การสื่อสารทางการเมืองในภาวะวิกฤติการแพร่ระบาด ของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) : ศึกษาเปรียบเทียบรัฐบาลไทยกับรัฐบาลสิงคโปร์
คำสำคัญ:
การสื่อสารทางการเมือง, ภาวะวิกฤติ, ไวรัสโคโรนา 2019, ไทย, สิงคโปร์บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาบริบทที่ส่งผลต่อการสื่อสารทางการเมืองในภาวะวิกฤติการแพร่ระบาดของ COVID-19 และ 2. เพื่อเปรียบเทียบกระบวนการสื่อสารทางการเมืองในภาวะวิกฤติฯ ของรัฐบาลไทยกับรัฐบาลสิงคโปร์ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยวิธีวิจัยเอกสารและสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลสำคัญนำมาวิเคราะห์ข้อมูลและสรุปตามวัตถุประสงค์การวิจัย
ผลการวิจัยพบว่า 1. บริบทที่ส่งผลต่อการสื่อสารทางการเมืองในภาวะวิกฤติฯ ของรัฐบาลไทย คือ การขาดแผนการบริหารวิกฤติ การสื่อสารไม่เป็นไปในทิศทางเดียวกัน ส่วนบริบทที่ส่งผลต่อการสื่อสารทางการเมืองในภาวะวิกฤติฯ ของรัฐบาลสิงคโปร์ คือ สิงคโปร์เป็นสังคมพหุวัฒนธรรม เป็นเกาะมีทรัพยากรจำกัด ทำให้ประชาชนตื่นตระหนกกักตุนสินค้า 2. การเปรียบเทียบกระบวนการสื่อสารในภาวะวิกฤติฯ ของรัฐบาลไทยและรัฐบาลสิงคโปร์ พบว่า รัฐบาลไทยไม่มีแผนบริหารความเสี่ยงแบบบูรณาการทั้งภาครัฐ ขาดการประเมินสถานการณ์ ไม่มีกลยุทธ์การสื่อสารที่ชัดเจน การสื่อสารไม่เป็นไปทิศทางเดียวกัน ขาดการติดตามประเมินผล สำหรับกระบวนการสื่อสารทางการเมืองในภาวะวิกฤติของรัฐบาลสิงคโปร์มีแผนการบริหารความเสี่ยงแบบบูรณาการทั้งภาครัฐ ติดตามสถานการณ์และจัดตั้งศูนย์บริหารวิกฤติ ผู้ส่งสารมีทักษะสื่อสารโดดเด่น ช่องทางการสื่อสารครอบคลุม มีการสื่อสารไปในทิศทางเดียวกัน และมีการติดตามประเมินผลเพื่อรับมือในระยะยาว
References
ณัฐศักดิ์ โสภาเจริญ. (2561). การจัดการและการสื่อสารในภาวะวิกฤติของผู้จัดการแสดงจากศิลปินเกาหลี (วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์).กรุงทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิภาวิน โมสูงเนิน. (2554). การสื่อสารสุขภาพของกระทรวงสาธารณสุขในกรณีการระบาดของโรคไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ใหม่ 2009. วารสารการพยาบาลและการศึกษา, 4(3), 2 – 15.
Coombs, W. T. (2015). Ongoing crisis communication: Planning, Managing, and responding 4th ed. Los Angeles: Sage.
Lai, A. Y. & Tan, S. L. (2012), Impact of Disasters and Disasters Risk Management in Singapore: A Case Study of Singapore’s Experience in Fighting the SARS Epidemic. In Sawada, Y. and S. Oum (eds.). Economic and Welfare Impacts of Disasters in East Asia and Policy Responses. Jakarta: ERIA.
Park, H. (2009). The Association between the Public's Perceptions of Government's Crisis Communications and Government-Public Relationships. Accessed March 12, 2021
Reynolds, B. & Quinn, S. (2008). Effective Communication During an Influenza Pandemic: The Value of Using a Crisis and Emergency Risk Communication Framework. Health Promotion Practice, 9(4_suppl), 13S-17S.
Siegrist, M. & Zingg, A. (2014). The role of public trust during pandemics: Implications for crisis communication. European Psychologist, 19(1), 23-32.
Smith, R. D. (2006). Responding to global infectious disease outbreaks: Lessons from SARS on the role of risk perception, communication and management. Social Science & Medicine, 63(12), 3113-3123.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2024 วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ภาพหรือตารางหรือเนื้อหาอื่นๆ ของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้งแสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์ หากไม่เป็นไปตามข้อกำหนดเบื้องต้น ทางวารสารจะถอดบทความของท่านออกโดยไม่มีข้อยกเว้นใดๆ ทั้งสิ้น
