ความตระหนักถึงจริยธรรมและศีลธรรมในการเป็นผู้สื่อข่าวที่มีความเชี่ยวชาญเฉพาะด้านและมีความน่าเชื่อถือของผู้สื่อข่าวอิเล็กทรอนิกส์
คำสำคัญ:
ความตระหนักถึงจริยธรรมและศีลธรรม, ผู้สื่อข่าวที่มีความเชี่ยวชาญเฉพาะด้าน, ผู้สื่อข่าวที่มีความน่าเชื่อถือ, ผู้สื่อข่าวอิเล็กทรอนิกส์บทคัดย่อ
บทความนี้ศึกษาความตระหนักถึงจริยธรรมและศีลธรรมของผู้สื่อข่าวกลุ่มใหม่ หรือผู้สื่อข่าวอิเล็กทรอนิกส์ รวมทั้งแนวทางที่ควรปฏิบัติในการเป็นผู้สื่อข่าวที่มีความเชี่ยวชาญเฉพาะด้านและมีความน่าเชื่อถือ ด้วยวิธีวิจัยเอกสารและสัมภาษณ์เชิงลึกด้วยเทคนิค EDFR โดยสัมภาษณ์ตัวแทนหน่วยงานภาครัฐ สื่อมวลชน และนักวิชาการ จำนวน 20 คน ผลการศึกษาพบว่า ความตระหนักถึงจริยธรรมและศีลธรรมของผู้สื่อข่าวอิเล็กทรอนิกส์มีแนวโน้มลดลง เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของเทคโนโลยียุคดิจิทัล เห็นได้จากการนำเสนอข่าวที่ขาดการตรวจสอบข้อเท็จจริงและความถูกต้องก่อนนำเสนอข่าว ทำให้เกิดข่าวลวง ดังนั้น ผู้สื่อข่าวอิเล็กทรอนิกส์ควรศึกษาจริยธรรมสื่อออนไลน์ที่เรียกว่า “มาตรฐานชุมชน” ซึ่งเป็นหัวใจสำคัญและองค์ประกอบหลักในการกำหนดคุณค่าของผู้สื่อข่าวรวมทั้งมาตรฐานจริยธรรมของสื่อมวลชน เพื่อนำเสนอเนื้อหาข่าวให้ไม่ขัดต่อหลักจริยธรรมสื่อมวลชน มาตรฐานชุมชน และแนวทางปฏิบัติสำหรับชุมชน ซึ่งจริยธรรมและศีลธรรมจะช่วยกำหนดคุณค่าของสื่อมวลชนให้มีความตระหนักถึงความรับผิดชอบต่อสังคมและเป็นประโยชน์ต่อสาธารณะ นอกจากนั้น ผู้สื่อข่าวอิเล็กทรอนิกส์ควรมีอิสระในการนำเสนอข่าว ไม่บิดเบือนข่าวสาร วางตัวเป็นกลาง นำเสนอข่าวที่เป็นจริง ตรวจสอบข้อมูลข่าวให้ครบถ้วนรอบด้าน ไม่ละเมิดสิทธิส่วนบุคคล และยึดตามหลักจริยธรรมและศีลธรรมที่ควรปฏิบัติ กล่าวคือ คำนึงถึงประโยชน์สาธารณะเป็นหลัก ไม่ใช้วิธีที่จะได้มาซึ่งข่าวสารที่ต้องการโดยไม่คำนึงถึงผลกระทบที่จะเกิดขึ้นต่อส่วนรวม
เอกสารอ้างอิง
ดรุณี หิรัญรักษ์ (บ.ก.). (2558). จริยธรรมสื่อ (Media Ethics). กรุงเทพฯ: สถาบันอิศรา มูลนิธิพัฒนาสื่อมวลชนแห่งประเทศไทย. https://www.presscouncil.or.th/wp-content/uploads/2016/02/%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%88%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%98%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD_Final.pdf
เทียนทิพย์ เดียวกี่. (2559). จริยธรรมและจรรยาบรรณสื่อในการนำข่าว ยุคดิจิตอล. วารสารการสื่อสารและการจัดการนิด้า, 2(2), 125-143.
เทียนทิพย์ เดียวกี่. (2560). จริยธรรมนักข่าวพลเมืองในการนำเสนอข่าวเด็กผ่านสื่อสังคมออนไลน์. Veridian E-Journal Silpakorn University, 11(2), 582-597.
ธนา ทุมมานนท์ และกฤษมันต์ วัฒนาณรงค์. (2555). ความน่าเชื่อถือและการยอมรับนวัตกรรมหนังสือพิมพ์ออนไลน์. วารสารวิชาการครุศาสตร์อุตสาหกรรม พระจอมเกล้าพระนครเหนือ, 3(2), 25-33. http://journal.fte.kmutnb.ac.th/download/v3n2/journalFTE-Abstract-2012-3-2-4.pdf
ธาม เชื้อสถาปนศิริ. (2558). ปัญหาจริยธรรมยุคสื่อใหม่. ใน ดรุณี หิรัญรักษ์ (บ.ก.), จริยธรรมสื่อ (น. 177-213). กรุงเทพฯ: สถาบันอิศรา มูลนิธิพัฒนาสื่อมวลชนแห่งประเทศไทย.
