การประเมินผลวิธีปฏิบัติการดำเนินการของเครือข่ายออกอากาศประเทศฟิลิปปินส์ เรื่องมาตรฐานรายการ
คำสำคัญ:
วิธีปฏิบัติการดำเนินการ, มาตรฐานรายการ, การกำหนดนโยบาย, กลยุทธ์การออกอากาศ วิทยุบทคัดย่อ
วัตถุประสงค์หลักของงานวิจัยนี้คือเพื่อศึกษาวิธีปฏิบัติการดำเนินงานของมาตรฐานรายการเครือข่ายวิทยุในประเทศฟิลิปปินส์และความสอดคล้องกับหลักเกณฑ์การออกอากาศปัจจุบันของประเทศฟิลิปปินส์ที่กำหนดโดยสมาคมผู้ออกอากาศแห่งประเทศฟิลิปปินส์ (เคบีพี) [Kapisanan ng mga Brodkaster ng Pilipinas (KBP)] หน่วยงานกำกับดูแลซึ่งมีอำนาจขาดในการควบคุมและตรวจตราสถานีสมาชิกในกำกับ ผู้วิจัยเลือกผู้ตอบแบบสอบถามโดยมีเกณฑ์ดังนี้ (1) เป็นสมาชิกปัจจุบันของเคบีพี (2) อยู่ในภูมิภาคลูซอน วิสายาส์และมินดาเนา ที่ให้บริการสถานีวิทยุเอฟเอ็มมากที่สุดตามสถิติของสำนักงานโทรคมนาคมแห่งชาติ (เอ็นทีซี) และ (3) เป็นเครือข่ายวิทุยชั้นนำสองลำดับแรกตามที่ระบุไว้ในภูมิภาคโดยบริษัทกันตาร์ มีเดีย บริษัทจ้างสำรวจของเคบีพี
ผู้วิจัยใช้วิธีวิเคราะห์เนื้อหาเพื่อประเมินมาตรฐานและกระบวนการออกนโยบายของเครืองข่ายวิทยุ โดยใช้กลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดดังที่กำหนดไว้ในกรอบแนวคิดเพื่อเป็นตัวบ่งชี้นำทางให้ผู้วิจัยใช้ในการตีความ
มาตรฐานรายการส่วนใหญ่ของสถานีวิทยุกลุ่มตัวอย่างในเขตลูซอน วิสายาส์และมินดาเนา มีความสอดคล้องกับหลักเกณฑ์การออกอากาศของประเทศฟิลิปปินส์ที่กำหนดขึ้นโดยเคบีพีบางส่วน อย่างไรก็ตามกระบวนการออกนโยบายของสถานีวิทยุกลุ่มตัวอย่างเกือบทั้งหมดไม่มีความสอดคล้องกับหลักเกณฑ์ดังกล่าวข้างต้น
เอกสารอ้างอิง
Constantino, Anne. (2008). Media Control and Ownership in the Philippines. Retrieved
March 15, 2018, from http://groundreport.com/media-ownership-and- controlin-
the philippines-takes-a-new-form/
Coronel, Sheila S. (2008). Media Ownership and Control in the Philippines. Retrieved
March 15, 2018 from http://www.wacc.org.uk/index.php/wacc/publications/
media_development/...4/media_ownership_and control in the Philippines
Daquilanea-Tanoy, Amy. (2009). The Future of Public Broadcasting in the Philippines.
Retrieved March 15 2018, from http://www.jamco.or.jp/2009_symposium/
en/005/index.htmlR
Dearing, James and Rogers, Everett. (1996). Agenda-Setting. Los Angeles: SAGE
Publications, Inc.
Estrada, Sonia and Fraser, Colin. (2002). Community Radio for Change and Development.
Retrieved March 15, 2018, from http://www.tranquileye.com/free/files/
Community_Radio_for_Change_and_Development.pdf
FAO. (2001). Community Radio Handbook. Retrieved March 15, 2018, from www.fao.
org/sd/ruralM. Young, The Technical Writer’s Handbook. Mill Valley, CA:
University Science, 1989.
Gimoto, Efren Jr. C. (2018). Effective Broadcast Strategies for Bombo Radyo-Iloilo to
Meet the Existing Broadcast Code of the Philippines. Journal of Public and
Private Management, National Institute of Development Administration,
Bangkok, 25(2), pp. 103-119.
Grigg, Daniel Walter. (1991). Mass Media Policies and Systems of the Marcos and
Aquino Administrations: A Comparative Analysis. Regent University, Virginia:
UMI Publishing.
Guazo, Novie. (2013). Radio is still Iloilo’s Most Influential Medium. Retrieved March
, 2018 from http://www.iloilometropolitantimes.com/radio-is-still-iloilosmost-
influential-medium
Krppendorff, Klaus. (2004). Content Analysis: An Introduction to Its Methodology
nd ed. Lons Angeles: SAGE Publications, Inc.
McChesney, Robert W. (2008). The Political Economy of Media. Retrieved March 15,
from https://books.google.co.th/books?id
Philippine Statistics Authority. (2020). Functional Literacy Rates of Filipinos by Exposure
to Different Forms of Mass Media. Retrieved September 01, 2021 from https://
psa.gov.ph/press-releases/id/163686
Shoemaker, P. (1999). Media Studies: Policy, Management and Media Representation.
In P. Fourie (Ed.), Media Studies (2nd ed., pp. 238-239). Cape Town, South Africa:
Juta & Co.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 NIDA Case Research Journal
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
