ยุทธศาสตร์การฟื้นฟูมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชุมชนชาติพันธุ์ไทแดง บ้านห้วยผักเน่า ตำบลลาดค่าง อำเภอภูเรือ จังหวัดเลย
คำสำคัญ:
ยุทธศาสตร์ มรดกทางวัฒนธรรม ชาติพันธุ์ไทแดงบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาประวัติความเป็นมาของชุมชนชาติพันธุ์ไทแดง 2) สร้างนวัตกรรมสังคมในการจัดทำยุทธศาสตร์การฟื้นฟูมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม และ 3) เผยแพร่ภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชุมชนชาติพันธุ์ไทแดง บ้านห้วยผักเน่า ตำบลลาดค่าง อำเภอภูเรือ จังหวัดเลย กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 20 คน ประกอบด้วย ผู้นำหมู่บ้าน ปราชญ์ชาวบ้าน ประชาชน และกลุ่มเยาวชน ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือแบบสัมภาษณ์โดยวิธีการสนทนากลุ่ม
ผลการวิจัยพบว่าชุมชนชาติพันธุ์ไทแดง บ้านห้วยผักเน่า ตำบลลาดค่าง อำเภอภูเรือ จังหวัดเลย มีจุดแข็ง (Strengths) สามารถแยกออกเป็น 3 ด้านคือ 1) จุดแข็งด้านทรัพยากรทางธรรมชาติ 2) จุดแข็งด้านประเพณีพิธีกรรมและภูมิปัญญา และ3) จุดแข็งด้านอาหารและผลิตภัณฑ์ของชุมชน มีจุดอ่อน (Weaknesses) คือ ชุมชนขาดการรวมกลุ่มของประชาชนในการฟื้นฟูประเพณีวัฒนธรรม ขาดองค์ความรู้ในการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยว และขาดการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม มีโอกาส (Opportunities) คือ เริ่มมีหน่วยงานภาครัฐมาให้ความรู้และส่งเสริมอยู่เป็นประจำ มีนโยบายส่งเสริมการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมในระดับชาติและระดับท้องถิ่น มีการส่งเสริมให้หน่วยงานภาครัฐมีส่วนร่วมในการทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรม และนโยบายส่งเสริมการแต่งกายด้วยผ้าพื้นเมืองของหน่วยงานราชการ มีอุปสรรค (Threats) คือ งบประมาณสนับสนุนจากภาครัฐยังไม่เพียงพอ การส่งเสริมของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องยังไม่ต่อเนื่อง และปัญหาภาวะเศรษฐกิจตกต่ำทำให้ประชาชนขาดรายได้ต้องไปทำงานต่างถิ่น สรุปเป็นประเด็นยุทธศาสตร์การฟื้นฟูมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชุมชนชาติพันธุ์ไทแดง บ้านห้วยผักเน่า ตำบลลาดค่าง อำเภอภูเรือ จังหวัดเลย 4 ประเด็นยุทธศาสตร์ ประกอบด้วย ยุทธศาสตร์ที่ 1 ฟื้นฟูมรดกภูมิปัญญาวัฒนธรรม ยุทธศาสตร์ที่ 2 อนุรักษ์หัตถกรรมผ้าทอมือพื้นถิ่น ยุทธศาสตร์ที่ 3 ส่งเสริมดินแดนประเพณีอันดีงาม และยุทธศาสตร์ที่ 4 สืบทอดตำนานชุมชนชาติพันธุ์ไทแดง
เอกสารอ้างอิง
เกียรติศักดิ์ บังเพลิง. (2558). ชุมชนชาติพันธุ์ “บรู” ร่วมสมัยบนพื้นที่ชายแดนไทย-ลาว: วิถีชีวิต
และการปรับตัวทางวัฒนธรรม. ดุษฎีนิพนธ์ คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา (สาขาวิชา
มานุษยวิทยา) มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
จตุพล ทองสกล. (2553). การดำรงอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ของชาวไทดำ บ้านหัวถนน ตำบลดอน พุทรา อำเภอดอนตูม จังหวัดนครปฐม. วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการ จัดการภาครัฐและภาคเอกชน บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เทวรักษ์ สาระมโน. (2562). ไทแดงกับการเปลี่ยนแปลงการใช้ชีวิต : กรณีศึกษาไทแดงอำเภอ
ภูเรือจังหวัดเลย. มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
น้ำทิพย์ เมืองอินทร์. (2556). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อจำนวนนักท่องเที่ยวจากกลุ่มประเทศอนุ
ภูมิภาคลุ่มน้ำโขงในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์. ศ.ม. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
นนทวรรณ แสนไพร. (2554). การเคลื่อนย้าย การตั้งถิ่นฐาน และการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตด้านเศรษฐกิจของชาวดาระอั้งในอำเภอเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต(ภูมิศาสตร์) มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ศศิภา คำก่ำ. (2558). วิถีการดำรงชีวิตและความแตกต่างทางสังคมของคนขมุในการพัฒนา
เศรษฐกิจบริเวณชายแดนไทย-ลาว. วิทยานิพนธ์ สาขาชาติพันธุ์สัมพันธ์และการพัฒนา
คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สำนักงานจังหวัดเลย. (2562). ประวัติศาสตร์หวัดเลย. <http://www.loei.go.th/LW/index. php/en /2017-06-02-06-34-46/2017-06-02-06-15-45 > (16 มกราคม).
อิสราภรณ์ พัฒนวรรณ. (2552). กระบวนการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมของชาวไท
เขินในชุมชนนันทาราม ตำบลหายยา อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ศิลปะ
ศาสตรมหาบัณฑิต (ภูมิภาคศึกษา). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ศริญญา สุรี. (2558). ชาวเวียดนามอพยพ : นายทุนยุค “ไทยใหม่” และการกลายเป็นชนชั้นนำเมืองชายแดน. เชียงใหม่: ศูนย์อาเซียนศึกษามหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ศุลีพร อานันทประภา. (2551). กลยุทธ์การท่องเที่ยวจังหวัดชลบุรี. วิทยานิพนธ์. ศ.ม. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อนุรัตน์ อินทร. (2551). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวจังหวัดเชียงรายเป็นศูนย์กลางเชื่อมโยงในอนุภูมิภาคลุ่มน้ำโขงตอนบน. วิทยานิพนธ์. ปร.ด. มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความเป็นลิขสิทธิของคณะมส. มรภ อต.