รูปแบบการตลาดและแนวทางการสื่อสารการตลาดดิจิทัลธุรกิจขนมจีน จังหวัดนครศรีธรรมราช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษารูปแบบการตลาดธุรกิจขนมจีน จังหวัดนครศรีธรรมราช และ 2) นำเสนอแนวทางการสื่อสารการตลาดดิจิทัลธุรกิจขนมจีน จังหวัดนครศรีธรรมราช รูปแบบการวิจัยเป็นแบบผสมผสาน ทั้งเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณ ใช้แนวคิดการพฤติกรรมผู้บริโภคและสื่อสารการตลาดดิจิทัลเป็นกรอบในการวิจัย กลุ่มตัวอย่างคือ ร้านขนมจีน จำนวน 11 ร้าน โดยคัดเลือกแบบเจาะจงให้ครอบคลุมภูมิศาสตร์เขา ป่า นา เล ของจังหวัดนครศรีธรรมราช เครื่องมือที่ใช้ดำเนินการวิจัย มี 3 ชนิด ได้แก่ 1) แบบสัมภาษณ์ผู้บริโภค 2) แบบบันทึกผลการสังเกตการณ์พฤติกรรมผู้บริโภคและการสื่อสารการตลาดดิจิทัล และ 3) แบบสอบถามความคิดเห็นและความต้องการของผู้บริโภค การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ วิเคราะห์เนื้อหาแล้วเขียนบรรยายเชิงพรรณนา และเชิงปริมาณ วิเคราะห์ด้วยค่าความถี่และร้อยละ ผลการวิจัยได้ผลว่า
1. รูปแบบการตลาดของร้านขนมจีน ประกอบด้วย รูปแบบร้านขนมจีนที่ผูกโยงกับการท่องเที่ยว ร้านขนมจีน ณ แหล่งท่องเที่ยว ร้านขนมจีนกับการเป็นจุดจำหน่ายผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น และร้านขนมจีนจำหน่ายคนในท้องถิ่นและลูกค้าประจำ และ 2. แนวทางการพัฒนาการสื่อสารการตลาดดิจิทัลธุรกิจขนมจีน พบว่า ควรมีการสื่อสารองค์ประกอบของขนมจีน ซึ่งประกอบไปด้วยเส้นขนมจีน น้ำยาขนมจีน รวมถึงผักเหนาะหรือผักที่รับประทานคู่กับขนมจีน ซึ่งแตกต่างไปจากขนมจีนในภาคอื่น ๆ หรือจังหวัดอื่น ๆ ซึ่งที่ผ่านมา มีการนำเสนอในมุมของผักเหนาะค่อนข้างน้อย โดยผักเหนาะในแต่ละร้านจะมีจุดเด่นแตกต่างกัน เช่น การเน้นการใช้ผักพื้นถิ่นปลูกเอง ชนิดหรือประเภทผักที่เกี่ยวข้องกับเชิงพื้นที่ เป็นต้น
องค์ความรู้จากงานวิจัยครั้งนี้ พบว่า ร้านขนมจีน จังหวัดนครศรีธรรมราช เน้นการสื่อสารการตลาดดิจิทัลโดยใช้แฟนเพจเฟซบุ๊ก ซึ่งเนื้อหามักสื่อสารเกี่ยวกับภาพรวมของขนมจีน ทั้งรูปลักษณ์และรสชาติ ขาดองค์ประกอบสำคัญอีกองค์ประกอบหนึ่ง นั่นคือ ผักเหนาะที่รับประทานคู่กับขนมจีน ซึ่งเป็นอัตลักษณ์ของขนมจีน จังหวัดนครศรีธรรมราช ที่แตกต่างจากภูมิภาคอื่น ๆ จึงควรนำมาสื่อสารเพื่อสร้างจุดเด่นของขนมจีนให้มากขึ้น
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
จิระนาถ รุ่งช่วง, ธรรมจักร เล็กบรรจง และ ธนินทร์ สังขดวง. (2563). ความพึงพอใจต่อส่วนประสมทางการตลาดของนักท่องเที่ยวชาวไทยต่อร้านขนมจีน ในเขตอำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารสังคมศาสตร์, 9(1), 9-19. สืบค้นจาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/SocialJournal2rmutto/article/view/243858
ชูชัย สมิทธิไกร. (2561). พฤติกรรมผู้บริโภค. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปาริชาต เรืองวิเศษ. (2537). นครศรีธรรมราช. กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์.
