รูปแบบการจัดการเรียนการสอนหลักสูตรสาขาวิชาภาษาจีนธุรกิจ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์
บทคัดย่อ
ด้วยการพัฒนาทางเศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม และเทคโนโลยีที่เป็นไปอย่างต่อเนื่องและรวดเร็วของประเทศจีน ทำให้ประเทศจีนได้ก้าวขึ้นเป็นหนึ่งในประเทศมหาอำนาจของโลกในปัจจุบัน และเนื่องด้วยเหตุนี้จึงส่งผลให้ภาษาจีนได้กลายเป็นอีกหนึ่งในภาษาที่สำคัญของโลกเช่นกัน มีความต้องการที่จะเรียนรู้ภาษาจีนเพิ่มมากขึ้น ทำให้เกิดกระแสการเรียนการสอนภาษาจีนเป็นภาษาต่างประเทศในประเทศไทย บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอรูปแบบจัดการศึกษา ปัญหา และแนวทางในการจัดการศึกษาของสาขาวิชาภาษาจีนธุรกิจ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์ ทำการศึกษาค้นคว้า รวบรวมข้อมูลตั้งแต่เริ่มก่อตั้งหลักสูตรจนถึงปัจจุบัน โดยแนวทางในการจัดการศึกษาควรมุ่งเน้นการจัดการเรียนการสอนที่เน้นความเข้มข้นและการฝึกฝนอย่างมีประสิทธิภาพ รูปแบบกระบวนการสอนที่มีการเน้นเนื้อหาเฉพาะเจาะจง มีการฝึกฝนซ้ำ ๆ และมุ่งพัฒนาทักษะของผู้เรียนอย่างรวดเร็ว ลึกซึ้ง ต่อเนื่อง และจำเป็นต้องได้รับความร่วมมือจากหลายฝ่าย ทั้งภายในมหาวิทยาลัย เช่น คณาจารย์ ผู้บริหารหลักสูตร และหน่วยงานสนับสนุนด้านวิชาการ รวมถึงหน่วยงานภายนอก ได้แก่ ภาคธุรกิจ สถานประกอบการ และหน่วยงานภาครัฐ ที่มีบทบาทในการให้ข้อเสนอแนะ สนับสนุนแหล่งฝึกประสบการณ์วิชาชีพ และร่วมพัฒนาเนื้อหาให้สอดคล้องกับโลกการทำงานจริง ความร่วมมือเหล่านี้มีส่วนสำคัญในการส่งเสริมการเรียนรู้แบบบูรณาการ ช่วยยกระดับทักษะทางภาษาและวิชาชีพของนักศึกษา ตลอดจนเพิ่มความพร้อมในการประกอบอาชีพในอนาคตอย่างมีประสิทธิภาพและตรงตามความต้องการของตลาดแรงงาน
เอกสารอ้างอิง
กุลนรี นุกิจรังสรรค์. (2565). ชาวจีนอพยพใหม่ ในภาคอีสาน: สถานการณ์ แรงจูงใจ และการประกอบอาชีพ. วารสารเอเชียตะวันออกและอาเซียนศึกษา. (22)2, 52-72.
จรัสศรี จิรภาส. (2562). “ศึกษาไทย” และ “ไทยศึกษา” ในประเทศจีน. วารสารภาษาและวัฒนธรรม. (38)2, 94-118.
จิรัชยา ประทีปโชติพร. (2565). แนวทางการจัดการศึกษาข้ามวัฒนธรรมของการสอนภาษาจีนในฐานะภาษาต่างประเทศ. วารสารรัฐศาสตร์สาสน์ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย(Online). (1)2, 66-75.
เซี่ยง เสี่ยวเยี้ยน, วราภรณ์ ไทยมา และสิรินธร สินจินดาวงศ์. (2567). แนวทางการบริหารเครือข่ายความร่วมมือทางวิชาการ สาขาวิชาภาษาไทยของมหาวิทยาลัยในมณฑลยูนนานประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน. Journal of Roi Kaensarn Academi. (9)8, 412-431.
นริศ วศินานนท์. (2559). การศึกษาสภาพการจัดการเรียนการสอนภาษาจีนระดับอุดมศึกษาในประเทศไทย. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. (9)2, 263-287.
นิสริน หวังตักวาดีน. (2564, 27 กันยายน). ปกิณกะการเรียนการสอนภาษาจีนในฐานะภาษาต่างประเทศ. https://sclc.mfu.ac.th/en/sclc-5677/sclc-6265/detail/News/13820.html.
ภาวิณี บุญนาค และนงนุช ทึ่งในธรรมะ. (2567). ชาวจีนโพ้นทะเลในสังคมไทย พ.ศ. 2473 – 2540: การศึกษาแนวทางจุลประวัติศาสตร์. วารสารทีทัศน์วัฒนธรรม สำนักศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา. (23)1, 176-198.
คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์. (2565). หลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาภาษาจีนธุรกิจ (หลักสูตรปรับปรุง พ.ศ.2565).
รุ่งทิวา แย้มรุ่ง, กิตติชัย สุธาสิโนบล และXU JIA. (2567). ปัญหาและข้อเสนอแนะในการจัดการเรียนการสอนภาษาจีนระดับมัธยมศึกษาในประเทศไทย. วารสารคหเศรษฐศาสตร์. (67)1, 181-195.
วารีรัตน์ แก้วอุไร. (2564). การพัฒนาหลักสูตร : จากทฤษีสู่การปฏิบัติ. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยนเรศวร.
วิเชียร ธำรงโสตถิสกุล. (2560). ทฤษฎีการนำหลักสูตรไปใช้ : ทฤษฎีหลักสูตรที่ต้องเร่งสร้าง. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร. (19)4, 343-355.
ศูนย์จีนศึกษา สถาบันเอเชียศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2551). การเรียนการสอนภาษาจีนในประเทศไทย : ระดับประถม-มัธยมศึกษา. กรุงเทพฯ : ศรีบูรณ์คอมพิวเตอร์-การพิมพ์.
Liu Xun. (2006). Introduction to Teaching Chinese as Foreign Language. Beijing Language and Culture University Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความเป็นลิขสิทธิของคณะมส. มรภ อต.