การสังเคราะห์งานวิจัยทางการสอนภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง สำหรับนักเรียนกลุ่มชาติพันธ์ุ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อสังเคราะห์งานวิจัยทางการเรียนการสอนภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง สำหรับนักเรียนกลุ่มชาติพันธุ์ในสถานศึกษาระดับ ปฐมวัย ประถมศึกษา และมัธยมศึกษา ระหว่างปีพุทธศักราช 2550 – 2562 กลุ่มตัวอย่างที่ใช้คือ วิทยานิพนธ์/ปริญญานิพนธ์ ระดับมหาบัณฑิตและดุษฎีบัณฑิต จำนวน 21 เรื่อง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือแบบสรุปลักษณะรายละเอียดของงานวิจัยเก็บรวบรวมข้อมูลและสังเคราะห์เชิงปริมาณโดยการนำเสนอผลการวิจัยออกมาในรูปแบบของการบรรยายร่วมกับการใช้ค่าร้อยละ ผลการวิจัย พบว่า 1. ด้านข้อมูลทั่วไปพบว่า มหาวิทยาลัยที่มีการเผยแพร่งานวิจัยมากที่สุดคือ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ (ร้อยละ 38.09) ส่วนสาขาวิชาที่มีการผลิตงานวิจัยมากที่สุดคือสาขาวิชาหลักสูตรและการสอน และสาขาวิชาการสอนภาษาไทย (ร้อยละ 38.09) 2. ด้านเนื้อหาสาระของงานวิจัย ประกอบด้วย 2 ประเด็น ดังนี้ 2.1 ทักษะความสามารถทางภาษาไทยที่ได้รับการพัฒนาสำหรับนักเรียนที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง พบว่าทักษะทางภาษาไทยมี 3 ทักษะ โดยทักษะการออกเสียงได้รับการพัฒนามากที่สุด (ร้อยละ 80.95) รองลงมาคือทักษะการฟัง (ร้อยละ 33.33) และทักษะการพูด (ร้อยละ 23.80) ตามลำดับ โดยการพัฒนาทักษะการออกเสียงจากการพูด และทักษะการฟังพบในระดับปฐมวัยและประถมศึกษาตอนต้นเท่านั้น และทักษะการเขียนพบในระดับมัธยมศึกษาเท่านั้น 2.2 ด้านการจัดการเรียนการสอน สำหรับนักเรียนที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาที่สองพบว่า การจัดการเรียนการสอนโดยการนำวิธีการสอนตามแนวคิดหรือทฤษฎีการเรียนรู้ต่าง ๆ มาออกแบบแผนการจัดการเรียนรู้ มากที่สุด(ร้อยละ 57.14) รองลงมาคือการใช้นวัตกรรมที่ผู้วิจัยพัฒนาขึ้นเอง (ร้อยละ 42.85) เทคนิคการสอนที่พบในทุกระดับชั้น ได้แก่ การใช้เทคนิคคำถาม (ร้อยละ 71.42) รองลงมาคือการใช้เทคนิคเพลงคำกลอน (ร้อยละ 61.90) และการใช้เทคนิคเกม (ร้อยละ 57.14) สื่อประกอบการสอนที่พบในทุกระดับชั้น ได้แก่ เป็นการใช้บัตรคำ (ร้อยละ 57.14) รองลงมาคือบัตรภาพ (ร้อยละ 47.61) และการใช้ดินนำมันเป็นสื่อการสอนพบในระดับปฐมวัยเท่านั้น และการใช้ใบความรู้และใบงานพบในระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษาเท่านั้น
Article Details
เอกสารอ้างอิง
การเกษตรแห่งประเทศไทย.
ชลารินทร์ สุรินจักร. (2554). การสอนภาษาแบบโฟนิกส์ประกอบกับการสอนภาษาไทยแบบองค์รวมเพื่อพัฒนาทักษะ
การอ่านออกเสียงและการเขียนสะกดคำของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง.
วิทยานิพนธ์ศึกษาศาตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการสอนภาษาไทย, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ชิตชยางค์ ยมาภัย และชไมภัค เตชัสอนันต์. (2556). การพัฒนาหลักสูตรของภาษากลุ่มชาติพันธุ์ สำหรับโรงเรียนที่มี
นักเรียนกลุ่มชาติพันธุ์. สงขลา: พิมพการ.
