ครึ่งศตวรรษการท่องเที่ยวไทยกับมรดกทางวัฒนธรรม
คำสำคัญ:
การท่องเที่ยวไทย, มรดกวัฒนธรรมบทคัดย่อ
หลังสงครามโลกครั้งที่ ๒ ประเทศต่างๆ ในกลุ่มประเทศสมาชิกองค์การสหประชาชาติ เดินทางไปมาระหว่างประเทศเพื่อสัมพันธไมตรีและเรียนรู้วัฒนธรรมกันและกันสะดวก และปลอดภัยมากขึ้น กลุ่มประเทศในเอเชียตะวันออกเชียงใต้มีมรดกทางศิลปวัฒนธรรมที่ดึงดูดความสนใจของนักท่องเที่ยวในยุโรปและอเมริกามาก รัฐบาลไทยจึงเริ่มพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างจริงจัง โดยบรรจุแผนพัฒนาการท่องเที่ยวไว้ในแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ ๔ (พ.ศ. ๒๕๒๐-๒๕๒๔) การท่องเที่ยวไทยจึงพัฒนาสู่ระบบทุนนิยมอุตสาหกรรม ซึ่งเป็นแนวทางที่ลงทุนเพื่อหวังผลกำไรตอบแทนสูง ฉะนั้นทรัพยากรท่องเที่ยวทั้งหลาย แม้แต่วัฒนธรรม ขนบธรรมเนียมประเพณี ซึ่งเป็นพิธีกรรมในวิถีชีวิตของชุมชนที่สืบทอดกันมาด้วยความผูกพันในความเชื่อความศรัทธา วัฒนธรรม พิธีกรรม และเทศกาลต่างๆ ถูกนำมาดัดแปลงจนผิดเพี้ยนเพื่อเอาใจนักท่องเที่ยว
Downloads
เอกสารอ้างอิง
นิคม มูสิกะคามะ. บรรณาธิการ. ทฤษฎีและแนวปฏิบัติการอนุรักษ์ อนุสรณ์สถานและแหล่งโบราณคดี. กรุงเทพฯ : หิรัญพัฒน์, ๒๕๒๓.
นงเยาว์ จิตตะปุตตะ. ประวัติศาสตร์กับการท่องเที่ยวไทย. นครปฐม : มหาวิทยาลัยศิลปากร, ๒๕๕๖.
ประมวลปราศรัยและสุนทรพจน์ของ ฯพณฯ จอมพล ป. พิบูลสงคราม นายกรัฐมนตรี ผู้นำของชาติ (ฉบับที่ ๒). กรมโมษณาการ, พ.ศ. ๒๔๘๕.
พิเศษ เจียจันทร์พงษ์. สุโขทัย : มรดกโลกทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ : คุรุสภา, ๒๕๒๘.
ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช ดึกฤทธิ์วิจารณ์. กรุงเทพฯ : คลังวิทยาการพิมพ์, พ.ศ. ๒๕๐๒.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ผู้เขียนบทความต้องยินยอมในข้อกำหนดต่าง ๆ ของวารสารก่อนส่งบทความตีพิมพ์
