อสุภกัมมัฏฐานอันเป็นบาทฐานในการปฏิบัติวิปัสสนาภาวนา
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาอสุภกัมมัฏฐานในคัมภีร์พุทธศาสนาเถรวาท 2) เพื่อศึกษาการปฏิบัติวิปัสสนาภาวนาในคัมภีร์พุทธศาสนาเถรวาท 3) เพื่อศึกษาอสุภกัมมัฏฐาน อันเป็นบาทฐานในการปฏิบัติวิปัสสนาภาวนา เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการศึกษาข้อมูลจากคัมภีร์พระพุทธศาสนาเถรวาท และเอกสารต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง สรุปวิเคราะห์ เรียบเรียง บรรยายเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า 1) อสุภกัมมัฐาน คือ กัมมัฏฐานที่ยึดเอาซากศพที่ไม่สวยงามเป็นอารมณ์ เป็นกัมมัฏฐานเครื่องกำจัดราคะ ทำใหเกิดความเบื่อหน่ายคลายความกำหนัดในร่างกายมนุษย์ มี 10 ประการ 2) อสุภกัมมัฏฐาน อันเป็นบาทฐานในการปฏิบัติวิปัสสนาภาวนา มีความรู้แจ้งสภาวธรรมตามความเป็นจริง เป็นลักษณะกำจัดความไม่รู้ คืออวิชชาเป็นกิจ มีความเข้าใจถูกต้องในธรรมทั้งปวงเป็นผลปรากฏ มีสมาธิเป็นเหตุใกล้ให้เกิด มีปัญญาเจตสิกเป็นองค์ธรรม มีขันธ์ อายตนะ ธาตุ อินทรีย์ อริยสัจ ปฏิจจสมุปบาท เป็นอารมณ์กัมมัฏฐาน 3) อสุภกัมมัฏฐาน อันเป็นบาทฐานในการปฏิบัติวิปัสสนาภาวนามี 10 ประการ เช่น อุทธุมาตกอสุภกัมมัฏฐาน คือการพิจารณาซากศพที่ขึ้นพองเป็นอารมณ์ของสมถภาวนา เป็นต้น และเมื่อทำให้เกิดวสีชำนาญในปฐมฌานแล้ว ก็จะขึ้นสู่ฌานขั้นสูงต่อไปโดยลำดับ เมื่อสำเร็จฌานทุกขั้นแล้ว อุทธุมาตกอสุภกัมมัฏฐาน จะเป็นบาทฐานในการปฏิบัติวิปัสสนาภาวนาต่อไป โดยเอาฌานเป็นบาทฐานในการปฏิบัติวิปัสสนาภาวนา จนสามารถบรรลุมรรค 4 ผล 4 นิพพาน ตามลำดับ
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
จิรพร ชีวะธรรมและ อุทัย สติมั่น. (2564). วิเคราะห์การพัฒนาชีวิตตามหลักธรรมที่ปรากฏในพระไตรปิฎก. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 7(1), 96-106.
ฉันทนา อุตสาหลักษณ์. (2545).พุทธปัญญา คู่มือการสร้างปัญญา. กรุงเทพฯ: ธรรมสาร.
พระครูปลัดณัฐพล จนฺทิโก. (2561). การปรับจริตเพื่อพัฒนาชีวิต: กระบวนการ และแนวปฏิบัติ. วารสารปณิธาน, 14(1), 55-84.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2554). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. (พิมพ์ครั้งที่ 16). กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.
พระพุทธโฆสเถระ. (2548). คัมภีร์วิสุทธิมรรค. (สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถระ), ผู้แปล). (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: ธนาเพรส.
พระมหากิตติณัฏฐ์ สุกิตฺติเมธี. (2564). การวิเคราะห์แนวทางงดเว้นจากความเสื่อมในปราภวสูตร. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(1), 84-95.
พระมหาสุบิน สุนฺทรธมฺโม และพระมหาบุญศรี ญาณวุฑฺโฒ. (2564). ศึกษาการปฏิบัติวิปัสสนาภาวนาในอัจฉราสูตร. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 7(1), 123-134.
พระรุ่งธรรม โชติธมฺโม. (2564). แนวทางการปรับใช้หลักจิตตานุปัสสนาสติปัฎฐานในการแก้ปัญหาความเครียดผู้สูงอายุของศูนย์ดูแลผู้สูงอายุขอนแก่นเนอร์สซิ่งโฮม. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(2), 417-428.
พระสมชาย บัวแก้ว, พระมหาบุญศรี วงค์แก้ว และ สุเชาวน์ พลอยชุม. (2564). อภิสมาจาร: กระบวนการพัฒนาบุคลิกภาพตามแนวพระพุทธศาสนา. วารสารศิลปการจัดการ, 5(3), 895-907.
พระอนุรุทธะ และพระญาณธชะ. (2546). อภิธัมมัตถสังคหะและปรมัตถทีปนี. (พระคันธสาราภิวงศ์, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: ไทยรายวันกราฟฟิคเพลท.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2552). อรรถกถาภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.