การสร้างคู่มือเส้นทางนำเที่ยวภาษาอังกฤษเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวในจังหวัดศรีสะเกษ
คำสำคัญ:
คู่มือเส้นทางนำเที่ยว, องค์ประกอบ, ความเชื่อมโยง, การท่องเที่ยว, จังหวัดศรีสะเกษบทคัดย่อ
การวิจัยเรื่อง การสร้างคู่มือเส้นทางนำเที่ยวภาษาอังกฤษเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวในจังหวัดศรีสะเกษ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาองค์ประกอบและความเชื่อมโยงของการท่องเที่ยวในจังหวัดศรีสะเกษ แล้วสร้างคู่มือเส้นทางนำเที่ยวเป็นภาษาอังกฤษเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวจังหวัดศรีสะเกษ ผู้วิจัยเก็บรวบรวมข้อมูลโดยการสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง จำนวน 30 คน แบ่งการเก็บข้อมูลเป็น 2 ส่วน ดังนี้ 1) กลุ่มผู้มีความรู้เกี่ยวกับการท่องเที่ยวในท้องถิ่น จำนวน 5 คน 2) กลุ่มนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ จำนวน 25 คน
ผลการศึกษาองค์ประกอบและความเชื่อมโยงข้อมูลด้านการท่องเที่ยวจังหวัดศรีสะเกษ พบว่า จังหวัดศรีสะเกษ มีแหล่งท่องเที่ยวในหลายอำเภอ ทั้งการท่องเที่ยวในแหล่งธรรมชาติ ประวัติศาสตร์ และศิลปวัฒนธรรม ซึ่งองค์ประกอบหลัก 3 ด้าน ทำให้เกิดความเชื่อมโยงของเส้นทางท่องเที่ยว แต่เนื่องจากข้อมูลข่าวสารการท่องเที่ยวและการบริการ ระบบการจัดการ การประชาสัมพันธ์ ยังไม่มีประสิทธิภาพจูงใจนักท่องเที่ยว ทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ และยังมีข้อจำกัดทั้งเรื่องบุคลากรและงบประมาณที่จะนำมาสนับสนุนในการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยว คู่มือ และเอกสารที่เกี่ยวข้องกับเส้นทางการท่องเที่ยวแต่ละแห่งยังมีน้อยมาก และยังขาดในส่วนของคู่มือและเอกสารนำเที่ยวฉบับภาษาอังกฤษ ที่ให้ข้อมูลและเส้นทางท่องเที่ยว
จากการศึกษาองค์ประกอบและความเชื่อมโยงการท่องเที่ยวและแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญของจังหวัดศรีสะเกษ จำนวน 17 แห่ง แบ่งออกเป็น 4 เส้นทาง ผู้วิจัยได้รวบรวมปรับปรุงข้อมูลจากข้อเสนอแนะของผู้ทรงคุณวุฒิและกลุ่มผู้ใช้คู่มือ โดยผลการประเมินคู่มือเส้นทางนำเที่ยวของผู้ทรงคุณวุฒิมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.14 อยู่ในระดับมาก ผลการประเมินความพึงพอใจคู่มือเส้นทางนำเที่ยวภาษาอังกฤษของกลุ่มผู้ใช้ มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.16 อยู่ในระดับมาก ผู้วิจัยได้สร้างคู่มือเส้นทางนำเที่ยวภาษาอังกฤษ เล่มคู่มือซึ่งประกอบไปด้วยข้อมูลสถานที่ท่องเที่ยว กำหนดการเดินทาง แนะนำร้านอาหาร ของฝาก ที่พัก ข้อควรปฏิบัติในการท่องเที่ยว และเส้นทางการท่องเที่ยวมีความเชื่อมโยงทั้งแหล่งท่องเที่ยวธรรมชาติ ซึ่งแสดงถึงความงดงามในรูปแบบต่างๆของภูมิประเทศ แหล่งท่องเที่ยวประวัติศาสตร์ โบราณคดี ซึ่งแสดงถึงประวัติศาสตร์ท้องถิ่น และแหล่งท่องเที่ยวศิลปวัฒนธรรมชุมชน
เอกสารอ้างอิง
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2548, 19 มกราคม). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยว พ.ศ. 2547-
https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=411.
