การพัฒนาเทคนิคและวิธีการสอนวิชาพระพุทธศาสนาของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนในอำเภอปากท่อ จังหวัดราชบุรี

พระจรัญ ธมฺมธีโร; พระวชิรวาที (กล้า วีรรตโน); พระครูปลัดสุรวุฒิ สิริวฑฺฒโก

ผู้แต่ง

พระจรัญ ธมฺมธีโร มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
พระวชิรวาที (กล้า วีรรตโน) มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
พระครูปลัดสุรวุฒิ สิริวฑฺฒโก มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

การพัฒนาเทคนิคและวิธีการสอน, วิชาพระพุทธศาสนา, พระสอนศีลธรรม ในโรงเรียน

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. ศึกษาระดับการปฏิบัติ 2. เปรียบเทียบระดับการปฏิบัติ และ 3. ศึกษาปัญหา อุปสรรค และข้อเสนอแนะต่อการพัฒนาเทคนิคและวิธีการสอนวิชาพระพุทธศาสนาของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนในอำเภอปากท่อ จังหวัดราชบุรี เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี การวิจัยเชิงปริมาณ เก็บข้อมูลจากนักเรียนในโรงเรียนชั้นมัธยมศึกษาในเขตอำเภอปากท่อ จังหวัดราชบุรี จำนวน 222 คน วิเคราะห์ข้อมูลที่ได้โดยหาค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบสมมติฐานโดยการทดสอบค่าที ค่าเอฟ วิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว และการวิจัยเชิงคุณภาพสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 9 รูปหรือคน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยเทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหาประกอบบริบท

ผลการวิจัยพบว่า 1. ระดับการปฏิบัติของการพัฒนาเทคนิคและวิธีการสอนวิชาพระพุทธศาสนาของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนในอำเภอปากท่อ จังหวัดราชบุรีโดยภาพรวม อยู่ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 3.65 2. ผลการเปรียบเทียบระดับการปฏิบัติที่มีต่อบทบาทการพัฒนาเทคนิคและวิธีการสอนวิชาพระพุทธศาสนาของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนในอำเภอปากท่อ จังหวัดราชบุรี พบว่า ปัจจัยส่วนบุคคล ได้แก่ อายุ ระดับชั้นเรียน และวุฒิธรรมศึกษา มีผลให้ความคิดเห็นของนักเรียนที่มีต่อการพัฒนาเทคนิคและวิธีการสอนวิชาพระพุทธศาสนาของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนในอำเภอปากท่อ จังหวัดราชบุรี โดยภาพรวม ไม่แตกต่างกัน จึงปฏิเสธสมมติฐานการวิจัยส่วนเพศ โดยภาพรวม แตกต่างกันอย่างมีนัยยะสำคัญที่ 0.01 จึงยอมรับสมมติฐานการวิจัยและ 3. ปัญหาอุปสรรคและข้อเสนอแนะสำหรับพัฒนาการพัฒนาเทคนิคและวิธีการสอนวิชาพระพุทธศาสนาของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนในอำเภอปากท่อ จังหวัดราชบุรี พบว่า ปัญหาอุปสรรคของพระสอนศีลธรรม ขาดการนำสุภาษิตที่เกี่ยวกับคุณธรรมจริยธรรมมาประกอบกับเนื้อหาวิชาแก่นักเรียนและขาดการทดสอบทางอารมณ์โดยจัดให้มีการฝึกปฏิบัติธรรม ส่วนข้อเสนอแนะ ได้แก่ ควรมีการอบรมและจัดกิจกรรมการพัฒนาเกี่ยวกับการทดสอบทางอารมณ์โดยจัดให้มีการฝึกปฏิบัติธรรม

เอกสารอ้างอิง

คณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2542). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2554. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.

เจริญ ภักดีวานิช. (2547). การบริหารจัดการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน เพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตและแก้วิกฤตสังคม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชวนพิมพ์.

พระโกศล มณิรตนา. (2561). การพัฒนาภาวะผู้นำทางการบริหารเชิงพุทธของผู้บริหารมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ภาคเหนือตอนล่าง (วิทยานิพนธ์

พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพุทธบริหารการศึกษา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระครูวิรุฬห์สุวรรณดิตถ์ (สมบัติ กนฺตธมฺโม). (2560). บทบาทของพระสอนศีลธรรมในการพัฒนาคุณธรรมจริยธรรมนักเรียนโรงเรียนองค์การบริหารส่วนจังหวัดอุตรดิตถ์ ตำบลวังกะพี้ อำเภอเมือง จังหวัดอุตรดิตถ์ (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระใบฎีกามนูญ จารุวณฺโณ. (2562). ประสิทธิภาพการสอนวิชาพระพุทธศาสนาของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียน อำเภอละแม จังหวัดชุมพร (สารนิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระปลัดบรรจบ กิตฺติญาโณ. (2558). ประสิทธิภาพการจัดการการศึกษาธรรมศึกษาในโรงเรียนมัธยมศึกษาในอำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ (วิทยานิพนธ์

พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2548). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 9 (พ.ศ. 2545-2549). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

สำนักงานพระพุทธศาสนาชาติ. (2566). อำนาจหน้าที่. สืบค้น 7 มีนาคม 2567, จาก http://www.onab.go.th

Yamane, T. (1973). Statistics an introductory analysis. New York: Harper & Row.