Phenomenon of Thai language curriculum in junior high school level Through Postmodern Concepts: Phenomenological Study
Main Article Content
Abstract
The objective of this article was to study the phenomenon of the Thai language curriculum at the junior high school level through a postmodern concept. This study is phenomenological qualitative research. The key informants were 3 teachers in one educational institution. Data were collected through in-depth interviews and observations in the research area and analyzing the text of the Thai language learning curriculum of the school curriculum through the postmodern concept. The results of the study showed that when studying the curriculum implementation process through the four components of the curriculum: aims, content, learning management process, measurement, and evaluation. Some hidden problems were found in the curriculum, namely, overlapping indicators; Unclear school policies in the preparation of the curriculum. Measurement and evaluation are not as comprehensive as they should be. And when the curriculum was analyzed from the point of view of postmodern thinking, it was found that it should be an organizational practice involving consultation with teachers, students, and stakeholders from all sectors. In addition, the curriculum is a battleground for ideological struggles and negotiations that arise from the different ideas and beliefs of people in each area. Phenomenal Perspectives of this curriculum, therefore, do not analyze only the text (Text) only. Interviews with people who are actually involved in the curriculum are required to see a broader perspective through real experiences. The opinions of real instructors to support the study of the phenomenon of the curriculum. But this research is not intended to determine the value of any curriculum.
Article Details
References
กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. (2544). หลักสตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544. กรงเทพฯ: องค์การรับส่ง
สินค้าและพัสดุภัณฑ์.
กระทรวงศึกษาธิการ.(2553). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ :
โรงพิมพ์ชุมนุม สหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
กีรติ บุญเจือ. (2545). ปรัชญาหลังนวยุค : แนวคิดเพื่อการศึกษาแผนใหม่. กรุงเทพฯ : ดวงกมล.
ครรชิต มนูญผล. (2564). ปัญหาหลักสูตรไทย. เข้าถึงได้จาก : https://web.facebook.com/permalink.php. (สืบค้น
วันที่ 6 มีนาคม 2566)
ใจทิพย์ เชื้อรัตนพงษ์. (2539). การพัฒนาหลักสูตร: หลักการและแนวปฏิบัติ. กรุงเทพฯ : ภาควิชาบริหารการศึกษา
คณะครุศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธํารง บัวศรี. (2532). ทฤษฎีหลักสูตร การออกแบบและพัฒนา. กรุงเทพฯ : ธนชัชการพิมพ์.
นาวิน พิชญวิศิษฏ์กุล. (2560). ปรัชญาหลังนวยุค : อะไร อย่างไร และทำไม. วารสารปรัชญาปริทรรศน์. 22 (1), 147-
ปัณฑารีย์ ทันตสุวรรณ และผู้แต่งคนอื่นๆ. (2563) ประสบการณ์ของนักศึกษาไทยระดับปริญญาโทที่ได้รับ
คำปรึกษาวิทยานิพนธ์จากอาจารย์ชาวต่างชาติในมหาวิทยาลัยไทย: การศึกษาเชิงปรากฏการณ์
วิทยา. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ไพรสณฑ์ สุทธิ์ถวิลบุญ. (2544). การศึกษาปัญหาการใช้หลักสูตรประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง พุทธศักราช
สาขาวิชาช่างเทคนิคโลหะ. สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง
กรุงเทพฯ.
รุจิร์ ภู่สาระ และจันทรานี สงวนนาม. (2545). การบริหารหลักสูตรในสถานศึกษา. กรุงเทพมหานคร :
บริษัทบุ๊คพอยท์ จำกัด.
รุจิร์ ภู่สาระ. (2545). การพัฒนาหลักสูตร : ตามแนวปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพมหานคร : บริษัทบุ๊ค พอยท์
จำกัด.
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2537). กระบวนการพัฒนาหลักสูตรและการเรียนการสอนภาคปฏิบัติ. กรุงเทพฯ : สุวีริยา
สาสน์.
ศศิมา ตุ้มนิลกาล. (2560). การนำเสนออัตลักษณ์บนเครือข่ายสังคมออนไลน์อินสตาแกรมของเจเนอเรชั่น: กรณีศึกษา
ความแตกต่างระหว่างเจเนอเรชั่นเอ็กซ์ เจเนอเรชั่นวาย และเจเนอเรชั่นแซด. การค้นคว้าอิสระเป็นส่วนหนึ่ง
ของการศึกษาตามหลักสูตร นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิขาการสื่อสารเชิงกลยุทธ์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ศิวพร ละม้ายนิล. (2557). ประสบการณ์ชีวิตการเป็นอาสาสมัครดวงตามืด : การศึกษาเชิงปรากฏการณ์
วิทยา. ปริญญามหาบัณฑิต สาขาการวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ประยุกต์ สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์
มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สงัด อุทรานันท์. (2532). พื้นฐานและหลักการพัฒนาหลักสูตร. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ : คณะครุศาสตร์
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สําลี ทองธิว. (2551). วิวัฒนาการทฤษฎีหลักสูตรและกรอบแนวคิดในการพัฒนานวัตกรรมหลักสูตรทางเลือก. วารสาร
ศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร, 10(3), 91-124.
สุจิตรา จงอยู่สุข. (2542). เอกสารตําราเรื่องหลักสูตรประถมศึกษา. นครสวรรค์ : คณะครุศาสตร์
สถาบันราชภัฏนครสวรรค์
สุมิตร คุณานุกร. (2523). หลักสูตรและการสอน. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ : คณะครุศาสตร์จุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
อภิภา ปรัชญพฤทธิ์. (2554). หลังสมัยใหม่นิยมและการอุดมศึกษา. กรุงเทพฯ : สํานักพิมพ์อินทภาษ จํากัด.
อรสา ปราชญ์นคร. (2525). หลักสูตรและแบบเรียนมัธยมศึกษา : ศึกษา 431. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
ออมสิน จตุพร และ อมรรัตน์ วัฒนาธร. (2557). ศาสตร์ด้านหลักสูตร: การบรรจบกันของโลกาภิวัตน์
อุดมการณ์ทางการศึกษาและสหวิทยาการทางมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. วารสารศึกษาศาสตร์
มหาวิทยาลัยนเรศวร, 16 (1), 158-171.
Apple, M.W. (2001). Curriculum Studies: The Reconceptualization. Curriculum Theorizing:
The Reconceptualists. Troy, NY: Educator’s International Press. New York, NY: Routledge.
Doll, M.A. (2000). Like Letters in Running Water: A Mythopoetics of Curriculum. New York, NY:
Giroux, H.A. (2011). On Critical Pedagogy. London, UK: Continuum International Publishing Group.
Reid, W. (1998). Curriculum as Institution and Practice: Essays in the Deliberative
Tradition. Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum
Reid, W. (2012). Case Studies in Curriculum Change: Great Britain and the United States.
Routledge.
Slattery, P. (1995). Curriculum Development in the Postmodern Era (1st ed). New York:
Garland Publishing.