ใดนี สาและ. (2560). ผลของการสอนแบบเอ็กซ์พลิซิทที่มีต่อทักษะการอ่านภาษาไทยของนักเรียนที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษา
ที่สองระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 2. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ธีระพันธ์ เหลืองทองคำ, อติวงศ์ สุชาโต, วิษณุ โคตรจรัส และปรมินท์ จารุวร. (2558). วิจัยและพัฒนาแบบฝึก
อิเล็กทรอนิกส์เพื่อแก้ไขปัญหาการอ่านออกเสียงและการพูดภาษาไทยไม่ชัด (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ:
สถาบันภาษาไทยสิรินธร จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุศรินทร์ ไชยทน. (2555). การใช้แบบฝึกเสริมทักษะการเขียน สำหรับนักเรียนที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาที่สองชั้นมัธยมศึกษา
ปีที่ 1 โรงเรียนแม่จันวิทยาคม สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 36 เชียงราย-พะเยา. วิทยานิพนธ์
ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการสอนภาษาไทย, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
ปนางฐิติยา จองหมุ่ง. (2555). การพัฒนาความสามารถในการสื่อภาษาไทยของนักเรียนที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง ตามแนวการสอนภาษาแบธรรมชาติ. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการสอนภาษาไทย, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ประภาภรณ์ คำวงศ์. (2561). การใช้นิทานเพื่อส่งเสริมทักษะการสื่อสารของเด็กปฐมวัยที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง.
วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, การศึกษาปฐมวัย, สาขาวิชาการศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย,
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ปาริฉัตร พลสมบัติ. (2555). การพัฒนาแบบฝึกอ่านออกเสียงภาษาไทยตามหลักสัทศาสตร์ เพื่อส่งเสริมความสามารถใน การออกเสียงภาษาไทยและเจตคติต่อการออกเสียงภาษาไทย สำหรับนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 1 ที่ใช้ภาษาเขมร
ถิ่นไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการสอนภาษาไทย, ภาควิชาหลักสูตรและการสอน,
คณะครุศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พรทิพย์ หนูทอง. (2551). การศึกษาการจัดการเรียนรู้แบบบูรณาการ สำหรับนักเรียนปฐมวัยที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง.
ปริญญานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยราชภัฏ
สงขลา.
พารีด๊ะ โย๊ะ. (2557). การพัฒนาหนังสือนิทานสองภาษาเพื่อส่งเสริมความสามารถด้านการพูดภาษาไทยกลางของเด็ก
ปฐมวัย โรงเรียนบ้านต้นแซะ จังหวัดยะลา. ปริญญานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, แขนงวิชาวิชาหลักสูตรและ
การสอน, สาขาวิชาศึกษาศาสตร์, มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ฟาสีฮะห์ อาแว. (2555). การพัฒนารูปแบบการให้ข้อมูลย้อนกลับโดยเพื่อนเพื่อเสริมสร้างทักษะการเขียนภาษาไทยของ
ผู้เรียนที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง. ปริญญานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาวัดและประประเมินผล
การศึกษา, ภาควิชาวิจัยและจิตวิทยาการศึกษา, คณะครุศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รัชดา ลาภใหญ่. (2559). แนวทางและข้อควรปฏิบัติในการสอนภาษาไทยในฐานะภาษาต่างประเทศให้แก่นักศึกษาจีน
อย่างมีประสิทธิผล. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต, 12(21), 37-48.
รุ่งฤดี แผลงศร. (2560). ศาสตร์การสอนภาษาไทยในฐานะภาษาต่างประเทศ. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
รุ้งลาวัลย์ กุมภวา. (2550). การใช้กิจกรรมการเรียนรู้ทางภาษาศาสตร์เพื่อฝึกออกเสียงคำที่มีตัวสะกดสำหรับนักเรียน ปกาเกอะญอ โรงเรียนบ้านขุนแม่นาบ อำเภอแม่แจ่ม จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตร
มหาบัณฑิต, สาขาวิชาการสอนภาษาไทย, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
วัชรพล วิบูลยศริน. (2556). นวัตกรรมและสื่อการเรียนการสอนภาษาไทย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
วัชราภรณ์ มากบุญศรี. (2553). ผลการใช้กิจกรรมการเล่านิทานสองภาษาที่มีผลต่อทักษะการพูดของเด็กปฐมวัย ในเขต
พื้นที่การศึกษาสงขลา เขต 3. ปริญญาศึกษาศาตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาปฐมวัยศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย,
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
วันเพ็ญ เดียวสมคิด. (2551). การสอนภาษาไทยเป็นภาษาที่สองตามแนวการสอนแบบโฟนิกส์ เพื่อพัฒนาความพร้อมทาง
ภาษาไทยของนักเรียนโรงเรียนอนุบาลบ้านปลาดาว อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษา
ศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการสอนภาษาไทย, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
วิริยา วิริยารัมภะ. (2561). วิธีสอนภาษาไทย ๑. นครปฐม: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ศิริพรรณ ขันคำนันต๊ะ. (2556). ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ตามแนวคิดแบบ 4 MAT เพื่อพัฒนาทักษะการอ่านคำควบ
กล้ำ ร ล ว ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความคิดเห็นต่อการเรียนรู้สำหรับนักเรียนที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง.
