุอ่าข่าในจังหวัดเชียงราย. วารสารรมยสาร, 16(1), 273-230.
ใดนี สาและ. (2560). ผลของการสอนแบบเอ็กซ์พลิซิทที่มีต่อทักษะการอ่านภาษาไทยของนักเรียนที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาที่สองระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 2. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต), สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ทวีศักดิ์ อุ่นจิตติกุล. (2558). คู่มือการเรียนการสอนภาษาไทย โดยวิธีแจกลูกและสะกดคำ. กรุงเทพฯ : วศิระ.
ทิศนา แขมมณี. (2562). ศาสตร์การสอน องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 23. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธีระพันธ์ เหลืองทองคำ และคณะ. (2558). “วิจัยและพัฒนาแบบฝึกอิเล็กทรอนิกส์เพื่อแก้ไขปัญหาการอ่านออกเสียงและการพูดภาษาไทยไม่ชัด.” รายงานการวิจัย สถาบันภาษาไทยสิรินธร จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นงนุช เอี่ยวเจริญ. (2552). “การเพิ่มประสิทธิภาพการอ่านออกเสียงของนักศึกษาในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ โดยใช้บทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอน เรื่องการอ่านออกเสียง.” สถาบันการพลศึกษา วิทยาเขตยะลา.
บันลือ พฤกษวัน. (2520). การสอนภาษาไทยในโรงเรียนประถม. กรุงเทพฯ : ม.ป.พ.
ประสงค์ รายณสุข. (2532). การศึกษาปัญหาและวิธีการแก้ไขการพูดภาษาไทยของเด็กชาวเขา. รายงานการวิจัยมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.
ปาริฉัตร พลสมบัติ. (2555). การพัฒนาแบบฝึกอ่านออกเสียงภาษาไทยตามหลักสัทศาสตร์ เพื่อส่งเสริมความสามารถในการออกเสียงภาษาไทยและเจตคติต่อการออกเสียงภาษาไทย สำหรับนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 1 ที่ใช้ภาษาเขมรถิ่นไทย. (วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต), สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รุ่งฤดี แผลงศร. (2560). ศาสตร์การสอนภาษาไทยในฐานะภาษาต่างประเทศ. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รุ้งลาวัลย์ กุมภวา. (2550). การใช้กิจกรรมการเรียนรู้ทางภาษาศาสตร์เพื่อฝึกออกเสียงคำที่มีตัวสะกดสำหรับนักเรียนปกาเกอะญอ โรงเรียนบ้านขุนแม่นาย อำเภอแม่แจ่ม จังหวัดเชียงใหม่. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต), สาขาวิชาการสอนภาษาไทย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
วัชรพล วิบูลยศริน. (2561). วิธีวิทยาการจัดการเรียนรู้ภาษาไทย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วีระวัชร์ สำราญจิต. (2516). ระบบหน่วยเสียงภาษากะเหรี่ยงในตำบลสวนผึ้ง. เอกสารการนิเทศการศึกษา หน่วยศึกษานิเทศก์. กรุงเทพฯ : กรมฝึกหัดครู.
สนิท สัตโยภาส. (2526). การสอนภาษาไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). เชียงใหม่: โรงพิมพ์ทิพย์อักษร.
สมจิต จันทร์ฉาย (2557ข: 235). การออกแบบและพัฒนาการเรียนการสอน. นครปฐม : เพชรเกษม พริ้นติ้ง.
สมจิตต์ ชัยพูน. (2551). การสอนซ่อมเสริมโดยใช้กิจกรรมเชิงบูรณาการเพื่อพัฒนาการอ่านออกเสียงภาษาไทยของนักเรียนชาวเขา ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต), สาขาวิชาวิจัยและสถิติการศึกษา มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สมทรง บุรุษพัฒน์และคณะ. (2554). “แผนที่กลุ่มชาติพันธ์และภาษาในภูมิภาคตะวันตกของประเทศไทย.” วารสารภาษาและวัฒนธรรม ,30(2), 83-114.
สมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี. พระราชดำรัสวันอังคารที่ ๒๐ เมษายน ๒๕๕๓ (จากหนังสือประมวลพระราชดำรัส สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา ฯ สยามบรมราชกุมารีด้านการพัฒนาเด็กและเยาวชนในถิ่นทุรกันดาร พุทธศักราช ๒๕๒๔-๒๕๕๓) เข้าถึงเมื่อ 2 กันยายน 2563, เข้าถึงได้จาก http://www.psproject.org/projects/child/child_web/cultural.html
สายวาริน ทาหาร. (2553). การพัฒนาทักษะการอ่านออกเสียงและการเขียนสะกดท้ายคำ โดยใช้เกมของนักเรียนชาวเขาเผ่าปกาเกอะญอ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนสมเด็จพระพุทธชินวงศ์. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต), สาขาวิชาการสอนภาษาไทย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สุวัฒนา เลี่ยมประวัติ, วิมลศิริ กลิ่นบุบผา, โกวิทย์ หลำชุ่ม และนรินทร์ จันทร์ผดุง. (2559). “บทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอนเพื่อพัฒนาการใช้ภาษาไทย สำหรับนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาตอนต้นเชื้อสายกะเหรี่ยงและมอญ.” รายงานการวิจัย คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุวัฒนา เลี่ยมประวัติ, วิมลศิริ กลิ่นบุบผา, โกวิทย์ หลำชุ่ม และนรินทร์ จันทร์ผดุง. (2558). “ปัญหาการออกเสียงคำในภาษาไทยของนักเรียนชั้นประถมศึกษาตอนต้น เชื้อสายกะเหรี่ยงและมอญ จังหวัดกาญจนบุรี.” วารสารวรรณวิทัศน์, 15(ฉบับพิเศษ), 319-344.
สุวิไล เปรมศรีรัตน์ และคณะ. (2547). แผนที่ภาษาของกลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ ในประเทศไทย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
อุไรรัตน์ ทะลา. (2556). การพัฒนาทักษะการอ่านออกเสียงคำมาตราตัวสะกดโดยใช้กระบวนการทางภาษาศาสตร์ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่สอง โรงเรียนบ้านห้วยหญ้าไซ สำนักงานเขตพื้นที่ประถมศึกษาเชียงรายเขต 2. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต), สาขาวิชาการสอนภาษาไทย มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
Arends, B. (2011). Practical Instructional Design: Applying the Basics to Yours. accessed 28 March 2021. available from http://tcc.kcc.hawail.edu/previous/TCC%201999/papers/arend.html
Bloom Benjamin S., et al. (1956). Taxonomy of Educational Objectives. New York : David Mckay Company.
Joyce, B, & Weil, M. (1996). Model of teaching. 5th ed. Boston : Allyn and Bacon.
Lu Sheng. (2010). A Development of Thai Language Pronouncing Instructional model using Phonetic Alphabet and Personal Instruction for Chinese students. (Doctoral Thesis), Educational Technology Burapha University.
Olenka Bilash. (2020). 4 Skills Teaching: Teaching Reading Skill. Accessed August 21, 2020. Available from https://oksickalate.wixsite.com/peerapat028/lesson-plans