การสื่อสารทางการเมืองที่มีผลต่อการตัดสินใจทางการเมืองในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ปี พ.ศ. 2566 ในจังหวัดนนทบุรี

สุมาลี บุญเรือง; สุรพล สุยะพรหม; จำนงค์ อดิวัฒนสิทธิ์

ผู้แต่ง

สุมาลี บุญเรือง มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
สุรพล สุยะพรหม มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
จำนงค์ อดิวัฒนสิทธิ์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

การสื่อสารทางการเมือง, การตัดสินใจทางการเมือง, หลักวจีสุจริต 4

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. ศึกษาสภาพการตัดสินใจทางการเมืองในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร 2. ศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจทางการเมืองในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร และ 3. นำเสนอการสื่อสารทางการเมืองที่มีผลต่อการตัดสินใจทางการเมืองในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ปี พ.ศ. 2566 ในจังหวัดนนทบุรี โดยการประยุกต์ตามหลักวจีสุจริต 4 รูปแบบการวิจัยแบบผสานวิธีซึ่งการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 18 รูปหรือคน เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ แบบสัมภาษณ์ เก็บข้อมูลจากการสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลเชิงพรรณนาและการวิจัยเชิงปริมาณ โดยแจกสอบถามกับประชาชนผู้มีสิทธิเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ในจังหวัดนนทบุรี จำนวน 400 คน โดยสถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ยส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณแบบขั้นตอน

ผลการวิจัยพบว่า 1. การตัดสินใจทางการเมือง ภาพรวมอยู่ในระดับมากเมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน ดังนี้ ด้านนโยบาย รองลงมาคือ ด้านการประชาสัมพันธ์ของพรรคการเมือง ด้านคุณลักษณะของตัวผู้สมัคร ด้านความสัมพันธ์ทางการเมืองและด้านภาพลักษณ์ของพรรคการเมือง ตามลำดับ 2. ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจทางการเมือง พบว่า 1. ปัจจัยการสื่อสารทางการเมืองที่ส่งผลต่อการตัดสินใจทางการเมืองในการเลือกตั้ง 2 ด้าน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 โดยเรียงลำดับดังนี้ ด้านผู้รับสาร ด้านผู้ส่งสาร และ 2. หลักวจีสุจริต 4 ส่งผลต่อการตัดสินใจทางการเมืองในการเลือกตั้ง 2 ด้าน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 โดยเรียงลำดับดังนี้สัณหวาจา พูดอ่อนหวานและมันตภาสา พูดด้วยปัญญา 3. การสื่อสารทางการเมือง โดยการประยุกต์ใช้หลักวจีสุจริต 4 พบว่า มีความรับผิดชอบต่อคำพูด ไม่พูดเสียดสีฝ่ายตรงข้าม สื่อสารอย่างเป็นมิตรและไม่สร้างความแตกแยก

เอกสารอ้างอิง

นันทนา นันทวโรภาส. (2563). สื่อสารการเมือง : ทฤษฎีและการประยุกต์ใช้. พระนครศรีอยุธยา: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

เบญญาภา จิตมั่นคงภักดี. (2561). การใช้วจีสุจริตของผู้บริหารโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษาในจังหวัดนครราชสีมา. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์,

(ฉบับพิเศษ), 155-161.

ปุณณดา อิงคุลานนท์. (2555). การตัดสินใจเลือกสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรของประชาชนในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารรามคำแหง ฉบับรัฐประศาสนศาสตร์, 5(1), 385-406.

ยุทธพร อิสรชัย. (2559). แนวคิดการสื่อสารทางการเมือง. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

วัฒนา นนทชิต. (2558). การสื่อสารทางการเมืองกับการมีส่วนร่วมทางการเมืองการปกครองท้องถิ่น : ศึกษาเฉพาะกรณีเทศบาลเมืองท่าข้าม อำเภอพุนพิน จังหวัด

สุราษฎร์ธานี. วารสารนวัตกรรมการจัดการภาครัฐและภาคเอกชน, 3(1), 35-49.

วิภัคฉณัฏฐ์ นิมิตพันธ์ และศิริจันทรา พลกนิษฐ. (2559). กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์ภายใต้สื่อสังคมออนไลน์. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอิสเทิร์นเอเชีย ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 6(1), 21-31.

สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง. (2567). การเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร. สืบค้น 20 มิถุนายน 2567, จาก https://shorturl.asia/VIAMu

สุภี นะที. (2564). การตัดสินใจในการเลือกตั้งของประชาชนแขวงบ้านพานถม เขตพระนคร กรุงเทพมหานคร. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 7(10), 171-182.

Berlo, D. K. (1996). The Process of Communication: An Introduction to Theory and Practice. New York: Holt. Rinehart and Winston Inc.