การศึกษาจิตรกรรมพุทธศิลป์ในฐานะสื่อความหมายของอนุสสติ 6

Main Article Content

นวลวรรณ พูนวสุพลฉัตร
ทรงวิทย์ แก้วศรี

บทคัดย่อ

จิตรกรรมพุทธศิลป์ คือผลงานการเขียนภาพลงบนพื้นผิววัสดุรองรับ เพื่อให้เกิดเป็นเรื่องราวและความงดงามตามความนึกคิดเกี่ยวกับพระพุทธศาสนา มีลักษณะ 2 มิติ คือความกว้างและความยาว ตามหลักพระพุทธศาสนานั้นมุ่งสอนให้บุคคลเว้นความชั่ว ทำแต่ความดี และทำจิตใจให้ผ่องใส มีความมักน้อยสันโดษ และประพฤติขัดเกลากิเลส เมื่อจิตรกรรมเป็นงานทัศนศิลป์ จึงควรเป็นสื่อให้ระลึกถึงพระรัตนตรัยและความดีที่ตนบำเพ็ญมา ตลอดจนมองเห็นคุณธรรมที่ทำให้บุคคลเป็นเทวดา ก็วัตถุเป็นที่ตั้งแห่งความระลึกถึงเรียกว่าอนุสสติ 6 ประกอบด้วยพุทธานุสสติ ธัมมานุสสติ สังฆานุสสติ สีลานุสสติ จาคานุสสติ เทวดานุสสติ อันเป็นเหตุที่ตั้งแห่งความเลื่อมใส ศรัทธา เกิดปีติปราโมทย์ น้อมนำหลักธรรมมาปฏิบัติเพื่อขัดเกลากิเลส และบรรลุอริยธรรมอันสูงส่งโดยลำดับ ซึ่งจิตรกรรมพุทธศิลป์ที่สร้างสรรค์ให้สอดคล้องกับอนุสสติ 6 จะเกิดประโยชน์สูงสุดทั้งแก่ชาติ พระศาสนา และประชาชนโดยส่วนรวม 

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
พูนวสุพลฉัตร น., & แก้วศรี ท. (2022). การศึกษาจิตรกรรมพุทธศิลป์ในฐานะสื่อความหมายของอนุสสติ 6. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 5(4), 1659–1674. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jmhs1_s/article/view/259430
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

ธานี สุวรรณประทีป. (2565). คัมภีร์อุปาสกชนาลังการ: การปริวรรต การแปล และวิเคราะห์. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 8(1), 32-42.

พระครูภาวนาโสภิต และบุญญาดา ประภัทรสิริ. (2564). โยนิโสมนสิการ : วิถีแห่งปัญญาเพื่อการพัฒนาจิตต้านโควิด-19, วารสารธรรมวัตร, 2(2), 9-17.

พระชลญาณมุนี ธมฺมโภชฺโช. (2565). ปรากฏการณ์ทางความเชื่อของคนไทยในยุคปัจจุบัน. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 8(1), 179-198.

พระพุทธโฆสาจารย์. (2554). คัมภีร์วิสุทธิมรรค. (พิมพ์ครั้งที่ 10). สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถระ) แปลและเรียบเรียง. กรุงเทพฯ: ธนาเพรส.

พระมหากิตติณัฏฐ์ สุกิตฺติเมธี. (2564). การวิเคราะห์แนวทางงดเว้นจากความเสื่อมในปราภวสูตร. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(1), 84-95.

พระมหาสมปอง มุทิโต. (2547). คัมภีร์อภิธานวรรณนา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ชมรมนิรุตติศึกษาวัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎิ์.

พระสมชาย บัวแก้ว, พระมหาบุญศรี วงค์แก้ว และ สุเชาวน์ พลอยชุม. (2564). อภิสมาจารกระบวนการพัฒนาบุคลิกภาพตามแนวพระพุทธศาสนา. วารสารศิลปการจัดการ, 5(3), 895-907.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2555). พจนานุกรมศัพท์ศึกษาศาสตร์. กรุงเทพฯ: อรุณการพิมพ์.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2559). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 29). กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.

เหม เวชกร. (2558). ภาพวิจิตรชุดปฐมสมโพธิ พระมาลัย พาหุง พระเวสสันดร. กรุงเทพฯ: โคเวอร์ครีเอทีฟ.

Tan, C. C., & Damnoen, P. S. (2020). Buddhist Noble Eightfold Path Approach in the Study of Consumer and Organizational Behaviors. Journal of MCU Peace Studies, 8(1), 1–20.