ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการอุทธรณ์คำสั่งทางปกครองในพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. 2539

บทคัดย่อ

บทความนี้มุ่งศึกษาปัญหาในทางกฎหมายของการอุทธรณ์คําสั่งทางปกครองตามพระราชบัญญัติวิธี ปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. 2539 โดยเริ่มศึกษาจากข้อความคิดว่าด้วยการอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครอง และการอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครองของประเทศไทย แนวคําวินิจฉัยของศาล รวมไปถึงบทความทางกฎหมาย ซึ่งจากการศึกษาพบว่าในกระบวนการพิจารณาอุทธรณ์คําสั่งทางปกครอง จากการออกกฎกระทรวงตามความ ในพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. 2539 นั้นไม่สอดคล้องกับลักษณะรูปแบบอุทธรณ์ตาม พระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. 2539 การกําหนดเป็นเงื่อนไขบังคับก่อนการฟ้องคดีต่อ ศาลปกครองที่ส่งผลกระทบในการเข้าถึงกระบวยการยุติธรรมโดยที่ฝ่ายปกครองอาจไม่ได้รับการตรวจสอบ โดยศาล ทําให้ผู้ที่ได้รับคําสั่งทางปกครองอาจไม่ได้รับความคุ้มครองสิทธิเสรีภาพเท่าที่ควร รวมไปถึงการ กําหนดระยะเวลาในการยื่นอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครองที่เร่งรัดเกินสมควรสําหรับผู้ที่ได้รับคําสั่งทางปกครอง ซึ่งอาจไม่ได้มีความรู้ความเชี่ยวชาญในเรื่องกฎหมายและการเข้าถึงข้อมูลต่าง ๆ ได้เท่าที่ค วร การคุ้มครอง คู่กรณีในระหว่างที่มีการพิจารณาอุทธรณ์กล่าวคือ การทุเลาการบังคับทางปกครองที่กําหนดไว้เป็นดุลพินิจของ เจ้าหน้าที่ผู้ออกคําสั่งทางปกครอง และระยะเวลาในการพิจารณาคําอุทธรณ์ของฝ่ายปกครองที่ไม่ได้กําหนด ผลไว้เมื่อล่วงเลยระยะเวลาตามที่กฎหมายได้กําหนดไว้แล้วนั้นจะมีผลอย่างไรต่อไป ซึ่งทําให้ส่งผลต่อการ นําคดีไปฟ้องต่อศาลปกครองในชั้นต่อไปด้วย โดยจากผลการศึกษานั้นสามารถดําเนินการได้โดยการยกเลิกบทบัญญัติในกฎกระทรวงที่ออกตามพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. 2539 และการแก้ไข เพิ่มเติมบทบัญญัติในพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. 2539 ทั้งในเรื่องของระยะเวลา ในการยื่นอุทธรณ์คําสั่งทางปกครอง การกําหนดผลเมื่อครบกําหนดระยะเวลาในการพิจารณาอุทธรณ์ และ เงื่อนไขในการพิจารณาทุเลาการบังคับตามคําสั่งทางปกครอง ซึ่งจะช่วยให้ผู้ที่ได้รับคําสั่งทางปกครองนั้นได้รับ ความคุ้มครองมากยิ่งขึ้น