การรักร่วมเพศ: บทวิเคราะห์ตามแนวทางพุทธจริยศาสตร์

บทคัดย่อ

รักร่วมเพศ เป็นพฤติกรรมการมีความรักเชิงชู้สาวกับเพศเดียวกัน คือ ชายกับชาย หรือ หญิงกับหญิง รักร่วมเพศเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิดนั้น ขึ้นอยู่กับบริบทของแต่ละสังคม  เพราะแท้จริงแล้ว เพศสภาพบนร่างกายมนุษย์อาจมีเพียง “เพศหญิง” และ “เพศชาย” แต่ “รสนิยมทางเพศ” เป็นเรื่องของ “จิตใจ” มิใช่ “ร่างกาย” ดังนั้นความรู้สึก “รักต่างเพศ” “รักร่วมเพศ” หรือ “รักหมดทุกเพศ” จึงเป็นเรื่องของความรู้สึกทางจิตใจ เพียงแต่พวกเขาจะกล้า “เปิดเผย” ตัวตนที่แท้จริง หรือ “ปกปิด” ซ่อนเร้นเอาไว้ก็ขึ้นกับเหตุผลในการดำรงชีวิตให้เป็นไปตามบริบทของสังคมนั้น ซึ่งในบางสังคมคนรักร่วมเพศก็ได้รับการยอมรับ เช่น ในยุคกรีกโบราณ  มีการสร้างกองทัพ “ชายรักชาย หรือ กองทัพเกย์” ขึ้นมา จากหลักคิดที่ว่า ทหารที่เป็นคนรักร่วมเพศ จะสู้รบจนตัวตายอย่างกล้าหาญ เพื่อแสดงความกล้าหาญและความรักต่อคู่รักของตนเอง ด้วยการปกป้องคู่รักของตนจากศัตรูในสนามรบ  แต่หากคำนึงถึงหลักจริยธรรมทางศาสนา “รักร่วมเพศ” ในส่วน ศาสนาคริสต์และอิสลาม ได้ระบุว่ารักร่วมเพศเป็นบาป แต่ในส่วนของศาสนาพุทธกลับมิได้ระบุไว้เช่นนั้น การตัดสินว่ารักร่วมเพศจะเป็นบาปหรือไม่นั้น  จึงขึ้นกับการตีความในแต่ละสังคมพุทธนั้นๆว่าจะตีความเคร่งครัดเพียงไร ทำให้คนรักร่วมเพศจะเป็นที่ยอมรับหรือปฏิเสธนั้น ขึ้นกับพื้นฐานทางสังคม ประวัติศาสตร์ และข้อห้ามทางศาสนา ที่แตกต่างกันไปในแต่ละสังคมนั้นนั่นเอง