ศึกษาวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างโพชฌงค์ 7 กับอานาปานสติ

Main Article Content

พระทวีวัฒน์ ธนธีระเศรษฐ์
วิโรจน์ คุ้มครอง

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาเนื้อหาและสาระสำคัญของโพชฌงค์ 7 2) เพื่อศึกษาเนื้อหาและสาระสำคัญของอานาปานสติ 3) เพื่อศึกษาวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างโพชฌงค์ 7 กับอานาปานสติ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ผลการวิจัยพบว่า ความสัมพันธ์ระหว่างโพชฌงค์ 7 กับอานาปานสติ พบว่า โพชฌงค์ 7 อยู่ในโพธิปักขิยธรรม ส่วนอานาปานสติอยู่ในสติปัฏฐานหมวดกายานุปัสสนาสติปัฏฐาน ซึ่งอยู่ในโพธิปักขิยธรรมเช่นเดียวกัน หลักธรรมทั้ง 2 ประการจึงมีความสัมพันธ์เชื่อมโยงกันในฐานะเป็นองค์ธรรมแห่งการตรัสรู้เหมือนกัน กล่าวคือ การเจริญโพชฌงค์ 7 ด้วยการพิจารณาลมหายใจเข้า-ออก ได้แก่ 1) การเจริญสติสัมโพชฌงค์ คือ ให้จิตอยู่กับสิ่งที่พิจารณา 2) การเจริญธัมมวิจัยสัมโพชฌงค์ คือ ใช้สติกำหนดลมหายใจเข้า-ออก ไตร่ตรองธรรมตามความเป็นจริง 3) การเจริญวิริยสัมโพชฌงค์ คือ มีสติกำหนดพิจารณาลมหายใจเข้า-ออก โดยมีความเพียรทางกายและใจที่เป็นไปเพื่อความรู้ยิ่ง 4) การเจริญปีติสัมโพชฌงค์ คือ มีสติกำหนดพิจารณาลมหายใจเข้า-ออก เมื่อมีปีติเกิดขึ้นก็ไม่ติดใจ 5) การ            เจริญปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ คือ มีสติกำหนดพิจารณาลมหายใจเข้า-ออกที่ทำให้เกิดความสงบกายและใจ 6) การเจริญสมาธิสัมโพชฌงค์ คือ มีสติกำหนดพิจารณาลมหายใจเข้า-ออกก็จะทำให้จิตตั้งมั่นคง 7) การเจริญอุเบกขาสัมโพชฌงค์ คือ เมื่อกำหนดลมหายใจเข้า-ออกจิตที่มีอุเบกขา เป็นกลาง โดยอาศัยวิเวก วิราคะ และนิโรธ เมื่อเจริญสติได้เช่นนี้จะทำให้วิชชาและวิมุตติบริบูรณ์

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ธนธีระเศรษฐ์ พ., & คุ้มครอง ว. (2022). ศึกษาวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างโพชฌงค์ 7 กับอานาปานสติ. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 5(2), 664–675. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jmhs1_s/article/view/256944
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

พรมงคล ฉันท์รัตนโยธิน. (2561). โพชฌงค์ 7 กับพุทธจิตเสริมสุขภาพ. วารสารพุทธจิตวิทยา, 3(1), 29-37.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2554). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย. (พิมพ์ครั้งที่ 47). กรุงเทพฯ: ผลิธัมม์.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2549). โพชฌงค์: พุทธวิธีเสริมสุขภาพ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เจริญดีมั่นคงการพิมพ์.

พระพุทธโฆสเถระ. (2554). คัมภีร์วิสุทธิมรรค. (สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถร), แปล). (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: ธนาเพรส .

พระมหานพดล นวตลปญฺโญ, พระครูสุธีคัมภีรญาณ (ประมวล) และ พระมหามิตร ฐิตปญฺโญ. (2564). รูปแบบการปฏิบัติธุดงควัตรของพระสงฆ์ในลุ่มแม่น้ำโขง (ไทย-ลาว). วารสารศิลปการจัดการ, 5(2), 325-339.

พระสมชาย บัวแก้ว, พระมหาบุญศรี วงค์แก้ว และ สุเชาวน์ พลอยชุม. (2564). อภิสมาจาร: กระบวนการพัฒนาบุคลิกภาพตามแนวพระพุทธศาสนา. วารสารศิลปการจัดการ, 5(3), 895-907.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2552). อรรถกถาภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2544. กรุงเทพฯ: ศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2561). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 41). กรุงเทพฯ: ผลิธัมม์.

Damnoen, P. S. (2021). The Development of Student Characteristics in According to the Nawaluk Framework of the Buddhist integration of Buddhapanya Sri Thawarawadee Buddhist College. Asia Pacific Journal of Religions and Cultures, 5(2), 126-135.

Tan, C. C., & Damnoen, P. S. (2020). Buddhist Noble Eightfold Path Approach in the Study of Consumer and Organizational Behaviors. Journal of MCU Peace Studies, 8(1), 1–20.