วิทยานิพนธ์ครุศาสตร์มหาบัณฑิต, สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
สมจิตต์ ชัยพูน. (2551). การสอนซ่อมเสริมโดยใช้กิจกรรมเชิงบูรณาการเพื่อพัฒนาการอ่านอกเสียงภาษาไทยของนักเรียน
ชาวเขา ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4. ปริญญานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาวิจัยและสถิติการศึกษา,
บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สมาคมศูนย์รวมการศึกษาและวัฒนธรรมของขาวไทยภูเขาในประเทศไทย. (2559). ชนเผ่าพื้นเมืองร่วมขยับหลักสูตร เริ่มเรียนสองภาษา-ปมไร้สัญชาติยังกีดกันศึกษาต่อ. สืบค้นจาก 15 ตุลาคม 2563, จาก
https://impect.or.th/?dt_portfolio
สายฝน เล่าเรียนดี. (2560). การพัฒนาหนังสือนิทานสองภาษาเพื่อพัฒนาความสามารถในการพูดภาษาไทยกลางของเด็ก
ปฐมวัยชนเผ่าไทใหญ่ จังหวัดแม่ฮ่องสอน. ปริญญานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, แขนงวิชาวิชาหลักสูตรและ
การสอน, สาขาวิชาศึกษาศาสตร์, มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สายวาริน ทาหาร. (2553). การพัฒนาทักษะการอ่านออกเสียงและการเขียนสะกดท้ายคำโดยใช้เกมของนักเรียนชาวเขา
เผ่าปกาเกอะญอ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนสมเด็จพระพุทธชินวงศ์. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตร
มหาบัณฑิต, สาขาวิชาการสอนภาษาไทย, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สำนักงานโครงการสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา ฯ สยามบรมราชกุมาร. (2554). ประมวลพระราชดำรัส สมเด็จพระเทพ
รัตนราชสุดา ฯ สยามบรมราชกุมารีด้านการพัฒนาเด็กและเยาวชนในถิ่นทุรกันดาร พุทธศักราช 2524-2553.
กรุงเทพฯ : อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
สิริกุล กิจสวัสดิ์ไพศาล. (2556). การใช้เทคนิคการสอนแบบทีพีอาร์ เพื่อส่งเสริมการเรียนภาษาไทยของนักเรียนชั้น
ประถมศึกษาปีที่ 1 ที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชา
การประถมศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สุวัฒนา เลี่ยมประวัติ, วิมลศิริ กลิ่นบุบผา, โกวิทย์ หลำชุ่ม และนรินทร์ จันทร์ผดุง. (2559). บทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอน
เพื่อพัฒนาการใช้ภาษาไทย สำหรับนักเรียนระดับประถมศึกษาตอนต้นเชื้อสายกะเหรี่ยงและมอญ
(รายงานผลการวิจัย). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุวิไล เปรมศรีรัตน์, สุจิตลักษณ์ ดีผดุง, เอกพงษ์ สุวรรณเกษร์, อภิญญา บัวสรวง, อิสระ ชูศรี, โสภนา ศรีจำปา, ...
ประภาศรี ดำสอาด. (2547). แผนที่ภาษาของกลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ ในประเทศไทย. กรุงเทพฯ : คุรุสภาลาดพร้าว.
อภิรดี ไชยกาล, วรวรรณ เหมชะญาติ และสร้อยสน สกลรักษ์. (2561). การสอนภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง สำหรับเด็ก
ชาติพันธุ์เขมรถิ่นไทย. วารสารสังคมลุ่มน้ำโขง, 14(1), 109-132.
อภิรดี ไชยกาล. (2557). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนภาษาไทยเป็นภาษาที่สองบนฐานของวัฒนธรรมและชุมชน
โดยบูรณาการแนวการสอนพูดและการสลับภาษาเพื่อส่งเสริมความสามารถในการสื่อสารสำหรับนักเรียนในช่วง
รอยต่อระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 1. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาปฐมวัย, ภาควิชา
หลักสูตรและการสอน, คณะครุศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อัจฉรา ผิวพรรณ. (2559). ผลการจัดประสบการณ์ตามแนวการสอนภาษาแบบธรรมชาติที่มีต่อพัฒนาการทางภาษาด้าน
ทักษะการฟังและทักษะการพูดของเด็กปฐมวัยที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต,
สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
อุดม เทพวงค์. (2560). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์การเขียนเชิงสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ที่ใช้ภาษาไทย
เป็นภาษาที่สองระหว่างกลุ่มที่ได้รับการจัดการเรียนรู้แบบ TPR กับกลุ่มที่ได้รับการจัดการเรียนรู้โดยใช้ Mind
mapping. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการสอนภาษาไทย, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
อุไรรัตน์ ทะลา. (2556). การพัฒนาการอ่านออกเสียงคำมาตราตัวสะกดโดยใช้กระบวนการทางภาษาศาสตร์ ของนักเรียน
ชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนบ้านห้วยหญ้าไซ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาเชียงราย เขต 2.
วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการสอนภาษาไทย, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
