การศึกษาเปรียบเทียบความรับผิดตามพระธรรมวินัยของพระภิกษุ กรณีตติยปาราชิกตามหลักพุทธศาสนาเถรวาทและ ความรับผิดอาญา ของบุคคลในความผิดต่อชีวิตตามประมวลกฎหมายอาญา

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1.ศึกษาแนวคิดที่เกี่ยวกับการกระทำโดยเจตนาตามพระวินัยปิฎกและการกระทำโดยเจตนาตามประมวลกฎหมายอาญา 2. ศึกษาโครงสร้างความผิดต่อชีวิตตามตติยปาราชิกในพระวินัยปิฎกและประมวลกฎหมายอาญา 3. เสนอข้อค้นพบ ข้อเสนอแนะปรับปรุงกฎหมายอาญาให้สอดคล้องกับพระวินัย ศึกษาวิจัยเอกสาร เก็บข้อมูลจากเอกสารผลงานทางวิชาการ เช่น หนังสือ บทความ งานวิจัย วิทยานิพนธ์ และงานวิชาการในสื่ออิเล็กทรอนิกส์ เป็นต้น วิธีการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงพรรณนา โดยบรรยายเชิงพรรณนา

ผลการวิจัยพบว่า 1. เจตนา (คดีอาญา) แบ่งได้เป็น 2 กรณี คือ เจตนาประสงค์ต่อผล หมายถึง รู้สำนึกและมุ่งหมายจะให้เกิดผลขึ้น เจตนาเล็งเห็นผล หมายถึง ไม่ได้ประสงค์ต่อผล 2.การกระทำทุกฐานความผิด ผู้กระทำจะรับผิดหรือรับโทษก็ต่อเมื่อได้มีการกระทำครบองค์ประกอบที่กฎหมายกำหนด การกระทำทุกฐานความผิด ผู้กระทำจะรับผิดหรือรับโทษก็ต่อเมื่อได้มีการกระทำครบองค์ประกอบที่กฎหมายกำหนด 3.การเปรียบเทียบทั้ง 5 ด้าน มีส่วนที่เหมือนกันอยู่ 1 ด้าน คือ ด้านที่ 3 องค์ประกอบภายใน คือ พระบัญญัติใช้คำว่า “จงใจ” ส่วนคำว่า “เจตนา” มีความหมายเหมือนกัน คือ มีความตั้งใจที่จะแสวงหาศัสตราอันจะพรากกายมนุษย์ ส่วนที่ต่างกันมี 1 ด้าน คือ โทษที่จะได้รับ สำหรับอนุบัญญัติ โทษที่จะได้รับ คือ “ปาราชิก” ส่วนบทบัญญัติ โทษที่จะได้รับ คือ “จำคุก ปรับ” เป็นโทษปานกลาง