แนวโน้มของการใช้เหตุผลทางกฎหมายด้วยวิธีการเทียบเคียงระหว่างรัฐกับองค์การระหว่างประเทศต่อการเปลี่ยนแปลงระบบกฎหมายสถาบันระหว่างประเทศในยุคปัจจุบัน : วิเคราะห์ปัญหาทฤษฎีกฎหมายระหว่างประเทศอันเป็นข้อสันนิษฐานในเรื่องความแตกต่างระหว่างรัฐกับองค์การระหว่างประเทศตามความคิดเห็นของคณะกรรมาธิการกฎหมายระหว่างประเทศ

บทคัดย่อ

อุปสรรคสำคัญของนักกฎหมายระหว่างประเทศต่อการสรรสร้างและพัฒนากฎเกณฑ์ที่ใช้บังคับในประชาคมระหว่างประเทศได้สะท้อนถึงความเป็นจริงในเชิงทฤษฎีกฎหมายที่เกิดขึ้นจริงสองประการตามลำดับ คือ ประการที่หนึ่ง ระบบกฎหมำยระหว่ำงประเทศมีลักษณะของความเป็นเอกภาพภายในกลุ่มกฎเกณฑ์ในทางกฎหมาย อำทิ “ไม่มีความชัดเจนเชิงตรรกะ” “ไม่มีความสอดคล้องภายในเนื้อหากฎเกณฑ์” “มีช่องว่างของกฎหมาย” และ “ไม่มีปฏิสัมพันธ์กันระหว่างองค์ประกอบต่าง ๆ กับการเชื่อมโยงกับความเป็นหนึ่งเดียว” กับประการที่สอง ระบบกฎหมายระหว่างประเทศที่ใช้บังคับกับความสัมพันธ์ระหว่างผู้ทรงสิทธิในทางระหว่างประเทศต่าง ๆ นั้น ส่วนใหญ่จะประกอบด้วยกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศซึ่งอ้างอิงแนวทางปฏิบัติของรัฐในฐานะเป็นบุคคลในทางระหว่างประเทศดั้งเดิม ประกอบกับลักษณะพื้นฐานของจารีตประเพณีระหว่างประเทศ (รวมทั้งหลักกฎหมายระหว่างประเทศทั่วไป) สนับสนุนการคุ้มครองผลประโยชน์ของรัฐมากกว่าการคุ้มครองผลประโยชน์ผู้ทรงสิทธิในทำงระหว่างประเทศต่าง ๆ อันพึงปรารถนาสำหรับกฎหมายที่จะพัฒนาในอนาคต โดยเฉพาะองค์การระหว่างประเทศซึ่งเป็นองคภาวะที่ไม่มีดินแดน ไม่มีประชากร และไม่มีรัฐบาลผู้ใช้อำนาจอธิปไตยเป็นของตนเอง ดังนั้น องค์ประกอบทางกฎหมายที่กล่าวมานี้ได้เป็นข้อสมมติฐานของข้อโต้แย้งในเรื่องความเป็นบุคคลขององค์การระหว่างประเทศมีความแตกต่างจากรัฐ และเกิดประเด็นปัญหาต่อการกำหนดลักษณะนิติวิธีแห่งการให้เหตุผลด้วยวิธีการเทียบเคียงในกฎหมายระหว่างประเทศได้เป็นข้อสมมติฐานของข้อโต้แย้งในเรื่องความเหมาะสมของวิธีการประมวลและพัฒนากฎเกณฑ์แห่งกฎหมายระหว่างประเทศ ตามตัวอย่างของรูปแบบและถ้อยคำในข้อบทต่าง ๆ ภายในร่างข้อบทที่ถูกดำเนินการประมวลและพัฒนากฎเกณฑ์โดยคณะกรรมาธิการกฎหมายระหว่างประเทศแห่งสหประชาชาติ โดยเฉพาะกฎเกณฑ์ที่เกี่ยวข้องกับจารีตประเพณีระหว่างประเทศกับหลักกฎหมายระหว่างประเทศทั่วไปที่ใช้กับความสามารถในการจัดทำสนธิสัญญาและความรับผิดชอบขององค์การระหว่างประเทศได้นำวิธีการใช้เหตุผลด้วยวิธีการเทียบเคียงระหว่างรัฐกับองค์การระหว่างประเทศผ่านการสับเปลี่ยนถ้อยคำ “รัฐ” กับ “องค์การระหว่างประเทศ” ซึ่งเกิดขึ้นกับอนุสัญญากรุงเวียนนาว่าด้วยกฎหมายสนธิสัญญาระหว่างรัฐและองค์การระหว่งประเทศหรือระหว่างองค์การระหว่างประเทศด้วยกัน ค.ศ. 1986 และร่างข้อบทว่าด้วยความรับผิดชอบขององค์การระหว่างประเทศ ค.ศ. 2011 อันมีความคล้ายคลึงกับอนุสัญญากรุงเวียนนาว่าด้วยกฎหมายสนธิสัญญา ค.ศ. 1969 และร่างข้อบทว่าด้วยความรับผิดชอบของรัฐสำหรับการกระทำความผิดระหว่างประเทศ ค.ศ. 2001 ตามลำดับเป็นสิ่งส่งผลสะท้อนต่อบทบาทสำคัญของโครงสร้างการอนุมานเหตุผลสำหรับการกล่าวอ้างเหตุผลในทางกฎหมายด้วยวิธีการอนุมานแบบเทียบเคียงในฐานะเป็นเครื่องมือตีความหรือขยายความเพื่อช่วยสร้างหลักทฤษฎีใหม่ หรือเป็นเครื่องมือพยากรณ์หรือทำนายเพื่อสร้างสมดุลของอัตราส่วนทางความคิดที่เท่าเทียมกันภายในระบบพิสูจน์เหตุผลเชิงคณิตศำสตร์ หรือเป็นเครื่องมือรับรองถึงความเป็นเหตุเป็นผลเพื่อการอธิบายความเป็นไปได้ของข้อสันนิษฐานต่าง ๆ เมื่อมีการปรับใช้กับด้วยการอุดช่องว่างระหว่างข้อเท็จจริงกับกฎเกณฑ์ซึ่งจะต้องเป็นการใช้กฎเกณฑ์ทั่วไปต่าง ๆ จากการเทียบเคียงกรณีหนึ่งไปสู่การปรับใช้เหตุผลตามที่ปรากฏข้อเท็จจริงคล้ายคลึงกันกับกรณีตั้งต้นเพื่อจัดการกับปัญหาความไม่แน่นอนของบริบทแห่งกฎหมายตามสถานการณ์อันมีข้อสงสัยที่ดูเหมือนว่าไม่มีข้อเท็จจริงหรือกฎเกณฑ์ใด ๆ บังคับใช้ในกรณีนั้นได้ก่อให้เกิดปัญหาการปรับใช้เทคนิคทางกฎหมายให้เกิดความสอดคล้องกันในทางกฎหมายระหว่างการใช้เหตุผลเชิงระบบ, ความยุติธรรมตามแบบแผนหรือพิธีการ, กับหลักนิติธรรมระหว่างประเทศอันนำไปสู่การวิเคราะห์ปัจจัยแห่งวิธีการตรวจสอบผลแห่งตรรกะกับเทคนิคสำหรับการปรับใช้นิติตรรกศาสตร์ให้เกิดความสมดุลจากการอ้างอิงข้อมูลด้วยตนเองภายในกฎหมายที่เป็นอยู่ไปสู่การอ้างอิงข้อมูลด้วยตนเองเป็นแนวทางปฏิบัติระหว่างประเทศที่ควรจะเป็นขององค์การระหว่างประเทศในอนาคต