การปฏิบัติวิปัสสนาภาวนาในทุกขสูตร
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 2 ประการคือ 1) ศึกษาเนื้อหา และหลักธรรมสำคัญในทุกขสูตร 2) ศึกษาการปฏิบัติวิปัสสนาในทุกขสูตร เป็นงานวิจัยเชิงเอกสาร โดยการศึกษาจากคัมภีร์สำคัญทางพุทธศาสนาเถรวาท คือ พระไตรปิฎก อรรถกถา ปกรณวิเสส วิสุทธิมรรค เป็นต้น รวมถึงข้อมูลจากเอกสารวิชาการที่เกี่ยวข้องแล้วนำมาวิเคราะห์เรียบเรียงพรรณนาบรรยาย
ผลการศึกษาวิปัสสนาภาวนาในทุกขสูตร พบว่า เป็นพระสูตรที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมแก่พระภิกษุผู้กำลังเจริญวิปัสสนา โดยทรงแบ่งหมวดธรรมเป็น 2 กลุ่มคือ กลุ่มอกุศลและกลุ่มกุศล ในหมวดฝ่ายอกุศล มี 6 ประการ ได้แก่ 1) กามวิตก 2) พยาบาทวิตก 3) วิหิงสาวิตก 4) กามสัญญา 5) พยาบาทสัญญา และ 6) วิหิงสาสัญญา ซึ่งเป็นธรรมที่เป็นเหตุให้อยู่เป็นทุกข์ เร่าร้อน มีทุคติเป็นแน่นอน คือ จะได้เป็นสัตว์นรก เปรต อสุรกาย และสัตว์ดิรัจฉานอย่างแน่นอน และธรรมในหมวดฝ่ายกุศล มี 6 ประการได้แก่ 1) เนกขัมมวิตก 2) อพยาบาทวิตก 3) อวิหิงสาวิตก 4) เนกขัมมสัญญา 5) อพยาบาทสัญญา และ 6) อวิหิงสาสัญญา
การปฏิบัติวิปัสสนาภาวนาที่ปรากฏในทุกขสูตร พบว่า ทุกขสูตรนี้เป็นหลักการเจริญวิปัสสนาภาวนาในหมวดธัมมานุปัสสนาโดยตรง โดยให้กำหนดรู้กามวิตก เป็นต้นซึ่งเป็นเป็นจิตฝ่ายอกุศล เมื่อกำหนดรู้แล้วจิตก็จะน้อมไปสู่เนกขัมมวิตก ซึ่งเป็นฝ่ายกุศลจิต เมื่อผู้เจริญวิปัสสนาภาวนารู้เท่าทันธรรมทั้ง 6 ประการทั้งสองฝ่ายด้วยการเจริญวิปัสสนากำหนดรู้ความเป็นสามัญญลักษณะของสภาวธรรมทั้งหมดคือ อนิจจัง ทุกขังและอนัตตา อย่างต่อเนื่องย่อมประจักษ์แจ้งอริยสัจตามความเป็นจริง ซึ่งเป็นการเกื้อกูลต่อการเจริญวิปัสสนาภาวนาให้ก้าวหน้าจนทำให้จิตของผู้ปฏิบัติวิปัสสนาดำเนินเข้าสู่ลำดับของวิปัสสนาญาณจนบรรลุถึงมรรค ผล พระนิพพานได้ในที่สุด
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
นงลักษณ์ สะวานนท์. (2559). บุญกริยาวัตถุสู่การพ้นทุกข์. กรุงเทพฯ: ขุมทองอุตสาหกรรมและการพิมพ์.
พระครูสุตจินดาภรณ์ (ยงยุทธ าณสมฺปนฺโน). (2560). การศึกษาแนวทางการประยุกต์ใช้หลักไตรลักษณ์เพื่อบรรเทาทุกข์ ของคนในสังคมปัจจุบัน(วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต).มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระเจนฑ์จันทร์ จนฺทปญฺโ (2560). ศึกษาวิเคราะห์วิธีการดับทุกข์ตามแนวทางพระพุทธศาสนาเถรวาท(วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระเทิดพงษ์ สุทฺธิญาโณ (2561). ศึกษามูลเหตุแห่งการบรรลุธรรมที่ปรากฏในวิมุตตายตนสูตร(วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2550). พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสตร์ ชุดคำวัด.กรุงเทพฯ: เลี่ยงเชียง.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2556). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. (พิมพ์ครั้งที่ 19). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์พระพุทธศาสนาของธรรมสภา.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2557). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย. (พิมพ์ครั้งที่ 39). กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมมังคลาจารย์ (ปัญญานันทภิกขุ). (2539). เคล็ดลับของความดับทุกข์. กรุงเทพฯ: เลี่ยงเชียง.
พระพุทธโฆสเถระ. (2554). คัมภีร์วิสุทธิมรรค. (สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถร), ผู้แปล). (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: ธนาเพรส .
พระโสภณะเถระ (มหาสีสยาดอ). (2554.). วิปัสสนานัย เล่มที่ 2. กรุงเทพฯ: ไพลินบู๊คส์,
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สังข์วาล เสริมแก้ว, ธานี สุวรรณประทีป, ชลิต วงษ์สกุล และ พระครูปลัดประวิทย์ วรธมฺโม. (2565). การบูรณาการหลักอัตถะ 3 ในการสังคมสงเคราะห์ : บทวิเคราะห์ในมิติพระพุทธศาสนา. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์8(1),1-15