Educational Cooperation Networking Model
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The quality of Thai education is considered one of the important issues that have been developed for a long time. But may lack continuity for development at certain times Due to the changing political roles from time to time Causing the policy to improve the quality of Thai educational administration discontinuous When compared to other countries Which saw the importance of education reform as well As a result, in many times with education level indicators, Thailand may be ranked lower than many ASEAN countries. At present, Thai education has a national education plan 2017 - 2036 which was created based on principles and concepts about Sustainable Development Goals (SDGs), Sufficiency Economy Philosophy And the world in the 21st century. In this national education plan, we mentioned the vision that "All Thai people are educated and quality lifelong learning. Live happily In line with the philosophy of the sufficiency economy and the changes in the 21st century world. "The implementation of this national education plan consists of 6 strategies that are used in the operation, namely 1) Education for social and national security 2) Production and development of manpower Research and innovation to build the country's competitiveness 3) Develop the potential of people of all ages and create a learning society 4) Creating equal opportunities and educational equality 5) Education to create Enhance the quality of life that is friendly to the environment and 6) the development of the efficiency of the education management system.
Article Details
Views and opinions appearing in the Journal it is the responsibility of the author of the article, and does not constitute the view and responsibility of the editorial team.
References
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2555) การจัดการเครือข่าย: กลยุทธ์สำคัญสู่ความสำเร็จของการปฏิรูปการศึกษา. วารสารการบริหารและพัฒนา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 4(1), 192-207.
คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2553). การสร้างเครือข่ายและการมีส่วนร่วม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จรวยพร ธรณินทร์. (2550). การสร้างความเข้มแข็งในการบริหารจัดการแบบเครือข่าย. เอกสารประกอบการบรรยาย วันที่ 25 ตุลาคม ณ โรงแรมรามาการ์เดน กรุงเทพฯ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัยวัฒน์ ประสงค์สร้าง. (2553). รูปแบบความสัมพันธ์โครงสร้างเชิงสาเหตุของปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จด้านการประกันคุณภาพการศึกษาภายในของเครือข่ายความร่วมมือทางวิชาการและประกันคุณภาพการศึกษาของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชุมศักดิ์ อินทร์รักษ์. (2546). การบริหารงานวิชาการ. ปัตตานี: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี.
ทศพร ธีฆะพร. (2560). การพัฒนารูปแบบการบริหารเครือข่ายแบบมีส่วนร่วมของโรงเรียนในเครือข่ายส่งเสริมประสิทธิภาพการจัดการศึกษามัธยมศึกษาตอนปลาย จังหวัดอุทัยธานี. วารสารวิจัยและพัฒนา. 12(1).
ทิศนา แขมมณี และคณะ (2548). แบบแผนและเครื่องมือการวิจัยทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธีระชัย ช่วงบุญศรี. (2558). การพัฒนารูปแบบการบริหารเครือข่ายความร่วมมือทางวิชาการของโรงเรียนวิทยาศาสตร์ภูมิภาค. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยนเรศวร.
นพปฏล บุญพงษ์, พรเทพ รู้แผน และปฤษณา ชนะวรรษ. (2560). การนำเสนอรูปแบบการบริหารเครือข่ายสถานศึกษาของสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา. ราชภัฎเพชรบูรณ์สาร. 19(1).
นฤมล นิราทร. (2543). การสร้างเครือข่ายการทํางานข้อควรพิจารณาบางประการ. กรุงเทพฯ: โครงการระหว่างประเทศว่าด้วยการขจัดปัญหาการใช้แรงงานเด็ก.
น้ำฝน กันมา. (2560). การพัฒนารูปแบบเครือข่ายความร่วมมือเพื่อยกระดับคุณภาพการศึกษาของสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน: กรณีศึกษา พะเยาโมเดล. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์. 3(2).
นิพนธ์ กินาวงศ์. (2544). หลักการบริหาร. พิษณุโลก: ตระกูลไทย.
บุญเพิ่ม สอนภักดี, ฉลอง ชาตรูประชีวิน และสุกัญญา แช่มช้อย. (2559). รูปแบบเครือข่ายความร่วมมือเพื่อพัฒนาการจัดการศึกษาของโรงเรียนในสังกัดเทศบาล. Journal of Education Naresuan University. 18(4).
ประเวศ วะสี. (2541). ชุมชนเข้มแข็ง ทุนทางสังคมไทย. หนังสือชุดชุมชนเข้มแข็ง ลำดับที่ 1. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนเพื่อสังคมและธนาคารออมสิน.
ปาริชาติ วลัยเสถียร. (2543). กระบวนการและเทคนิคการทำงานของนักพัฒนา. กรุงเทพฯ: โครงการส่งเสริมการเรียนรู้เพื่อชุมชนเป็นสุข.
ปาริชาติ วลัยเสถียร. (2553) (บรรณาธิการ). เครือข่าย: ธรรมชาติ ความรู้ และการจัดการ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: พิสิษฐ์ไทย ออฟเซต.
ปาริชาติ สถาปิตานนท์ และชัยวัฒน์ ถิระพันธ์. (2546). สื่อสารกับสังคมเครือข่าย. เอกสารประกอบการฝึกอบรมหลักสูตร 3 “การสร้างเครือข่ายที่มีพลัง” สถาบันชุมชนท้องถิ่นพัฒนา. กรุงเทพฯ: สถาบันการเรียนรู้และพัฒนาประชาคม.