https://so04.tci-thaijo.org/index.php/botbundit/issue/feed 2024-06-28T09:14:11+07:00 ดร.สุรสิทธิ์ แสงวิโรจนพัฒน์ Surajida@icloud.com Open Journal Systems <p><strong>นิตยสารบทบัณฑิตย์</strong></p> <p><strong>ISSN :</strong> <u>0857-2992</u></p> <p><strong>กำหนดออก </strong><strong>: </strong>ออกเผยแพร่ปีละ 4 ตอน ตอน 1 ประจำเดือนมกราคม - มีนาคม ตอน 2 ประจำเดือนเมษายน - มิถุนายน ตอน 3 ประจำเดือนกรกฎาคม - กันยายน และตอน 4 ประจำเดือนตุลาคม – ธันวาคม</p> <p>นิตยสารบทบัณฑิตย์มีจุดประสงค์เพื่อเผยแพร่บทความวิชาการ บทความวิจัยและการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นทางวิชาการในสาขานิติศาสตร์และสาขาวิชาอื่นที่เกี่ยวข้อง เพื่อส่งเสริมและกระตุ้นให้เกิดความรู้ทางวิชาการแก่สังคมทั่วไปและเพื่อเป็นเอกสารประกอบการศึกษาค้นคว้าและการอ้างอิง</p> <p>กองบรรณาธิการนิตยสารบทบัณฑิตย์ยินดีรับบทความวิชาการ บทความวิจัยฎีกาวิเคราะห์ ปกิณกะกฎหมาย บทวิจารณ์หนังสือและบทความปริทัศน์ ซึ่งจะมีผู้ทรงคุณวุฒิ (Peer Review) ตามสาขาวิชาที่เกี่ยวข้อง จำนวน 3 ท่าน พิจารณาและประเมินบทความทุกเรื่องอย่างเป็นธรรมด้วยกระบวนการที่เป็นอิสระและเชื่อถือได้ของกองบรรณาธิการ ซึ่งประกอบด้วยผู้ทรงคุณวุฒิจากหลายหน่วยงาน</p> <p>กองบรรณาธิการจะเก็บรักษาความลับเกี่ยวกับบทความที่อยู่ระหว่างการพิจารณาลงตีพิมพ์ในบทบัณฑิตย์ รวมทั้งกำกับให้การพิจารณาประเมินคุณภาพบทความเป็นไปตามรูปแบบที่ <strong>ผู้เขียนบทความไม่ทราบชื่อผู้ประเมินบทความ และผู้ประเมินบทความไม่ทราบชื่อผู้เขียนบทความ (Double-blinded review)</strong> และรักษามาตรฐานด้านจริยธรรมและทรัพย์สินทางปัญญาให้ปราศจากผลประโยชน์ทางธุรกิจ</p> <p><strong>ค่าธรรมเนียมการส่งบทความ : </strong>ปัจจุบันนิตยสารบทบัณฑิตย์ <strong>ไม่มีนโยบายในการเก็บเงินค่าธรรมเนียมการส่งบทความ </strong>กับผู้เขียนบทความ เพื่อตีพิมพ์ในนิตยสารบทบัณฑิตย์ โปรดระวังมีบุคคลแอบอ้างเรียกเก็บเงิน ซึ่งทางนิตยสารไม่มีส่วนเกี่ยวข้องและไม่ขอรับผิดชอบโดยประการทั้งปวง</p> https://so04.tci-thaijo.org/index.php/botbundit/article/view/269408 2024-01-16T12:40:43+07:00 รองศาสตราจารย์ ดร.ปวริศร เลิศธรรมเทวี p.lertdhamtewe@gmail.com

