กลยุทธ์การบริหารภาครัฐแนวใหม่

สนธยา วงษ์เอี่ยม; วิทวัส พงศ์กรเกียรติ; เวน สุธีริธ ซัม

ผู้แต่ง

สนธยา วงษ์เอี่ยม นักวิชาการอิสระ
วิทวัส พงศ์กรเกียรติ นักวิชาการอิสระ
เวน สุธีริธ ซัม นักวิชาการอิสระ

คำสำคัญ:

กลยุทธ์, การบริหาร, ภาครัฐแนวใหม่

บทคัดย่อ

ในยุคที่สังคมและเศรษฐกิจกำลังเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว การบริหารภาครัฐจำเป็นต้องปรับตัวให้สอดคล้องกับความท้าทายใหม่ ๆ โดยอาศัยเทคโนโลยีดิจิทัลเป็นเครื่องมือสำคัญในการเพิ่มประสิทธิภาพการให้บริการและการสื่อสารกับประชาชน นอกจากนี้ การบริหารภาครัฐแนวใหม่ยังเน้นการมีส่วนร่วมของภาคประชาชนและภาคเอกชน เพื่อให้เกิดการพัฒนาที่ตอบสนองต่อความต้องการของสังคมได้ นอกจากนี้ การปรับโครงสร้างองค์กรให้มีความยืดหยุ่นช่วยให้หน่วยงานภาครัฐสามารถดำเนินงานได้อย่างคล่องตัว พร้อมรองรับการเปลี่ยนแปลงในระยะยาว ขณะเดียวกัน การพัฒนาทักษะบุคลากรภาครัฐ โดยเฉพาะทักษะด้านดิจิทัล การวิเคราะห์ข้อมูล และการทำงานแบบบูรณาการ ถือเป็นปัจจัยสำคัญที่ช่วยเพิ่มขีดความสามารถขององค์กร และที่สำคัญประการสุดท้าย การตัดสินใจเชิงนโยบายจำเป็นต้องอยู่บนพื้นฐานของข้อมูลและหลักฐานเชิงประจักษ์ (Evidence-Based Policy) เพื่อให้เกิดความโปร่งใส มีประสิทธิผล และสามารถตอบโจทย์ความต้องการของประชาชนได้อย่างแท้จริง

เอกสารอ้างอิง

เกียรติขจร วัจนะสวัสดิ์. (2550). การมีส่วนร่วมของประชาชนต่อการดำเนินนโยบายของรัฐบาลด้านการบริการจัดหางาน. กรุงเทพฯ: กองแผนงานและสารสนเทศ กรมการจัดหางาน กระทรวงแรงงาน.

จุลนี เทียนไทย และคณะ. (2563). การสังเคราะห์ผลการวิจัยสู่การใช้ประโยชน์เชิงนโยบาย (รายงานฉบับพิเศษ). กรุงเทพฯ: จุฬาลกรณ์มหาวิทยาลัย.

ณัฐพงษ์ คันธรส และคณะ. (2564). การบริหารราชการแบบมีส่วนร่วม: จากแนวคิดสู่การพัฒนาภาครัฐในยุคประเทศไทย 4.0. วารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ, 7(2), 130-144.

เทพศักดิ์ บุณยรัตพันธุ์. (2554). แนวคิด ทฤษฎีและหลักการรัฐประศาสนศาสตร์. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช.

ธนาชัย ธีรพัฒนวงศ และคณะ. (2561). ปัญหายุทธศาสตร์เทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อการบริหารภาครัฐ. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์ (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 8(1), 91-102.

โนว์เลดจ์ คาสเซิล เทรนนิ่ง. (2567). การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างองค์กร: ปรับโครงสร้างให้ยืดหยุ่น รองรับทุกความเปลี่ยนแปลง. สืบค้น 10 มกราคม 2568, จาก https://kctathailand.com

ฟองคำ ติลกสกุลชัย. (2549). การปฏิบัติการพยาบาลตามหลักฐานเชิงประจักษ์ : หลักการและวิธีปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.

วีระชัย ประเสริฐโส. (2568). การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการบริหารราชการ. สืบค้น 10 มกราคม 2568, จาก https://shorturl.asia/WuLkj

สถาบันคุณวุฒิวิชาชีพ. (2561). รู้จักทักษะด้านดิจิทัลของข้าราชการและบุคลากรภาครัฐ. สืบค้น 10 มกราคม 2568, จาก https://shorturl.asia/NAtC5

สัญญาศรณ์ สวัสดิ์ไธสง. (2567). การจัดการภาครัฐแนวใหม่: มุ่งสู่ผลลัพธ์ที่ประชาชนสัมผัสได้. Journal of Administration Management and Sustainable Development, 2(3), 746-756.

สัมฤทธิ์ ยศสมศักดิ์. (2549). การบริหารทรัพยากรมนุษย์: หลักการและแนวคิด. กรุงเทพฯ: เวิลด์เทรดประเทศไทย.

สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2547). หลักเทคนิคการบริหารและการวางแผน. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา.

สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (2567). แนวทางการพัฒนาบุคลากรภาครัฐ พ.ศ. 2566-2570. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.

สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2565). รัฐบาลอิเล็กทรอนิกส์กับการพัฒนาของระบบการทำงานของหน่วยงานภาครัฐ. สืบค้น 10 มกราคม 2568, จาก https://shorturl.asia/hc3zS

สำนักงานปลัดกระทรวงอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2565). แนวทางพัฒนาทักษะด้านดิจิทัลของข้าราชการและบุคลากรภาครัฐเพื่อการปรับเปลี่ยนเป็นรัฐบาลดิจิทัล. สืบค้น 10 มกราคม 2568, จาก https://shorturl.asia/OmWwC

โสมรัศมิ์ จันทรัตน์. (2562). RCTs ไม่ใช่วิธีแก้จน. สืบค้น 10 มกราคม 2568, จาก https://www.the101.world/economics-nobel-seminar-part-1/

อรทัย ก๊กผล. (2552). คู่คิด คู่มือการมีส่วนร่วมของประชาชน สำหรับนักบริหารท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: จรัญสนิทวงศ์การพิมพ์.

Dunleavy, P. et al. (2006). Digital Era Governance: IT Corporations, the State, and E-Government. Oxford: Oxford University Press.

Hood, C. (1991). A public management for all seasons?. Public Administration, 69(1), 3-19.

Langer, L. et al. (2016). The Science of Using Science: Researching the Use of Research Evidence in Decision-Making. London: University College London.

Organization for Economic Co-operation and Development (OECD). (2020). Building Capacity for Evidence-Informed Policymaking. Paris: Organization for Economic Co-operation and Development (OECD).

Osborne, D. & Gaebler, T. (1992). Reinventing Government: How the Entrepreneurial Spirit is Transforming the Public Sector. Massachusetts: Addison-Wesley.

Pollitt, C. & Bouckaert, G. (2011). Public Management Reform: A Comparative Analysis of New Public Management, Governance, and the Neo-Weberian State (3rd ed.). Oxford: Oxford University Press.

Stetler et. al. (1998). Evidence-Based Practice and the Role of Nursing Leadership. The Journal of Nursing Administration, 28(7), 45-53.

Weber, M. (1947). The Theory of Social and Economic Organization. Glencoe, IL: The Free Press of Glencoe.