ผลการเรียนรู้คำช่วยชี้สถานที่ (に、で、を) และการนำไปประยุกต์ใช้ของผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นผ่านกระบวนการเรียนการสอนแบบทางตรง

บทคัดย่อ

บทความนี้มีจุดมุ่งหมายคือ 1) เพื่อศึกษาสัมฤทธิ์ผลความเข้าใจเรื่องคำช่วยชี้สถานที่ของนักศึกษาชั้นปีที่ 2 คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากรที่ผ่านกระบวนการเรียนการสอนแบบทางตรงในรายวิชาภาษาญี่ปุ่นเบื้องต้น 1-4 โดยอาศัยมุมมองเรื่องการวัดผลการบรรลุจุดมุ่งหมายทางการศึกษาด้านพุทธิพิสัย (Cognitive domain) ตามทฤษฎีของบลูม (Bloom’s Taxonomy) 2) เพื่อศึกษาความแตกต่างของกระบวนการคิดในการเลือกใช้คำช่วยชี้สถานที่ในระดับความจำ ระดับความเข้าใจ และระดับการประยุกต์ใช้โดยใช้เครื่องมือทดสอบทางสถิติ 3) เพื่อหาแนวทางพัฒนาการเรียนการสอนในรายวิชาภาษาญี่ปุ่นเบื้องต้นให้เหมาะสมยิ่งขึ้น ผลการวิจัยพบว่า 1) กระบวนการเรียนการสอนแบบทางตรงในรายวิชาภาษาญี่ปุ่นเบื้องต้น 1-4 ค่อนข้างสัมฤทธิ์ผลในการสอนคำช่วยชี้สถานที่ที่ใช้ความจำอย่างเห็นได้ชัด 2) จากการวิเคราะห์ค่าเฉลี่ยในการเลือกตอบเหตุผลด้วยการทดสอบ F-test วิเคราะห์ความแปรปรวนแบบ ANOVA พบว่า ค่าเฉลี่ยในการเลือกตอบเหตุผลของแต่ละระดับแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 3) ผลงานวิจัยนี้ทำให้เห็นถึงกระบวนการคิดในการเลือกใช้คำช่วยรวมถึงข้อผิดพลาดในการเลือกใช้คำช่วยชี้สถานที่ของนักศึกษา ซึ่งเป็นแนวทางพัฒนาการเรียนการสอนในรายวิชาภาษาญี่ปุ่นเบื้องต้น 1-4 ให้เหมาะสมยิ่งขึ้น