Transformative Life of Thai beggars to be a worker

Main Article Content

Watthana Thammalangka
Sayamol Charoenratana

Abstract

The beggar problem is what clearly reflected social issue. Even though the problem is not major compared to others, it is important in creating good quality of life. This study aimed to seek for the pattern and factors affecting Thai beggar to change back to working life, as well as to study the problem condition of the beggar during Covid-19 crisis. The research was life history quality research from 6 Thai beggars. The case study was specifically in public and protection of helpless persons area. The result found that physical condition was the main factor pushing the beggar into the work. The inseparably sub factors were 1) external factor was the chance to enter the work due to the property such as disability. 2) internal factor was the motivation on how to earn the income of each person as beggar was an easy job with higher income than others. However, there were several Thai beggars able to drive themselves out of the beggar circle and became workers with the help from government and public sectors composing of early career access opportunity, changing period financial support for the stability of long-term career. Still, the crisis condition such as this Covid-19 situation affected economy system, structural and individual society impacting greatly on job seeking, work and career stability of Thai beggar.

Article Details

Section
Research articles

References

กรมพัฒนาสังคมและสวัสดิการ. (2559). พม. เตรียมความพร้อม รองรับการบังคับใช้กฎหมาย พ.ร.บ. ควบคุมการขอทาน. วารสารเพื่อการพัฒนาและสวัสดิการ ปีที่ 11 ฉบับที่ 57 เมษายน - มิถุนายน 2559. 12 - 15.
กองคุ้มครองสวัสดิภาพและเสริมสร้างคุณภาพชีวิต. (2560). แนวทางการปฏิบัติงานตาม พระราชบัญญัติการคุ้มครองคนไร้ที่พึ่ง พ.ศ. 2557 และพระราชบัญญัติควบคุมการขอทาน พ.ศ. 2559. กรุงเทพฯ: กรมพัฒนาสังคมและสวัสดิการ.
จอมขวัญ ขวัญยืน และ จุฑามาศ ชาญเจริญลาภ. (2546). ความลำบากในโลกมืด : วิถีชีวิตของผู้พิการทางสายตาที่ประกอบอาชีพวณิพกและขอทาน. รายงานวิจัยย่อยฉบับสมบูรณ์ โครงการการพัฒนาระบบสวัสดิการสำหรับคนจนและคนด้อยโอกาสในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย
จุฑามณี สมบูรณ์สุทธิ์. (2547). หญิงชรา ความจน คนชายขอบ: ชีวิตริมฟุตบาทของหญิงชราขอทาน. ภาคนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สำนักบัณฑิตอาสาสมัคร มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ญาณวุฒิ ปิยะรัตนพิพัฒน์และคณะ. (2562). การแก้ไขปัญหาความยากจนโดยใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารศิลปศาสตร์ประยุกต์ ปีที่ 12 ฉบับที่ 2 กรกฎาคม – ธันวาคม 2562. 98 – 105.
ณรงค์ เพ็ชรประเสริฐ. (2546). บทสังเคราะห์ภาพรวมการพัฒนาระบบสวัสดิการ สำหรับคนจนและคนด้อยโอกาสในสังคมไทย.รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพฯ: ศูนย์ศึกษาเศรษฐศาสตร์การเมือง คณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฐนรี โค้ววรรณศรี. (2561). กว่าจะมาเป็นขอทาน: เรื่องราวที่มากกว่าความขี้เกียจและการค้ามนุษย์. สืบค้นเมื่อวันที่ 2 สิงหาคม 2563 จาก: https://prachatai.com/journal/2015/04/59037