ธีรารักษ์ โพธิสุวรรณ. (2565). เทคนิคการสื่อข่าวและการเขียนข่าววิทยุกระจายเสียงเบื้องต้น. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
บุญมี พันธุ์ไทย. (2545). ระเบียบวิธีวิจัยการศึกษาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรมราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525 (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
สภาวิชาชีพข่าววิทยุและโทรทัศน์ไทย. (2560). “News you don’t believe”: Audience perspectives on fake news “ข่าวที่คุณไม่น่าเชื่อ”: ทัศนคติของผู้รับสารที่มีต่อข่าวลวง. https://www.newsbroadcastingcouncil.or.th/?p=1924
สุภางค์ จันทวานิช. (2552). การวิเคราะห์ข้อมูลในการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักข่าวอิศรา. (2560). สื่อหลัก vs สื่อโซเชียล...ใครขับเคลื่อนสังคม. https://www.isranews.org/content-page/item/54430-b01959-54430.html
สำนักงาน กสทช. (2557). คู่มือจริยธรรมและการกำกับดูแลตนเองในกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์. https://www.nbtc.go.th/Services/academe/ด้านกำกับดูแล/คู่มือจริยธรรมและการกำกับดูแลกันเองในกิจการกระจายเ.aspx?lang=th-th
อินทร์แก้ว โอภานุเคราะห์กุล. (2566). หน้าที่ของอาชีพนักข่าวออนไลน์. เด็กพิการเรียนไหนดี https://เด็กพิการเรียนไหนดี.com/ใจความสำคัญของ-digital-journalist-คือควา/
เอื้อมพร หลินเจริญ. (2555). เทคนิคการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 17(1), 17-30. https://elfar.ssru.ac.th/peerapol_ch/pluginfile.php/33/block_html/content/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B9%80%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%B0%E0%B8%AB%E0%B9%8C%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A1%E0%B8%B9%E0%B8%A5%E0%B9%80%E0%B8%8A%E0%B8%B4%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B8%B8%E0%B8%93%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%9E.pdf
Bloom, B. S., Hastings, T. & Madaus, G. F. (1971). Hand book on Formative and Summative Evaluation of Student Learning. NY: McGraw-Hill.
Good, C. V. (1973). Dictionary of Education. NY: McGraw-Hill.
Harvard Divinity School (2014). Ralph Potter, Professor Emeritus, Dies. https://hds.harvard.edu/news/2021/03/02/ralph-potter-professor-emeritus-dies
Kant, I. (1964). Groundwork of the Metaphysic of Morals. NY: HarpPeren.
Lambeth, E. B. (1992). Committed journalism: An Ethic for the Profession. Bloomington, IN: Indiana University Press.
Little john, S. W. (1999). Theories of Human Communication (6th ed.). Belmont, CA: Wadsworth.
Mill, J. S. (1848). Principles of Political Economy. London: Longmans, Green and Co.
Pratkanis, A. R., Breckler, S. J., & Greenwald, A. G (Eds.). (1989). Attitude Structure and Function. NY: Psychology Press.
Schmidt, E. & Cohen, J. (2013). The New Digital Age: Reshaping the Future of People. Broadway, NY: Knopf.
Velasquez, M., Andre, C., Thomas Shanks, S. J., & Meyer. M. J. (2010). What is Ethics?. Scribd. https://www.scribd.com/document/422068934/What-is-Ethics-Manuel-Velasquez-docx
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 วารสารกิจการสื่อสารดิจิทัล

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ปรากฏในวารสารกิจการสื่อสารดิจิทัล เป็นลิขสิทธิ์ของสำนักงาน กสทช. ซึ่งสำนักงาน กสทช. เปิดโอกาสให้สาธารณะหรือบุคคลทั่วไปสามารถนำผลงานไปเผยแพร่ คัดลอก หรือตีพิมพ์ซ้ำได้ ภายใต้สัญญาอนุญาตแบบเปิด (Creative Commons: CC) โดยมีเงื่อนไขสำหรับผู้ที่นำผลงานไปใช้ต้องระบุอ้างอิงแหล่งที่มา (Attribution: BY) ห้ามดัดแปลง (NoDerivatives: ND) และต้องไม่ใช้เพื่อการค้า (NonCommercial: NC) เว้นแต่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากสำนักงาน กสทช.
อนึ่ง ข้อความ ตาราง และภาพที่ปรากฏในบทความซึ่งได้รับการตอบรับให้ตีพิมพ์และเผยแพร่ในวารสารนี้เป็นความคิดเห็นของผู้นิพนธ์ โดยไม่ผูกพันต่อ กสทช. และสำนักงาน กสทช. หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้นิพนธ์แต่ละท่านต้องรับผิดชอบบทความของตนเองแต่เพียงผู้เดียว ไม่เกี่ยวข้องกับ กสทช. และสำนักงาน กสทช. แต่ประการใด