ปุรวิชญ์ พิทยาภินันท์. (2565). ขนมจีน: ภาพสะท้อนพฤติกรรมการรับประทานอาหารเช้าของชาวป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง. วารสารเทคโนโลยีสุรนารี, 16(1), 1-25. สืบค้นจาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/sjss/article/view/244361
พจน์ ใจชาญสุขกิจ. (2563). Good Brand & Grand Image ปั้นแบรนด์ฮิต ให้ติดตลาด. (พิมพ์ครั้งที่ 2). นนทบุรี: เอ็กซ์เพิร์ท คอมมิวนิเคชั่นส์.
ภฤศสร ฤทธิมนตรี, ซีมิค ปุณยวีร์ ศรีรัตน์ และ ทวีพร นาคา. (2565). การแบ่งส่วนตลาดและจุดยืนผลิตภัณฑ์ทางการท่องเที่ยวเชิงวิถีลุ่มน้ำปากพนังในอำเภอปากพนัง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์, 14(1), 65-77. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/nakboot/article/view/249419
วันเพ็ญ ควรสมาน, ประภัสสร วิเศษประภา และ ภูชิตต์ ภูริปาณิก. (2565). ศักยภาพของอาหารพื้นถิ่นภาคใต้ในการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอาหารพื้นถิ่นภาคใต้. วารสารวิทยาการจัดการปริทัศน์, 24(3), 117-132. สืบค้นจาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/msaru/article/view/264063
วิมล ดำศรี. (2554). ขนมจีนเมืองนคร. สืบค้นเมื่อ 27 มีนาคม 2565, จาก http://dspace.nstru.ac.th:8080/dspace/bitstream/ขนมจีนเมืองนคร
อรทัย ชำนาญกิจ, สุกัลยา ปรีชา, อัญชลี สนดี และ เฉลิมเกียรติ ร่างเล็ก. (2561). การศึกษาต้นทุนผลตอบแทนทางการเงินและการจัดการด้านการตลาดสำหรับการผลิตขนมจีนในจังหวัด นครศรีธรรมราช (รายงานการวิจัย). นครศรีธรรมราช: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย.
อรรถไกร พันธุ์ภักดี, จิตตินุช วัฒนะ, วชิรา พันธุ์ไพโรจน์, อุดมลักษณ์ ศรีชัวชม, พิมสหรา ยาคล้าย และ วชิรา พันธุ์ไพโรจน์. (2564). ปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่อพฤติกรรมผู้บริโภคในตลาดออฟไลน์ ของประเทศไทย: การสังเคราะห์งานวิจัยโดยการทบทวนวรรณกรรมอย่างเป็นระบบและการทำเหมืองข้อมูล. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธนบุรี, 15(2), 21–32. สืบค้นจาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/trujournal/article/view/248089
แอดวานซ์ไอเซอร์วิส. (2564). Digital Marketing คืออะไร? สำคัญอย่างไรต่อธุรกิจออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 27 มีนาคม 2565, จาก https://www.advancedis.co.th/en/blog/digital-marketing-คืออะไร-สำคัญอย่างไรต่อธุรกิจออนไลน์
Akalamkam, K., & Mitra, J. K. (2018). Consumer Pre-purchase Search in Online Shopping: Role of Offline and Online Information Sources. Business Perspectives and Research, 6(1), 42-60. https://doi.org/10.1177/2278533717730448
Bhatti, A., & Rehman, S. U. (2020). Perceived Benefits and Perceived Risks Effect on Online Shopping Behavior with The Mediating Role of Consumer Purchase Intention in Pakistan. International Journal of Management Studies, 26(1), 33-54. https://doi.org/10.32890/ijms. 26.1.2019.10512
Boonchutima, S. (2022). Strategic Communication Plan Writing and Presenting. Bangkok: F&K Printing.
Caywood, C. L. (2015). Corporate Reputation and the Discipline of Integrated Marketing Communications in Carroll, C.E. (ed.), The Handbook of Communication and Corporate Reputation. (pp. 94-103). Malaysia: Vivar Printing.
Keller, K. L. (2003). Understanding Brands, Branding and Brand Equity. Journal of Direct, Data and Digital Marketing Practice, 5, 7-20. https://doi.org/10.1057/palgrave.im.4340213
Kotler, P. (2002). Marketing Management, Millenium Edition. New Jersey: Pearson Education.
McCorkindale, T. & DiStaso, M. W. (2015). The Power of Social Media and Its Influence on Corporate Reputation in Carroll, C. E. (ed.), The Handbook of Communication and Corporate Reputation. (pp.97-512). Malaysia: Vivar Printing.
