ศึกษาการปฏิบัติวิปัสสนาภาวนาในอริยวังสสูตร
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาเนื้อหาและหลักธรรมสำคัญในอริยวังสสูตร 2) เพื่อศึกษาการปฏิบัติวิปัสสนาภาวนาในคัมภีร์พุทธศาสนาเถรวาท 3) เพื่อศึกษาวิเคราะห์การปฏิบัติวิปัสสนาภาวนาในอริยวังสสูตร เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพโดยการศึกษาข้อมูลจากคัมภีร์พระพุทธศาสนาเถรวาท และเอกสารต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง สรุปวิเคราะห์ เรียบเรียง บรรยายเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า วิเคราะห์การปฏิบัติวิปัสสนาภาวนาในอริยวังสสูตร โดยแบ่งออกเป็น 4 ประการ คือ (1) จีวรสันโดษกับการปฎิบัติวิปัสสนาภาวนา โดยภิกษุผู้ปฏิบัติธรรมควรยินดีในจีวร คือ สันโดษด้วยจีวรตามแต่จะได้ (2) บิณฑบาตสันโดษกับการปฎิบัติวิปัสสนาภาวนา คือ ด้วยบิณฑบาตตามแต่จะได้ พึงรู้จักบิณฑบาต พึงรู้จักเขตของบิณฑบาต (3) เสนาสนะสันโดษกับการปฎิบัติวิปัสสนาภาวนา คือ พึงรู้จักเสนาสนะ พึงรู้จักเขตของเสนาสนะ พึงรู้จักสันโดษด้วยเสนาสนะ พึงรู้จักธุดงค์ที่เกี่ยวด้วยเสนาสนะ ไม่โลภแสวงหาเสนาสนะตามที่ตนต้องการก็จะไม่เกิดความโลภและความกังวลทำให้การปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานเจริญก้าวหน้าไปด้วยดี (4) ปหานภาวนารามตากับการปฎิบัติวิปัสสนาภาวนา คือ พึงเจริญสัมมัปปธาน 4 พึงเจริญอิทธิบาท 4 พึงเจริญอินทรีย์ 5 พึงเจริญพละ 5 พึงเจริญโพชฌงค์ 7 พึงเจริญอนุปัสสนา 7 พึงเจริญมหาวิปัสสนา 18 พึงเจริญโพธิปักขิยธรรม 37 เป็นอริยวงศ์ข้อที่ 4 ข้อปฏิบัตินี้ถือว่าเป็นเป้าหมายสูงสุดในพระพุทธศาสนา เพราะมุ่งแสดงถึงธรรมที่เป็นส่วนแห่งการปฏิบัติเพื่อบรรลุธรรม
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
ชัยชาญ ศรีหานู. (2564). วิเคราะห์คำสอนวิปัสสนาในเตภูมิกถาที่มีผลต่อคตินิยมเชิงพุทธในสังคมไทย. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 7(1), 12-26.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช), (2550). พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ ชุดศัพท์วิเคราะห์.กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เลี่ยงเชียง.
พระธรรมธีรราชมหามุนี (โชดก ญาณสิทฺธิ). (2532). มงคล 38. กรุงเทพฯ: การพิมพ์พระนคร.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2553). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 18). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
พระพุทธโฆสเถระ. (2554). คัมภีร์วิสุทธิมรรค. (สมเด็จพระพุฒาจารย์ อาจ อาสภมหาเถร), แปล).(พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: ธนาเพรส.
พระมหาวีรยุทธ กุสลจิตฺโต และ พระมหามิตร ฐิตปญฺโญ. (2564). สันโดษ คือ องค์ธรรมแห่งการรู้จักพอ. Journal of Buddhist Education and Research, 7(1), 276-288.
พระมหาสมปอง มุทิโต. (2542). คัมภีร์อภิธานวรรณา. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.
พระสมชาย บัวแก้ว, พระมหาบุญศรี วงค์แก้ว และ สุเชาวน์ พลอยชุม. (2564). อภิสมาจาร: กระบวนการพัฒนาบุคลิกภาพตามแนวพระพุทธศาสนา. วารสารศิลปการจัดการ, 5(3), 895-907.
พระสิริมังคลเถระ. (2554). มังคลัตถทีปนี ภาษาไทย ภาค 1. กรุงเทพฯ. โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระโสภณมหาเถระ (มหาสีสยาดอ). (2548). วิปัสสนานัย เล่ม 1. (พระคันธสาราภิวงศ์, แปล). นครปฐม: ซีเอไอ เซ็นเตอร์.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2552). อรรถกถาภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมเด็จพระญาณสังวร (เจริญ สุวฑฺฒโน). (2533). สันโดษ. กรุงเทพฯ: อมรินทร์ปริ้นติ้งกรุ๊ป.
สมเด็จพระพุทธชินวงศ์ (สมศักดิ์ อุปสมมหาเถระ). (2554). อริยวังสปฏิปทา ปฏิปทาอันเป็นวงศ์แห่งพระอริยะ. กรุงเทพฯ: ประยูรสาส์นไทยการพิมพ์.
อรชร ไกรจักร์, เเม่ชีกฤษณา รักษาโฉม และ พระมหาวรัญธรณ์ ญาณกิตฺติ. (2564). บุคลิกภาพของพระภิกษุตามหลักเวสารัชชกรณธรรม. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 7(3), 113-125.
Tan, C. C., & Damnoen, P. S. (2020). Buddhist Noble Eightfold Path Approach in the Study of Consumer and Organizational Behaviors. Journal of MCU Peace Studies, 8(1), 1-20.