กระบวนการสร้างความรู้และความเข้าใจทางการเมืองตามหลักประชาธิปไตยในยุคดิจิทัล

พระสิทธิชัย กิตฺติปญฺโญ; สุริยา ดวงขยาย; พัชรีญา ฟองจันตา

ผู้แต่ง

พระสิทธิชัย กิตฺติปญฺโญ นักวิชาการอิสระ
สุริยา ดวงขยาย นักวิชาการอิสระ
พัชรีญา ฟองจันตา นักวิชาการอิสระ

คำสำคัญ:

การสร้างความรู้, ความเข้าใจทางการเมือง, ประชาธิปไตย, ยุคดิจิทัล

บทคัดย่อ

บทความนี้มุ่งเน้นนำเสนอกระบวนการสร้างความรู้และความเข้าใจทางการเมืองตามหลักประชาธิปไตยเพื่อให้ประชาชนมีความรู้ ความเข้าใจ และสามารถมีส่วนร่วมในกระบวนการทางการเมืองอย่างมีคุณภาพ โดยมีขั้นตอนสำคัญคือ การปลูกฝังผ่านสถาบันหลักของสังคมที่ช่วยปลูกฝังพฤติกรรมทางการเมืองที่ดีจากครอบครัว โรงเรียนและชุมชน สร้างเสริมประสบการณ์ประชาธิปไตยด้วยการฝึกฝนการมีส่วนร่วมในระบบประชาธิปไตยอย่างแท้จริงผ่านการปฏิบัติและประสบการณ์ตรง ส่งเสริมการเรียนรู้ผ่านสื่อด้วยการศึกษาผ่านข่าวสารและการรายงานทางการเมืองจากสื่อต่าง ๆ โดยเฉพาะสื่อออนไลน์ที่ต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ สร้างจริยธรรมในการแลกเปลี่ยนเพื่อให้การแลกเปลี่ยนความคิดเห็นมีคุณภาพและเป็นไปในทิศทางที่สร้างความเข้าใจร่วมกันจึงสามารถสรุปได้ว่า กระบวนการสร้างความรู้และความเข้าใจทางการเมืองเป็นขั้นตอนสำคัญที่ช่วยส่งเสริมให้ประชาชนมีความเข้าใจในระบบการเมืองมีหัวใจสำคัญอยู่ที่ปลูกฝังพฤติกรรม สร้างประสบการณ์ พิจารณาด้วยเหตุผล การแสดงออกที่ดี ดังที่กล่าวมาจะช่วยให้เกิดความรู้และความเข้าใจทางการเมืองที่ถูกต้องตามหลักประชาธิปไตย

เอกสารอ้างอิง

คณะกรรมการการเลือกตั้ง. (2565). การศึกษาความรู้ทางการเมืองในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง.

ปัทมาพร เลิศวัฒนาเสรี. (2542). ความรู้ความเข้าใจของแรงงานสตรีอุตสาหกรรมเกี่ยวกับพื้นฐานทางการเมืองระบอบประชาธิปไตย: ศึกษาเฉพาะกรณีโรงงานอุตสาหกรรมในเขตบางกะปิ กรุงเทพมหานคร (ภาคนิพนธ์พัฒนบริหารศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสังคม. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

พรอัมรินทร์ พรหมเกิด. (2557). วัฒนธรรมทางการเมืองกับการพัฒนาประชาธิปไตยในเขตชนบทอีสาน : กรณี ศึกษาประชาชนในเขตหมู่บ้านคำบงและหมู่บ้านสะอาด ตำบลสะอาด อำเภอน้ำพอง จังหวัดขอนแก่น. วารสารคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 31(3), 56-57.

_____. (2558). ก้าวข้ามกับดักการพัฒนาประชาธิปไตยไทยด้วยการพัฒนาวัฒนธรรมทางการเมืองแบบประชาธิปไตย : สู่เส้นทางใหม่ที่ยั่งยืนกว่า. วารสารมนุษย์ศาสตร์สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 32(3), 70-99.

ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2541). พฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพฯ: บริษัทธีรฟิล์มและไซเท็กซ์ จํากัด.

สมนึก ปัญญาสิงห์. (2558). การพัฒนาการเมืองภาคพลเมืองกับกระบวนการพัฒนาประชาธิปไตยชุมชน : กรณีศึกษา ตำบลนาชุมแสง อำเภอภูเวียง จังหวัดขอนแก่น (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการเมืองการปกครอง). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. (2536). วัฒนธรรมทางการเมืองของชนชั้นกลางในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

_____. (2549). การเมืองไทย. กรุงเทพฯ: เสมาธรรม.

สมาคมนักวิชาการไทย. (2562). การมีส่วนร่วมทางการเมืองในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

โสภา ศรีวิชัย. (2556). การพัฒนาชุดการเรียนรู้ เรื่อง การปกครองในระบอบ ประชาธิปไตย เพื่อพัฒนาทักษะคิดของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียน บ้านห้วยกาน จังหวัดลำพูน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

อมร รักษาสัตย์ และคณะ. (2543). ประชาธิปไตย : อุดมการณ์ หลักการและแบบอย่างการปกครองหลาย ประเทศ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Etzioni-Halevy, E. (1997). Classes and Elites in Democracy and Democratization. New York: Garland Publishers.

Kagan, J. & Segal, J. (1992). Julius, Psychology and Introductio (7th ed.). Ec. Florida: Harcourt Brace Jovanovich, Inc.

Robert, E. L. (1962). Political Ideology. New York: The Free Press.