<p> การประกาศใช้พระราชบัญญัติมาตรการป้องกันการกระทำความผิดซ้ำในความผิดเกี่ยวกับเพศหรือที่ใช้ความรุนแรง พ.ศ. 2565 (พ.ร.บ. JSOC) ก่อให้เกิดระบบและกลไกการดำเนินงานเกี่ยวกับผู้กระทำความผิดร้ายแรงใน 3 กลุ่มที่สำคัญ ได้แก่ (1) ผู้กระทำความผิดเกี่ยวกับเพศ (2) ผู้กระทำความผิดเกี่ยวกับชีวิตและร่างกาย และ (3) ผู้กระทำความผิดเกี่ยวกับเสรีภาพในคดีเรียกค่าไถ่ บทความนี้ศึกษาระบบและกลไกการจำแนกผู้กระทำความผิดร้ายแรงออกจากผู้กระทำความผิดทั่วไป การบำบัดพัฒนาพฤตินิสัยที่มีรูปแบบเฉพาะสำหรับผู้กระทำความผิดร้ายแรง ตลอดจนการติดตามผู้พ้นโทษในคดีร้ายแรง เพื่อส่งเสริมการกลับคืนสู่สังคมด้วยดี และจากการศึกษาพบว่าการดำเนินงานตาม พ.ร.บ. JSOC ก่อให้เกิดความจำเป็นในการสร้างกลไกการจำแนกผู้กระทำความผิดเพื่อคัดกรองผู้กระทำความผิดร้ายแรงที่มีพฤติกรรมเป็นภัยต่อสังคมออกจากผู้กระทำความผิดโดยทั่วไป การจำแนกผู้กระทำความผิดดังกล่าวก็เพื่อเข้าสู่กระบวนการบำบัดพัฒนาพฤตินิสัยผู้กระทำผิดร้ายแรงที่มีพฤติกรรมเป็นภัยต่อสังคมในลักษณะที่สอดคล้องกับภาวะและความต้องการส่วนบุคคล และมีระบบและกระบวนการในการติดตามผู้กระทำความผิดร้ายแรงหลังพ้นโทษเพื่อให้การช่วยเหลือในการกลับคืนสู่สังคม วัตถุประสงค์ของการศึกษาในบทความนี้ เพื่อประเมินผลสัมฤทธิ์ของกฎหมายฉบับดังกล่าว</p>

2024-06-28T00:00:00+07:00 Copyright (c) 2024 เนติบัณฑิตยสภา https://so04.tci-thaijo.org/index.php/botbundit/article/view/270421 2024-02-06T09:45:35+07:00 ดร.กิตสุรณ สังขสุวรรณ์ krit.bond@yahoo.com

<p> กลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิตถือเป็นภัยคุกคามการค้าระหว่างประเทศ กฎเกณฑ์สำหรับกลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิตจึงต้องถูกกำหนดหรือพัฒนาขึ้นเพื่อแก้ไขปัญหาอันเกี่ยวกับกลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิต โดยกฎเกณฑ์สำหรับกลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิตช่วยทำให้ธนาคารสามารถปฏิเสธหรือระงับการชำระเงินแก่ผู้รับประโยชน์ เมื่อธนาคารได้ตรวจพบหรือรับทราบถึงกลฉ้อฉลนั้น กลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิตยังถือเป็นข้อยกเว้นของหลักความเป็นเอกเทศของเลตเตอร์ออฟเครดิตด้วยเช่นกัน แต่อย่างไรก็ตาม การศึกษาเรื่องกลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิตมีจำนวนไม่มากในประเทศไทย การวิจัยนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและวิเคราะห์ลักษณะของกลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิตโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศไทย รวมถึงการวิเคราะห์และสร้างกฎเกณฑ์สำหรับกลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิต วิธีการวิจัยนี้ได้ใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพโดยเก็บรวบรวมข้อมูลต่าง ๆ จากหนังสือ บทความวิจัย บทความวิชาการ รายงาน บทบัญญัติกฎหมาย และคำพิพากษาของศาล</p> <p> การวิจัยพบว่ามีกลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิตเกิดขึ้นในประเทศไทย แต่ยังไม่ปรากฏคำพิพากษาที่วินิจฉัยประเด็นของกลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิต และประเทศไทยก็ไม่มีกฎหมายอันเกี่ยวกับเลตเตอร์ออฟเครดิตและกฎเกณฑ์สำหรับกลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิตด้วยเช่นกัน การวิจัยยังพบว่ากฎเกณฑ์สำหรับกลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิตประกอบไปด้วย (1) มาตรฐานของกลฉ้อฉล และ (2) กฎเกณฑ์อันเกี่ยวกับกลฉ้อฉล อีกทั้งกฎเกณฑ์สำหรับกลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิตสามารถถูกสร้างหรือพัฒนาได้จากบทบัญญัติในประมวลกฎหมายอาญาและประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ โดยมาตรฐานของกลฉ้อฉลในเลตเตอร์ออฟเครดิตสามารถกำหนดขึ้นได้ โดยอาศัยบทบัญญัติในประมวลกฎหมายอาญา ในขณะที่กฎเกณฑ์อันเกี่ยวกับกลฉ้อฉลสามารถกำหนดขึ้นได้โดยอาศัยบทบัญญัติในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์</p>

2024-06-28T00:00:00+07:00 Copyright (c) 2024 เนติบัณฑิตยสภา https://so04.tci-thaijo.org/index.php/botbundit/article/view/269190 2024-01-22T09:53:22+07:00 ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.สมบัติ อรรถพิมล C.attapimon@gmail.com ดร.โชติกา อรรถพิมล uthebeauty@gmail.com

