หน้าที่เชิงสัมพันธสารของ 'jibun' ในภาษาญี่ปุ่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาหน้าที่เชิงสัมพันธสารของคำสรรพนาม jibun ในภาษาญี่ปุ่น โดยมุ่งเน้นศึกษา jibun ที่ปรากฏในตำแหน่งประธานของประโยค การศึกษาครั้งนี้วิเคราะห์โดยอาศัยกรอบแนวคิดการเชื่อมโยงความของ ฮัลลิเดย์และฮาซาน (Halliday & Hasan, 1976) และ ชลธิชา บำรุงรักษ์ (2558[2015]) ข้อมูลที่ใช้ในการวิจัยเป็นภาษาระดับสัมพันธสารประเภทการเขียน ซึ่งรวบรวมจากนวนิยายภาษาญี่ปุ่น 6 เรื่อง ผลการวิจัย พบรูปแบบการกระจายคำของ jibun ในตำแหน่งประธาน 2 ลักษณะ ได้แก่ 1) jibun ปรากฏเป็นประธานในอนุพากย์หลัก และ 2) jibun ปรากฏเป็นประธานในอนุประโยคขยายนามหรือคุณานุประโยค การจำแนกรูปแบบการกระจายคำของ jibun ดังกล่าวเป็นแนวทางหนึ่งที่ใช้ในการศึกษาหน้าที่เชิงสัมพันธสารของ jibun ซึ่งแสดงให้เห็นลักษณะความแตกต่างอย่างเด่นชัดระหว่างรูปแบบการกระจายคำทั้งสองแบบ พบว่าคำสรรพนาม jibun ในภาษาญี่ปุ่นมีหน้าที่เชิงสัมพันธสาร 2 ประการ ได้แก่ 1) กรณีที่ jibun ปรากฏเป็นประธานในอนุพากย์หลัก จะทำหน้าที่เชื่อมโยงความโดยการอ้างถึงคำนามหรือนามวลีชื่อเฉพาะและสรรพนามอรูป และ 2) หน้าที่ในการเน้นหัวข้อ กรณีที่ jibun ปรากฏเป็นประธานในอนุประโยคขยายนามหรือคุณานุประโยค
Article Details
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของภาษาและภาษาศาสตร์
เอกสารอ้างอิง
ชลธิชา บำรุงรักษ์. (2531). ภาษาไทยสมัยสุโขทัย: ภาษาอิงข้อความ. วารสารภาษาและภาษาศาสตร์, 6(2), 2-24.
ชลธิชา บำรุงรักษ์. (2558). ระบบข้อความ. ใน ดียู ศรีนราวัฒน์ และชลธิชา บำรุงรักษ์(บรรณาธิการ.), ภาษาและภาษาศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 1, น. 133-168). โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (2560). พจนานุกรมศัพท์ภาษาศาสตร์ (ภาษาศาสตร์ทั่วไป) ฉบับราชบัณฑิตยสภา. สำนักงานราชบัณฑิตยสภา.
Aikawa, T. (1993). Reflexivity in Japanese and LF-analysis of zibun-binding [Unpublished doctoral dissertation]. Ohio State Universtity.
Akira, M. (Ed.) (2006). Daijirin (3rd ed.). Sanseido.
Bowe, H., Martin, K., & Manns, H. (2014). Communication across cultures: Mutual understanding in a global world (2nd ed.). Cambridge University Press.
Chomsky, N. (1981). Lectures on government and binding. Foris.
Halliday, M. A. K., & Hasan, R. (1976). Cohesion in English. Longman.
Hinds, J. (1986). Talking: An analysis of discourse. Nan Un Do.
Hirose, Y. (2014). The conceptual basis for reflexive constructions in Japanese. Journal of Pragmatics, 68, 99-116.
Kuiper, K., & Nokes, J. (2014). Theories of syntax: Concepts and case studies. Palgrave Macmillan.
Kuno, S. (1973). Nihon bunpoo kenkyuu. Taishuukan shoten.
Machiya, R. (2019). Ichi raundo ippun sanjuubyou. Shinchosha.
Matayoshi, N. (2015). Hibana. Dai Nihon.
Mihara, K. (2008). Kousou kara miru nihongo bunpou. Taishokusha.
Murata, S. (2018). Konbini ningen. Bunshun.
Nakamura, M. (1989). Reflexives in Japanese. Gengo Kenkyu, 95, 206-230.
Napoli, D. J. (1993). Syntax: Theory and problems. Oxford University Press.
Numata, S. (2017). Ei-ri. Bungeishunju.
Ogawa, A. (2009). Case in a topic-prominent language: Pragmatic and syntactic functions of cases in Japanese. In A. Malchukov & A. Spencer (Eds.). The Oxford handbook of case (pp. 779-788). Oxford University Press.
Ono, M. (2017). Kyuunen mae no inori. Koodansha.
Oyamada, H. (2014). Ana. Shinchosha.
Schachter, P., & Shopen, T. (2007). Parts-of-speech systems. In T. Shopen (Ed.). Language typology and syntactic description (Vol. 1): Clause structure (2nd ed., pp. 3-61). Cambridge University Press.
Shibatani, M. (1977). Grammatical relations and surface cases. Language 53(4), 789-809.
Tsujimura, N. (1996). An Introduction to Japanese linguistics. Blackwell.