บุญเลิศ วิเศษปรีชา. (2559). ความแตกต่าง “ขอทาน” กับ “คนไร้บ้าน”. สืบค้นเมื่อวันที่ 19 สิงหาคม 2563 จาก: https://www.voicetv.co.th/read/339648
บัวพันธ์ พรหมพักพิง. (2556). แนวคิดและทฤษฎีการพัฒนา: จากความมั่นคงทางวัตถุสู่ความอยู่ดีมีสุขประชาชาติ. ขอนแก่น: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น
ปฐมาวดี ปัทมโรจน์. (2542). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจเป็นขอทาน. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. คณะสังคมสงเคราะห์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ไพรัช บวรสมพงษ์. (2559). การจัดการปัญหาการค้ามนุษย์ในรูปแบบการแสวงหาประโยชน์จากการขอทาน. วารสาร กระบวนการยุติธรรม ปีที่ 9 เล่มที่ 3 กันยายน – ธันวาคม 2559. 67 – 89.
ภิรมย์ เจริญผล. (2537). ทัศนคติของคนไร้ที่พึ่งต่อการฝึกอาชีพในสถานสงเคราะห์ชายและหญิงธัญบุรีจังหวัดปทุมธานี. ภาคนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต คณะพัฒนาสังคม สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์
รณรงค์ จันใด. (2560). โครงการศึกษาแนวทางการขับเคลื่อนงานตามพระราชบัญญัติ ควบคุมการขอทาน พ.ศ.2559. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ สำนักงานศูนย์วิจัยและให้คำปรึกษาแห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ: จรัญสนิทวงศ์การพิมพ์
วิชุกรณ์ จุลกะเศียน. (2561). ปัจจัยของการกลับเข้าสู่การเป็นขอทานซ้ำของผู้รับการสงเคราะห์ ในสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งจังหวัดนนทบุรี. ภาคนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. สถาบันรัฐประศาสนศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยรังสิต
สมเด็จพระพุฒาจารย์. (2551). คัมภีร์วิสุทธิมรรค. พิมพ์ครั้งที่8. ไทเป: The corporate of the Buddha educational foundation.
โสภณ พรโชคชัย. (2560). แก้ปัญหา “คนเร่ร่อน” ง่ายนิดเดียว. สืบค้นเมื่อวันที่ 1 สิงหาคม 2562 จาก: http://www.lokwannee.com/web2013/?p=264705
อนรรฆ พิทักษ์ธานิน. (2551). เสียงสะท้อนถึง “พ.ร.บ. คนขอทาน พ.ศ. ...”. กรุงเทพฯ: แผนงานสร้างเสริมสุขภาพคนพิการในสังคมไทย
อมร หวังอัครางกูร และพิสิฐ นิลเอก. (2562). ชีวิตเปื้อนฝุ่นของคนขอทานในนครโฮจิมินห์ ประเทศเวียดนาม. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ปีที่ 22 ฉบับที่ 1 มกราคม – มิถุนายน 2562. 171 – 186.
อาแว มะแส. (2558). การส่งเสริมการดำรงชีพอย่างยั่งยืนในชนบทด้วยการพัฒนาบนฐานชุมชน. วารสารพัฒนาสังคม ปีที่ 17 ฉบับที่ 1 เมษายน 2559. 89 – 110.
อุมาภรณ์ ผ่องจิตต์. (2561). แนวทางการพัฒนา “ธัญบุรีโมเดล” เพื่อคุ้มครองช่วยเหลือคนไร้ที่พึ่ง ผู้ทำการขอทาน ศึกษากรณี สถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งชายธัญบรี จังหวัดปทุมธานี. สืบค้นเมื่อวันที่ 2 สิงหาคม 2562 จาก: http://www.dsdw2016.dsdw.go.th/doc_pr/2018095143324.pdf
BLT Bangkok. (2560). คนเร่ร่อนเพิ่ม ผลสะท้อนความเหลื่อมล้ำทางสังคม. สืบค้นเมื่อวันที่ 20 สิงหาคม 2563 จาก:https://www.bltbangkok.com/news/3977/
Karin Zelano. (2019). Vulnerability and deviance: individual reasoning about the proposal to ban begging in Sweden. Journal of Urban Research & Practice Vol. 12(4) 372 – 391.
Stuart Waiton. (2008). The politics of antisocial behaviour: amoral panics. Available from: https://books.google.co.th/books?id=HcOS AgAAQBAJ. (2020, March 10)