<p> การศึกษาวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษากระบวนการไกล่เกลี่ยระงับข้อพิพาทภาคประชาชนตามพระราชบัญญัติการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท พ.ศ. 2562 (2) ศึกษาปัญหาและสาเหตุของปัญหากระบวนการไกล่เกลี่ยระงับข้อพิพาทภาคประชาชน และ (3) หาแนวทางการให้ประชาชนได้รับสิทธิประโยชน์จากการไกล่เกลี่ยยิ่งขึ้น ซึ่งเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) ผู้วิจัยได้รวบรวมข้อมูลเอกสาร และสัมภาษณ์เชิงลึก (In-Depth Interview) ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 18 รูป/คน ได้ข้อเท็จจริงเชิงประจักษ์เป็นข้อค้นพบ</p> <p> ผลการวิจัย พบว่า (1) ประธานคณะทำงานศูนย์ไกล่เกลี่ยควรจบการศึกษากฎหมาย (2) หากประธานคณะทำงานไม่จบการศึกษากฎหมาย ควรมีผู้ทรงคุณวุฒิด้านกฎหมายประจำศูนย์ไกล่เกลี่ย (3) ควรมีกำหนดเวลาที่ชัดเจนในการวินิจฉัยว่าข้อพิพาทรับไว้ไกล่เกลี่ยได้หรือไม่ได้ (4) ผู้ไกล่เกลี่ยควรมีวุฒิการศึกษาจบปริญญาตรีสาขาใดสาขาหนึ่ง (5) ศูนย์ไกล่เกลี่ยควรมีผู้ทรงคุณวุฒิด้านกฎหมายตรวจบันทึกข้อตกลงก่อนให้คู่กรณีลงลายมือชื่อ (6) กำหนดอายุความร้องขอต่อศาลให้บังคับตามบันทึกข้อตกลงควรมีกำหนดอายุความ 10 ปี (7) เมื่อร้องขอให้บังคับตามข้อตกลง ผู้ถูกเรียกร้องให้การต่อสู้คดีให้ศาลมีอำนาจขอแรงทนายความให้แก่ผู้เรียกร้อง จะทำให้ประชาชนได้รับสิทธิประโยชน์จากการไกล่เกลี่ยยิ่งขึ้น</p> <p> เสนอแนะให้ปรับปรุงแก้ไขพระราชบัญญัติการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท พ.ศ. 2562 มาตรา 10 ก มาตรา 30 มาตรา 32 ปรับปรุงแก้ไขระเบียบกรมคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพ ว่าด้วยการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทภาคประชาชน พ.ศ. 2562 ข้อ 14 ข้อ 23 ก ข้อ 42 วรรคหนึ่ง ข้อ 49 และข้อ 53 ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 55</p>

2024-06-28T00:00:00+07:00 Copyright (c) 2024 เนติบัณฑิตยสภา https://so04.tci-thaijo.org/index.php/botbundit/article/view/267230 2023-09-29T10:27:09+07:00 ผู้ช่วยศาสตราจารย์ปาริชาติ ม่วงศิริ pary-nok13@hotmail.com

<p> ในปัจจุบันการประกอบธุรกิจที่ดำเนินกิจการให้บริการทางอิเล็กทรอนิกส์จำพวก Search Engine, Social Media Platform หรือ Online Marketplace เหล่านี้ล้วนเป็นกิจการอันเป็นที่นิยมของผู้บริโภคและสร้างรายได้อย่างมหาศาล โดยรูปแบบในการให้บริการจะใช้เทคโนโลยีสารสนเทศเป็นตัวขับเคลื่อน ดังนั้น ถ้าผู้ให้บริการและผู้รับบริการอยู่กันคนละประเทศ การให้บริการดังกล่าวย่อมสามารถทำได้โดยไม่ต้องส่งพนักงานไปดำเนินงานหรือไม่ต้องตั้งตัวแทนในการดำเนินงานในสถานที่ที่มีการให้บริการเลย เมื่อพิจารณาจากรูปแบบของการดำเนินงานดังกล่าวกับกฎหมายภาษีอากรที่จัดเก็บจากบริษัทต่างชาติที่ประกอบธุรกิจในประเทศหรือมีแหล่งเงินได้เกิดขึ้นในประเทศ การให้บริการทางอิเล็กทรอนิกส์ของผู้ให้บริการต่างชาติกลับไม่ต้องเสียภาษีในประเทศไทย ในขณะที่บริษัทต่างชาติที่ขายสินค้าให้แก่ผู้ซื้อในประเทศไทยหรือบริษัทต่างชาติที่ได้รับค่าตอบแทนการให้บริการประเภทอื่น อาทิ ค่าตอบแทนการใช้งานอันมีลิขสิทธิ์ กลับต้องเสียภาษีในประเทศไทย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าบริษัทในประเทศไทยประกอบกิจการให้บริการทางอิเล็กทรอนิกส์แก่ผู้รับบริการทั้งในและต่างประเทศ จะต้องเสียภาษีในประเทศไทยทั้งภาษีมูลค่าเพิ่มและภาษีเงินได้ และอาจต้องเสียภาษีให้ต่างประเทศหากมีการให้บริการแก่ผู้รับบริการในต่างประเทศ เช่นนี้แล้วจะทำให้ต้นทุนในการแข่งขันของบริษัทในประเทศไทยมีสูงกว่าอันเป็นการกดทับศักยภาพในการแข่งขันในตลาดโลก ดังนี้ การจัดเก็บภาษีจากการให้บริการทางอิเล็กทรอนิกส์ของบริษัทต่างชาติจึงน่าจะเป็นวิธีการที่ทำให้ระบบภาษีที่จัดเก็บจากบริษัทต่างชาติมีความเป็นธรรมยิ่งขึ้น</p>