กัลยานี กุลชัย. (2561). แนวทางการสร้างเส้นทางท่องเที่ยวเชื่อมโยงเครือข่ายการท่องเที่ยว
ชุมชนโดยการมีส่วนร่วมของชุมชน ในพื้นที่ปากแม่น้ำเจ้าพระยา จังหวัด
สมุทรปราการ. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 21(21).
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2544). แผนปฏิบัติการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์แห่งชาติ. การ
ท่องเที่ยวกองอนุรักษ์.
_______. (2547). ททท. การท่องเที่ยว. การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
ขวัญฤทัย เดชทองคํา. (2563). ความสําคัญของคุณภาพการบริการสู่ความสําเร็จของธุรกิจท่อง
เที่ยวภายใต้วิกฤติ Covid 19. วารสารวิทยาศาสตร์การกีฬาและสุขภาพ, 21(3).
ธันยพงศ์ สารรัตน์ และคณะ. (2561). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมบ้านหว้าน
จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 2(3).
นนทิภัค เพียรโรจน์ และคณะ. (2558). การเชื่อมโยงเส้นทางและการส่งเสริมการตลาดโปรแกรม
การท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของกลุ่ม 4 จังหวัดในภาคใต้ของ
ประเทศไทย. วารสารวิทยาการจัดการ, 32(2).
บุญชม ศรีสะอาด. (2535). หลักการวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 3). สุวีริยาสาส์น.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. เพรส แอนด์ ดีไซน์.
ปิรันธ์ ชินโชติ และธีระวัฒน์ จันทึก. (2559). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของ
สวนผึ้ง. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 9(1), 250-268.
แผนพัฒนาจังหวัดศรีสะเกษ. (2563, 11 ธันวาคม). แผนพัฒนาจังหวัดศรีสะเกษฉบับทบทวนปี
(2561-2565).
https://drive.google.com/d/1tc7dUuMaKCQLMVHxps4ppn5pOLrC-
Ju7/view
พิมพ์ระวี โรจน์รุ่งสัตย์ และคณะ. (2554). การสร้างคู่มือสําหรับมัคคุเทศก์เพื่อแหล่งท่องเที่ยว
ประวัติศาสตร์ กรณีศึกษาอุทยานประวัติศาสตร์พระนครคีรี จังหวัดเพชรบุรี. วารสาร
วิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 4(2).
ภูริวัจน์ เดชอุ่ม. (2556). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: กรอบแนวคิดสู่แนวทางปฏิบัติ
สําหรับประเทศไทย. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากรฉบับภาษาไทย, 33(2), 331-
ศิริเพ็ญ ดาบเพชร. (2561). องค์ประกอบการท่องเที่ยวและช่องทางการสื่อสารภาพลักษณ์การ
ท่องเที่ยวสําหรับกลุ่มนักท่องเที่ยวอนาคต กรณีศึกษาจังหวัดพิษณุโลก. วารสารการ
วิจัยเพื่อพัฒนาชุมชน (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 11(1), 79-98.
สํานักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2545). แผนพัฒนาเศรษฐกิจ
และสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 9 (2545-2549). สํานักงานคณะกรรมการพัฒนาการ
เศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2563). โครงการค่าใช้จ่ายสำหรับสำรวจ
ทัศนคติและความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยและชาวต่างชาติที่เดินทาง
ท่องเที่ยวในประเทศไทย, รายงานผลความพึงพอใจการเดินทางท่องเที่ยวในจังหวัด
ศรีสะเกษ ปี 2563. สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์ และคณะ. (2554). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ (Creative Tourism).
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การ
มหาชน).
อุดมลักษณ์ เพ็งนรพัฒน์. (2560). ยุทธศาสตร์การพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม
จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 12(2).
Ministry of Tourism & Sports. (2005, January 17). Tourism Statistics.
https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=411.
Richards, G. (2009). Creative Tourism and Local Development. In: Wurzburger, R.,
Pattakos, A. and Pratt, S. (eds) Creative Tourism: A Global
Conversation. Santa Fe Sunstone Press.
______. (2011). Creativity and Tourism: the State of the Art Annals of Tourism
Research. Annals of Tourism Research, 38(4), 1225-1253.
Tourism Marketing Strategy Division. (2016). TAT Review Thailand Tourism in
Thailand as a Preferred Destination. E-Journal of Applied, 4(4).
World Tourism Organization (UNWTO). (2005, January 19). Sustainable
Development of Tourism. http://sdt.unwto.org/en/content/about-us-
d
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความเป็นลิขสิทธิของคณะมส. มรภ อต.
