ความอายกับวิญญูชน : มโนทัศน์เรื่องความอายในปรัชญาของขงจื่อ
คำสำคัญ:
ขงจื่อ, ความอาย, วิญญูชน, จริยศาสตร์, อารมณ์ทางศีลธรรมบทคัดย่อ
บทความชิ้นนี้มุ่งพิจารณามโนทัศน์เรื่องความอาย หรือ “ฉื่อ” ใน ปรัชญาขงจื่อ ขงจื่อใช้คำนี้ในความหมายที่กว้างครอบคลุมทั้งความอายเชิงสังคมไปสู่ความอายทางศีลธรรมหรือความละอาย ความอายในทัศนะของขงจื่อ เป็นอารมณ์ที่เกิดขึ้นได้ทั้งจากการถูกจ้องมองจากภายนอก และจากภายในตัวบุคคลอันมีมิติทางศีลธรรม ทั้งนี้ความอายที่แตกต่างกันเป็นผลมาจากการขัดเกลาทางศีลธรรม วิญญูชนผู้เป็นบุคคลคุณธรรมและผ่านการขัดเกลามีความอายในสถานการณ์ต่าง ๆ นอกจากนี้ความอายยังเป็นอารมณ์ทางศีลธรรมที่มีบทบาทสำคัญในทางจริยศาสตร์ทั้งต่อระดับของบุคคล ระดับชุมชน รวมไปถึงการปกครอง
Downloads
เอกสารอ้างอิง
สุวรรณา สถาอานันท์. กระแสธารปรัชญาจีน : ข้อโต้แย้งเรื่องธรรมชาติ อำนาจและจารีต. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๓๙.
สุวรรณา สถาอานันท์, ผู้แปล. หลุนอี่ว์ : ขงจื่อสนทนา. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๕๑.
Ames, Roger T. and Henry Jr. Rosemont. The Analects of Confucius : A Philosophical Translation. New York : Ballantine Books, 1998.
Calhoun, Cheshire. “An Apology for Moral Shame.” The Journal of Political Philosophy 12 (2006) : 127-146.
Deigh, John. “Shame and Self-Esteem.” Ethics 93 (January 1983) : 225-245.
Fingarette, Herbert. Confucius : The Secular as Sacred. New York : Harper Torchbooks, 1972.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ผู้เขียนบทความต้องยินยอมในข้อกำหนดต่าง ๆ ของวารสารก่อนส่งบทความตีพิมพ์