2024-06-28T00:00:00+07:00 Copyright (c) 2024 เนติบัณฑิตยสภา https://so04.tci-thaijo.org/index.php/botbundit/article/view/273233 2024-06-17T16:28:35+07:00 ศาสตราจารย์พิเศษไพโรจน์ วายุภาพ pairoj.botbundit@gmail.com

<p> บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและวิเคราะห์หลักกฎหมายตามบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ที่ปรากฏในคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1303/2564 และคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3679/2564 และหลักกฎหมายตามบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายอาญาที่ปรากฏในคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1890/2566</p> <p> สิทธิหน้าที่และความรับผิดตามสัญญาค้ำประกันระหว่างผู้ค้ำประกันและเจ้าหนี้นั้นมีลักษณะเป็นการเฉพาะตัวของผู้ค้ำประกันในประการที่จะไม่ตกทอดไปยังทายาทหรือไม่ หากสิทธิหน้าที่และความรับผิดตามสัญญาค้ำประกันตกทอดแก่ทายาทของผู้ค้ำประกันแล้ว ความรับผิดของทายาทจะเป็นอย่างไร ผู้เขียนมีข้อสังเกตเกี่ยวกับการปรับบทประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ในประเด็นข้อกฎหมายเรื่องสัญญาค้ำประกันและความรับผิดของทายาทโดยธรรม ตามคำวินิจฉัยในคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1303/2564</p> <p> ในคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3679/2564 ศาลได้วินิจฉัยในประเด็นการเพิกถอนการฉ้อฉล กรณีอดีตสามีได้นำที่ดินและสิ่งปลูกสร้างซึ่งเป็นสินสมรสไปจดทะเบียนโอนขายให้แก่บุคคลอื่นอันเป็นทางให้เจ้าหนี้ของอดีตภริยาต้องเสียเปรียบ ผู้เขียนได้นำประเด็นตามคำพิพากษาศาลฎีกามาตั้งเป็นข้อสังเกตเพื่อวิเคราะห์และศึกษามาตรา 237 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์</p> <p> คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1890/2566 วินิจฉัยประเด็นข้อกฎหมายระหว่างการพยายามกระทำความผิดฐานลักทรัพย์และการกระทำความผิดฐานลักทรัพย์อันเป็นความผิดสำเร็จโดยใช้หลักเกณฑ์การ “เอาทรัพย์ไป” ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 334 อย่างไรก็ดี ผู้เขียนมีข้อสังเกตเกี่ยวกับการใช้หลักเกณฑ์ดังกล่าวโดยหากพิจารณาข้อเท็จจริงในส่วนการแย่งการครอบครองทรัพย์จากการครอบครองของผู้อื่นในลักษณะตัดกรรมสิทธิ์อาจทำให้ผลแห่งคดีเปลี่ยนแปลงไป</p>

2024-06-28T00:00:00+07:00 Copyright (c) 2024 เนติบัณฑิตยสภา https://so04.tci-thaijo.org/index.php/botbundit/article/view/273479 2024-06-27T12:22:04+07:00 ดร.สุรสิทธิ์ แสงวิโรจนพัฒน์ publication@thethaibar.or.th 2024-06-28T00:00:00+07:00 Copyright (c) 2024 เนติบัณฑิตยสภา