“Lee” The Wisdom of Lee Pee
Kungsadal Jongka
Keywords:
Lee, Wisdom, Laos, Mekong River, ChampasakAbstract
This article was aimed to study wisdom of Lee in Baan Khon, Muang Khong Champasak district, Lao PDR. This qualitative research was studied in
two-level by collecting from primary data and related research. And filed study by survey; collecting the data from interview, participate observation, and non-participate observation. The group informants consisted of the key-informants, pragmatic person, and villagers. Researchers have a fieldwork to collect data since 2013 to 2016, the study result of Ban Khon, Muang Khong Champasak, Lao PDR as follows. The patterns wisdom was found that Baan Khon community was categorized into 2 types; resident and non-resident. The wisdom material
found that Baan Khon community used 3 types of materials: bamboo, rattan, and Sakae wood. In addition, in field study, the researcher had found the materials are nylon rope, nails, string, and thread because they are easy to find, convenience and durable. The wisdom mechanics and usage were indicated that the community has created mechanism for fish traps; 3 types which are Lee, Kong Lee ,and Phueng Lee.
References
จ่าสิบเอกทวี บูรณเขตต์. (2538). พิพิธภัณฑ์พื้นฐานบ้านจ่าทวี. พิษณุโลก: พิพิธภัณฑ์พื้นบ้านจ่าทวี (จ่าสิบเอกทวี - พิมพ์ บูรณเขขต์).
ชญาพรรธน เมธีธนันวัฒน์. (2555). พันธุ์ปลาแม่นํ้าโขงตอนล่าง จากเชียงคานถึงปากชม. พิมพ์ครั้งที่ 1. เชียงใหม: องค์กรแม่นํ้าเพื่อชีวิต (วนิดาการพิมพ์).
ทรงคุณ จนัทจร. (2549). การถ่ายทอดภูมิปัญญาพื้นบ้านในเรื่องทรัพยากรดิน นํ้า ป่า ของกลุ่มชาติพันธุ์ กะเลิง ทุ่งกุลา อาณาจักรเกลือ 2000. มหาสารคาม: สถาบันวิจัยศิลปะและวัฒนธรรม อีสาน มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. (2542). กรุงเทพฯ: บริษัทนานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์จำกัด
พรศิริ บูรณเขตต์. (2550). กับดักสัตว์ไทยประดิษฐ์ ภูมิปัญญาชาวบ้าน กับดักวิถี..กรุงเทพฯ: มติชน.
ไพจติ ศลิารกัษ ์และคณะ. (2547). รายงานวิจัยเพื่อท้องถิ่นฉบับสมบรูณ์โครงการ ศึกษารูปแบบการหาปลาที่เหมาะสม กับสภาพระบบนิเวศน์ ของชุมชน ลุ่มแม่นํ้ามูนตอนกลาง.
บูชิตา สังข์แก้ว. (2540). วัฒนธรรมปลา และจุดจบตำนานพรานปลาแม่นํ้ามูล. กรุงเทพฯ: คณะกรรมการเผยแพร่และส่งเสริมงานพัฒนา.
ปริตตา เฉลิมเผ่า กออนันตกูล. (2548). ชีวประวัติและวงศาคณาญาติของภูมิปัญญาในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
ศุภชัย สิงห์ยะบุศย์ และคณะฯ. (2545). สะหวันนะเขต สาละวัน เซกอง จำปาสักและอัตตะปือ: ห้าแขวงลาวตอนล่าง. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย. มปท.
สังคม สีวิไล. (2559). ภูมิปัญญาพื้นบ้านเครื่องมือดักสัตว์ เมืองปากงื่ม นครหลวงเวียงจันทน์ ส. ป. ป. ลาว. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น,ปีที่ ๘ ฉบับที่ ๒ กรกฎาคม-ธันวาคม 2559, 98-121.
สมเกียรติ อุ่นท้าว. (2549). การใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นของประชาชนบ้านฝาง อำเภอกระนวน จังหวัดขอนแก่นในการอนุรักษ์ป่าชุมชน. ขอนแก่น: วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชา สังคมศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2541). แนวทางการส่งเสริมภูมิปัญญาไทยในการจัดการศึกษา. มปท.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2551). ทฤษฎีและกลยุทธ์การพัฒนาสังคม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เอกวิทย์ ณ ถลาง. (2544). ภูมิปัญญาอีสาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มูลนิธิภูมิปัญญา.
Choi, S.H. and Cheung, H.H. (2007). Multi-Material Virtual Prototyping for Product Development and Biomedical Engineering. [n.p.]
Gurung, O.P. (1997). Customary Systems of Natural Resource Management. Nepal: [n.p.].
คำสี วงสาคร (ผู้ให้สัมภาษณ์).กังสดาล จงคา(ผู้สัมภาษณ์), 19 มิถุนายน 2556.
เต๊ะ (ผู้ให้สัมภาษณ์).กังสดาล จงคา(ผู้สัมภาษณ์), 19 มิถุนายน 2556.
แดง สุวันนะสาน (ผู้ให้สัมภาษณ์).กังสดาล จงคา(ผู้สัมภาษณ์), 27 กรกฎาคม 2559.
บัน อินตะรังสี (ผู้ให้สัมภาษณ์).กังสดาล จงคา(ผู้สัมภาษณ์), 27 กรกฎาคม 2559.
วี (ผู้ให้สัมภาษณ์) กังสดาล จงคา(ผู้สัมภาษณ์), 19 มิถุนายน 2556.
วัน อินตะรังสี (ผู้ให้สัมภาษณ์).กังสดาล จงคา(ผู้สัมภาษณ์), 27 กรกฎาคม 2559.
เพ้า สมพะเดด (ผู้ให้สัมภาษณ์).กังสดาล จงคา(ผู้สัมภาษณ์), 19 มิถุนายน 2556.