แนวคิดทางปรัชญาการศึกษาในบริบทของการศึกษาไทยระดับอุดมศึกษา

Main Article Content

เริงรณ ล้อมลาย
สุการต์พิชา ปิยะธรรมวรากุล

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อเพื่อศึกษา เปรียบเทียบ สังเคราะห์ พัฒนา และสร้างรูปแบบ แนวคิดทางปรัชญาการศึกษาในบริบทของ การศึกษาไทยระดับอุดมศึกษา ใช้รูปแบบการวิจัยเชิงสำรวจกลุ่มตัวอย่างได้แก่ อาจารย์ผู้สอนคณะศึกษาศาสตร์และบุคลากรสายสนับสนุน มหาวิทยาลัยรามคำแหง จำนวน 177 คน โดยเปิดตารางสำเร็จรูปของ Krejcie and Morgan แล้วสุ่มแบบง่าย เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล เป็นแบบสอบถาม เป็นแบบสอบถามชนิดเลือกตอบ 6 ตัวเลือก มีค่า IOC เท่ากับ 0.96 การวิเคราะห์ข้อมูล ใช้การแจกแจงความถี่ หาค่าร้อยละ และทดสอบค่าไคสแควร์ ผลการวิจัยพบว่า


  1. ผลการศึกษาพบว่า โดยภาพรวมอยู่ในโน้มไปทางลัทธิปฏิรูปนิยม ด้านจุดมุ่งหมายการศึกษา โน้มไปทางลัทธิอัตถิภาวนิยม ด้านหลักสูตร โน้มไปทางลัทธิปฏิรูปนิยม ด้านผู้สอน โน้มไปทางลัทธิพุทธปรัชญา ด้านผู้เรียน โน้มไปทางลัทธิพิพัฒนาการนิยม ด้านสถาบันการศึกษา โน้มไปทางลัทธิปฏิรูปนิยม ด้านกระบวนการเรียนการสอน โน้มไปทางปฏิรูปนิยม ด้านการวัดและประเมินผล โน้มไปทางลัทธิปฏิรูปนิยม

  2. ผลการเปรียบเทียบ พบว่าของบุคลากรที่มี สถานภาพ และวุฒิการศึกษา ต่างกันมีแนวคิดทางปรัชญาการศึกษาแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 ส่วนประสบการณ์ในการทำงาน ต่างกัน แตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญที่ระดับ .05

  3. ผลการสังเคราะห์พบว่า ด้านจุดมุ่งหมายการศึกษา ลัทธิอัตถิภาวนิยม ด้านหลักสูตร ด้านสถาบันการศึกษา ด้านกระบวนการเรียนการสอน และด้านการวัดผลประเมินผล ลัทธิปฏิรูปนิยม ด้านผู้สอน ลัทธิพุทธปรัชญา ด้านผู้เรียน ลัทธิพิพัฒนาการนิยม

  4. ผลการสร้างรูปแบบการจัดการศึกษา และการจัดการเรียนrพบว่า ภาพรวม และองค์ประกอบส่วนใหญ่ เป็นลัทธิปฏิรูปนิยม ส่วน ผู้สอน เป็นลัทธิพุทธปรัชญา และผู้เรียน เป็นลัทธิพิพัฒนาการนิยม

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ล้อมลาย เ. ., & ปิยะธรรมวรากุล ส. (2020). แนวคิดทางปรัชญาการศึกษาในบริบทของการศึกษาไทยระดับอุดมศึกษา. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 3(3), 357–366. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jmhs1_s/article/view/243801
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2551. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

จิตรกร ตั้งเกษมสุข. (2525). พุทธปรัชญากับปรัชญาการศึกษาไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เคล็ดไทย.

ชวลิต สุทธิสิงห์. (2543). แนวคิดทางปรัชญาการศึกษาของผู้บริหารโรงเรียนมัธยม สังกัดกรมสามัญศึกษาในภาคใต้. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

ทองปลิว ชมชื่น. (2528). ปรัชญาการศึกษานอกระบบโรงเรียน. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ธำรง บัวศรี. (2527). ทฤษฎีหลักสูตร: การออกแบบและพัฒนา. กรุงเทพ ฯ: สำนักพิมพ์ธนรัชการพิมพ์.

บรรจง จันทรสา. (2522). ปรัชญากับการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช.

ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2524). ปรัชญาการศึกษาเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ภิญโญ สาธร. (2529). หลักการบริหารการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วัฒนาพานิช.

ศักดา ปรางค์ประทานพร. (2526). ปรัชญาการศึกษาฉบับพื้นฐาน. ชลบุรี: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ศุภร ศรีแสน. (2522). ปรัชญาและแนวคิดทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: อภิชาติการพิมพ์.

เอกวิทย์ ณ ถลาง. (2523). รายงานการประชุมทางวิชาการเรื่องพระพุทธศาสนากับการศึกษาในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: กรมการศาสนา.

Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining simple size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.