แนวทางการเปิดเผยข้อมูลข่าวสารของราชการตามพระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารราชการ พ.ศ. 2540 ที่มีข้อมูลส่วนบุคคลรวมอยู่ด้วย
คำสำคัญ:
ข้อมูลส่วนบุคคล, สิทธิในความเป็นส่วนตัว, ข้อมูลข่าวสารของราชการ, ความมั่นคงปลอดภัยของข้อมูลส่วนบุคคลบทคัดย่อ
การเปิดเผยข้อมูลข่าวสารของราชการที่มีข้อมูลส่วนบุคคลตามพระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารราชการ พ.ศ. 2540 นั้นสามารถดำเนินการโดยไม่เป็นการทำลายการคุ้มครองความเป็นส่วนตัวของปัจเจกบุคคลและสามารถเกิดขึ้นควบคู่ไปกับการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลตามพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 ได้ อย่างไรก็ตาม การบังคับใช้กฎหมายดังกล่าวจะต้องคำนึงถึงปัจจัยต่างๆ เพื่อสร้างความสมดุลระหว่างความโปร่งใสภาครัฐและความเป็นส่วนตัวของปัจเจกบุคคล การดำเนินการดังกล่าวอาจดำเนินการได้โดยการแยกแยะองค์ประกอบของข้อมูลเพื่อแยกข้อมูลที่จำเป็นต่อการตรวจสอบการทำงานภาครัฐและข้อมูลที่กระทบต่อความเป็นส่วนตัวของปัจเจกบุคคล ข้อมูลข่าวสารของราชการมีส่วนที่แสดงให้เห็นถึงความถูกต้องโปร่งใสและตรวจสอบได้ของหน่วยงานของรัฐซึ่งสามารถแยกจากเนื้อหาของข้อมูลที่เผยถึงตัวตนของปัจเจกบุคคลได้ นอกจากนี้ โดยหลักแล้วหน่วยงานของรัฐที่มีสถานะเป็นผู้ควบคุมข้อมูลส่วนบุคคลตามพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลฯ ยังมีหน้าที่ต้องรักษาความมั่นคงปลอดภัยทางของข้อมูลส่วนบุคคลตามมาตรฐานที่กำหนดขึ้นตามมาตรา 37(1) แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 การรักษาความมั่นคงปลอดภัยของข้อมูลส่วนบุคคลตามพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลฯ มีส่วนสนับสนุนให้หน่วยงานของรัฐที่ครอบครองข้อมูลส่วนบุคคลป้องกัน รับมือและลดความเสี่ยงจากภัยคุกคามทางไซเบอร์อีกด้วย
เอกสารอ้างอิง
คณาธิป ทองรวีวงศ์, ‘ข้อยกเว้นของการเปิดเผยข้อมูลตามพระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ
พ.ศ. 2540 : ศึกษากรณีข้อมูลส่วนบุคคล’ (2560) 1 วารสารนิติศาสตร์และสังคมท้องถิ่น 47.
ปิติ เอี่ยมจำรูญลาภ, บทบัญญัติทางกฎหมายว่าด้วยสิทธิที่จะถูกลืม (Right to be Forgotten) และแนวทางแก้ไขกฎหมายที่เกี่ยวข้อง (สถาบันพระปกเกล้า 2565).
ปิติ เอี่ยมจำรูญลาภ, การให้รัฐเข้าถึงและได้มาซึ่งข้อมูลที่บุคคลสื่อสารถึงกันในสหรัฐอเมริกา (สถาบันพระปกเกล้า 2562).
ปิติ เอี่ยมจำรูญลาภ และปรีชา เลิศอัศววิวัฒน์, โครงการศึกษาและพัฒนามาตรฐานความมั่นคงปลอดภัยสำหรับข้อมูลส่วนบุคคลตามพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 (Samsung Knox Solutions) เสนอบริษัท ไทยซัมซุง อิเลคโทรนิคส์ จำกัด โดย คณะนิติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย (กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564).
สำนักงานคณะกรรมการข้อมูลข่าวสารราชการ, สิทธิรับรู้ข้อมูลข่าวสารของประชาชน (บริษัทสามเจริญพาณิชย์ (กรุงเทพ) จำกัด 2549).
องค์การบริหารส่วนตำบลบางปลา, “คำร้องขอถังขยะ” (Bangpla OSS, 27 ตุลาคม 2562) <https://bangpla.oss.in.th/public/oss/data/formgeneral/id/61/menu/0> สืบค้นวันที่
ตุลาคม 2565.
Anita L. Allen, ‘Privacy-as-Data Control: Conceptual, Practical, and Moral Limits of the Paradigm’ (2000) 32 Connecticut Law Review 861.
Christopher Kotfila, ‘This Message Will Self-Destruct: The Growing Role of Obscurity and Self-Destructing Data in Digital Communication’ (2014) 40(2) Bulletin of the Association for Information Science and Technology 12.
FOIA, ‘What is the FOIA?’ (United States Department of Justice, 2022)
foia.gov/faq.html> accessed 31 October 2022.
Jed Rubenfeld, ‘The Right of Privacy’ (1989) 102(4) Harvard Law Review 737.
Nurhan Kocaoglu and Andrea Figari, Using the Right to Information as an Anti-Corruption Tool (Berlin, Germany Transparency International 2006).
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 วารสารกฎหมายนิติพัฒน์ นิด้า

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.