องค์ประกอบความพร้อมในการเป็นชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี ของชุมชนคลองมหาสวัสดิ์ จังหวัดนครปฐม
คำสำคัญ:
องค์ประกอบความพร้อม, ชุมชนท่องเที่ยว OTOP, นวัตวิถี, การพัฒนาชุมชนบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ประเมินองค์ประกอบความพร้อมในการเป็นชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี ของชุมชนคลองมหาสวัสดิ์ และ 2) เสนอแนวทางการพัฒนาชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี ของชุมชนคลองมหาสวัสดิ์ วิธีดำเนินการวิจัยเป็นการวิจัยแบบผสมผสาน การวิจัยเชิงปริมาณเก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามจากประชาชนที่อาศัยในพื้นที่ของชุมชนคลองมหาสวัสดิ์ จำนวน 350 คน การวิเคราะห์ข้อมูลใช้โปรแกรมสำเร็จรูปทางสถิติ โดยใช้เทคนิคการวิเคราะห์องค์ประกอบ ส่วนการวิจัยเชิงคุณภาพเก็บรวบรวมข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เชิงลึกเจ้าหน้าที่ของรัฐ และประชาชนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโครงการชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี จำนวน 10 คน แล้วทำการวิเคราะห์แก่นสาระ ผลการวิจัยพบว่า ชุมชนคลองมหาสวัสดิ์ มีองค์ประกอบความพร้อมในการเป็นชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี ประกอบด้วย ด้านการให้บริการของแหล่งท่องเที่ยว ด้านสิ่งดึงดูดใจของแหล่งท่องเที่ยว ด้านเป้าหมายตามหลักการชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี และด้านศักยภาพของชุมชน และ แนวทางการพัฒนาชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี ของชุมชนคลองมหาสวัสดิ์ประกอบด้วย 5 แนวทาง ได้แก่ การพัฒนาตามหลักการชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี การพัฒนาทรัพยากรการท่องเที่ยว การพัฒนาบุคลากร การพัฒนาการตลาดท่องเที่ยว และการพัฒนาการมีส่วนร่วมของชุมชน
เอกสารอ้างอิง
เอกสารอ้างอิง
ภาษาไทย
กรมการพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย. (2561). คู่มือการบริหารโครงการชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี. สืบค้นจากhttps://www.oic.go.th/FILEWEB/CABINFOCENTER3/DRAWER051/GENERAL/ DATA0000/00000042.PDF
กฤษณ์ โคตรสมบัติ. (2553). การประเมินศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ: กรณีศึกษาแหล่งท่องเที่ยวในเขตแก่งสามพันโบก อำเภอโพธิ์ไทร จังหวัดอุบลราชธานี. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฎอุบลราชธานี).
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2550). สถิติสำหรับงานวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ภาควิชาสถิติ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัยฤทธิ์ ทองรอด, (2561). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงเกษตรล่องเรือชมสวนเลียบคลองมหาสวัสดิ์ อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 12(2), 115-131.
เพ็ญศรี ฉิรินัง. (2558). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยว จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารวิจัย มหาวิทยาลัยเวสเทิร์น มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 1(1), 1-14.
วรรณา ศิลปอาชา. (2545). การจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยว. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วิชสุดา ร้อยพิลา. (2559). องค์ประกอบของทรัพยากรท่องเที่ยวที่มีผลต่อการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของจังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารวิจัยและพัฒนาวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์, 10(3), 197-211.
วิภา ศรีระทุ. (2551). ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศน์ในอำเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์. (วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).
วิวัฒน์ชัย บุญยภักดิ์. (2529). ผลกระทบของอุตสาหกรรมท่องเที่ยวต่อมรดกศิลปวัฒนธรรม. จุลสารการท่องเที่ยว, 4(4), 31-38.
ภาษาอังกฤษ
Buhalis, D. (2000). Marketing the competitive destination in the future. Tourism Management, 21(1), 97-116.
Denzin, K. & Lincoln, S. (2000). Handbook of Qualitative Research. (2nd ed.). London: Sage Publications.
Kim, J. & Mueller, C. W. (1994). Factor Analysis: Statistical Methods and Practical Issues. In M. S.
Lewis-Beck (editor). Factor Analysis and Related Techniques. International Handbooks of
Quantitative Applications in the Social Sciences, Volume 5. London: Sage Publications.
Miles, M. B., & Huberman, A. M. (1994). Qualitative Data Analysis: An Expanded Sourcebook. (3rd ed.).
Los Angeles: Sage Publications.
Pike, Steven D. (2008). Destination Marketing: An Integrated Marketing Communication Approach. Burlington, MA.: Butterworth-Heinmann.
Rencher, A. (2002). Methods of Multivariate Analysis (2nd ed). New York: John Wiley & Sons, Inc.
Stake, E. (2010). Qualitative Research: Studying How Things Work. New York: Guilford Press.
Translated References
Bunyaphak, W. (1986). Impact of Tourism Industry on Cultural Heritage. Tourism Journal, 4(4), 31-38. (In Thai)
Chirinang, P. (2015). Guidelines to Develop the Tourism Potential of Kanchanaburi. Western University
Research journal of Humanities and Social Sciences, 1(1), 1-14. (In Thai)
Community Development Department, Ministry of Interior. (2018). Handbook for Managing the Innovative OTOP Community Tourism Projects. Retrieved from https://www.oic.go.th/ FILEWEB/CABINFOCENTERDRAWERGENERAL/DATA0000/00000042.PDF. (In Thai).
Khotsombat. K. (2010). Assessment of Ecotourism Potential: A Case Study of Tourist Sites in Kaeng
Sam Phan Pho Sai District, Ubon Ratchathani Province. (Master’s thesis of Arts,
Ubon Ratchathani Rajabhat University). (In Thai)
Roipila, W. (2016). Tourism resources Components Affecting Creative Tourism in Kalasin. VRU Research and Development. Humanities and Social Science, 10(3), 197-211. (In Thai)
Silapa-archa, W. (2002). Tourism Resource Management. Nonthaburi: Sukhothai Thammathirat Open University. (In Thai)
Srirathu, W. (2008). Eco-Tourism Potential of Amphoe Khao Kho, Phetchabun Province. (Master’s thesis of Science, Srinakharinwirot University). (In Thai)
Thongrawd, C. (2018). Agro - tourism Management Cruise along the Garden, Khlong Mahasawat, Phutthamonthon District, Nakhonpathom Province. Dusit Thani College Journal, 12(2),
-131. (In Thai)
Vanichbancha, K. (2007). Statistics for Research. (3rd ed.). Bangkok: Department of Statistics, Faculty of Commerce and Accountancy, Chulalongkorn University. (In Thai)
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความทุกเรื่องที่ได้รับการตีพิมพ์ทั้งรูปเล่มและบทความออนไลน์ เป็นลิขสิทธิ์ของวิทยาลัยการปกครองท้องถิ่น มหาวิทยาลัยขอนแก่น
