ชื่อมัสยิดในกรุงเทพมหานคร: ภาษาและการสื่อสารทางวัฒนธรรม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ลักษณะของภาษาที่ใช้ตั้งชื่อมัสยิดในกรุงเทพมหานคร ได้แก่ ที่มาของภาษา ความหมาย และเพื่อวิเคราะห์ภาพสะท้อนจากการสื่อสารทางวัฒนธรรมของชื่อมัสยิดในกรุงเทพมหานคร ข้อมูลในการวิจัยได้แก่ ชื่อมัสยิดในกรุงเทพมหานคร ทั้งมัสยิดที่จดทะเบียนจัดตั้งมัสยิด และมัสยิดที่ไม่ได้จดทะเบียนจัดตั้งมัสยิด จำนวน 183 ชื่อ ผู้วิจัยเก็บรวบรวมข้อมูลตามระเบียบวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ จากนั้นนำข้อมูลมาวิเคราะห์ตามวัตถุประสงค์การวิจัย ผลการวิจัยด้านลักษณะของภาษาที่ใช้ตั้งชื่อมัสยิดพบว่ามีที่มาของภาษาที่ใช้ตั้งชื่อ 4 ลักษณะ ได้แก่ ชื่ออาหรับ 166 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 90.71 ชื่อไทย 11 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 6.01 ชื่อไทยประสมอาหรับ 3 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 1.64 ชื่อมลายู-ชวา 2 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 1.09 และชื่อไทยประสมอูรดู 1 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 0.55 ตามลำดับ ส่วนความหมายของชื่อมัสยิดพบว่ามีความหมาย 11 ลักษณะ ได้แก่ ความหมายเกี่ยวกับคุณลักษณะของศาสนาอิสลาม 38 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 20.76 ความรัก ความสามัคคี การรวมตัวกันเพื่ออิสลาม 23 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 12.11 สถานที่ สิ่งปลูกสร้าง 21 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 11.46 คุณธรรม ความดี 21 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 11.46 การชี้นำทางศาสนา 21 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 11.46 ความศรัทธา การสำรวมตนต่อพระเจ้า 18 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 9.83 ความสันติ ความสุข 11 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 6 สวรรค์ 11 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 6 ความภักดีต่อพระเจ้า 9 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 4.92 พระนามและคุณลักษณะของพระเจ้า 7 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 3.82 และชื่อบุคคล 4 ชื่อ คิดเป็นร้อยละ 2.18 ตามลำดับ ผลการวิจัยด้าน ภาพสะท้อนการสื่อสารทางวัฒนธรรมจากชื่อมัสยิด พบว่าชื่อมัสยิดสะท้อนการสื่อสารทางวัฒนธรรม 6 ประการ ได้แก่ ภาพสะท้อนการสร้างความเชื่อมั่นในเอกภาพของพระเจ้า ภาพสะท้อนการธำรงสังคมมุสลิม ภาพสะท้อนการประกันการตอบแทนในสวรรค์ ภาพสะท้อนการนิยามอัตลักษณ์ทางศาสนา ภาพสะท้อนการปลูกฝังจริยธรรมอิสลาม และภาพสะท้อนการบันทึกประวัติศาสตร์ชุมชน ผลการวิจัยแสดงถึงอัตลักษณ์และระบบความคิดของชาวไทยมุสลิม อันเป็นสิ่งสำคัญในการเสริมสร้างความสันติในสังคมพหุวัฒนธรรม ตามพระบรมราโชบายด้านการศึกษา ในสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมหาวชิราลงกรณบดินทรเทพยวรางกูร
Article Details
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของภาษาและภาษาศาสตร์
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2559). หลักสูตรอิสลามศึกษาฟัรฏูอีนประจำมัสยิด ระดับอิสลามศึกษาตอนต้น (อิบติดาอิยะฮ์) พ.ศ. 2559. กระทรวงศึกษาธิการ.
ชัชวดี ศรลัมพ์. (2549). อุปลักษณ์เชิงมโนทัศน์ในนาฏยภาษา. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ต่วน สุวรรณศาสน์. (2519). ศาสนาอิสลาม ฉบับของสำนักจุฬาราชมนตรี. กรมศาสนา.
บรรจง บินกาซัน. (2547). สารานุกรมอิสลาม (พิมพ์ครั้งที่ 2). อัลอะมีน.
ปฐม หงษ์สุวรรณ. (2550). บทบาทของ “หมา” ในตำนานและพิธีกรรมของชาติพันธุ์ต่าง ๆ ในอุษาคเนย์. ใน กาลครั้งหนึ่ง: ว่าด้วยตำนานกับวัฒนธรรม (น. 213-231). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประชุมพงศาวดาร เล่มที่ 11. (2507). องค์การค้าของคุรุสภา.
พิเชฐ แสงทอง. (2539). นาคใน “นาคาคติ” อีสานลุ่มน้ำโขง: ชีวิตทางวัฒนธรรมจากพิธีกรรมร่วมสมัย [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วีรศักดิ์ จารุโณปถัมภ์. (2544). สัญลักษณ์พระสยามเทวาธิราช: การวิเคราะห์และตีความหมายเชิงมานุษยวิทยา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศูนย์กลางอิสลามแห่งประเทศไทย. (2530). ประเทศไทยกับโลกมุสลิม. โรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
สมาคมนักเรียนเก่าอาหรับ. (1919). พระมหาคัมภีร์อัล-กุรอาน พร้อมคำแปลเป็นภาษาไทย. ศูนย์กษัตริย์ฟาฮัด เพื่อการพิมพ์อัลกุรอาน.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2562). รายงานผลสำมะโน/ สำรวจ. http://www.nso.go.th/sites/2014/Pages/เอกสารเผยแพร่/เอกสารเผยแพร่1130-3494.aspx
อาดิศร์ อิดรีส รักษมณี. (2558). มัสยิดในกรุงเทพมหานคร. มติชน.
อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2534). ความเป็นชาติพันธุ์. ใน อานันท์ กาญจนพันธุ์(บรรณาธิการ), แนวความคิดพื้นฐานทางสังคมและวัฒนธรรม (น. 187-195). โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อาลี เสือสมิง. (2556). อารยธรรมอิสลาม Islamic Civilization. นัทชาพริ้นติ้ง.
Geertz, C. (1973). The Integrative revolution: Primordial sentimes and civil politics in the new states. In C. Greertz (Ed), Old societies and NS states: The quest for modernity in Asia and Africa (pp. 105-157). The Free Press of Glencoe.
Hall, S. (2003). Representation: Cultural representations and signifying practices. SAGE Publications.
Lakoff, G., & Johnson, M. (1980). Metaphors we live by. The University of Chicago Press.
Taunen, D. (2006). Language and culture. In R. Fasold & J. Connor – Linton (Eds.), An introduction to language and linguistic. Cambridge University Press.
