A Study of the Perfection Cultivation and Enlightenment of Meghiya Thera

Main Article Content

Phra Boonsiri Mungsuk
Viroj Koomkrong

Abstract

The objectives of this article were 1) to study of perfection accumulation and enlightenment in Theravada scriptures and 2) to analyze the perfection accumulation and enlightenment of Meghiya Thera. The data were collected from primary sources of Early Buddhism and other concerned documents related, summarized, analyzed, compiled in descriptive types. The results showed that perfection accumulation refers Venerable Meghiya Thera in his previous life was born in the Vipassi Buddha, worshiped the Buddha who had converted his life. With such virtue, he entered into the heavens after his death, never falling into the hell realms. This is the fruit of reminding the Buddha’s virtues. In his last life, he was born into the family of the Sakya clan in Kapilavastu, ordained under the supervision of the great Master, the Buddha. In the early times of Buddha’s life, he was his attendant monk. Once he entered Ambavana grove, sat at daytime, reminding to three kinds of Vitaka or unwholesome thought, namely: lust, vengeance, anxiety, and violence, unable to meditate as usual. The Buddha encouraged him to develop five virtues: 1) having good fellowship, 2) following Pāṭimokkha or disciplinary codes, 3) being eloquent with truth, 4) having perseverance, 5) being wise. In addition, the Buddha taught him to practice 4 more virtues, namely: 1) cultivating Asubha in order to abandon lust; 2) being loving-kind or Mettā to avoid vengeance, 3) exercising Ānāpānasati in order to cut off worry thought, 4) practicing impermanence perception in order to completely withdraw from conceit or Asmimāna. Meghiyathera strictly followed Buddha’s guidelines and lived with mindfulness, striving for spiritual enlightenment, soon he attained Arahatship.

Article Details

How to Cite
Mungsuk, P. B., & Koomkrong, V. (2022). A Study of the Perfection Cultivation and Enlightenment of Meghiya Thera. Journal of Multidisciplinary in Humanities and Social Sciences, 5(1), 308–317. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jmhs1_s/article/view/256923
Section
Research Articles

References

จิรพร ชีวะธรรม และ อุทัย สติมั่น. (2564). วิเคราะห์การพัฒนาชีวิตตามหลักธรรมที่ปรากฏในพระไตรปิฎก. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 7(1), 96-106.

บรรจบ บรรณรุจิ. (2557). อสีติมหาสาวก. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: กองทุนศึกษาพุทธสถาน.

พระธรรมมังคลาจารย์ (ทอง สิริมงฺคโล). (2553). ทางสายเอก. (พิมพ์ครั้งที่ 7). เชียงใหม่: ดาราวรรณการพิมพ์.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2558). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย. (พิมพ์ครั้งที่ 41). กรุงเทพฯ: ผลิธัมม์.

พระมหากิตติณัฏฐ์ สุกิตฺติเมธี. (2564). การวิเคราะห์แนวทางงดเว้นจากความเสื่อมในปราภวสูตร. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(1), 84-95.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี. (2543). ทศบารมีในพุทธศาสนาเถรวาท. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย.

สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส. (2538). ธรรมวิภาค ปริจเฉทที่ 2. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย.