Buddhist Monks and Social Work in Thailand Society

Main Article Content

Phrakhru Pitaksillapakhom NuChit Vajiravuddho

Abstract

Sangha and social welfare in Thai society under the governmental policy of the Supreme Sangha Council of Thailand assigned to an ecclesiastical administrative officer under 6 aspects called ‘Sangha mission’ i.e. 1) Government 2) Religious Education 3) Disseminations 4) Welfare Education 5).Public Utilization and 6) Public Welfare. This article will present social work in Thai society as follows:- 1. Sangha and social welfare according to Dhamma such as Sanghahavatthu, and Brahmavihara and 2. Sangha and social welfare according to Vinaya, if a monk using social works as a living tool is regarded as a low art or any study tending to be an obstacle on the way to Nibbàna (Tiracchànavijjà) and against his rudimentary precept because his mentioned conduct goes against monk’s lifestyle designed for simplicity and interdependence upon four requisites out of the devotees. Meanwhile he conducts social works utterly with sincere intention and a device for convincing people to Dhamma (spirituality). It is not that wrong livelihood with a low art and not against rudimentary precept.

Article Details

How to Cite
NuChit Vajiravuddho, P. P. . (2020). Buddhist Monks and Social Work in Thailand Society. Journal of Multidisciplinary in Humanities and Social Sciences, 3(1), 105–114. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jmhs1_s/article/view/243522
Section
Academic Articles

References

ธงชัย สีโสภณ และคณะ. (2556). การศึกษาประวัติและผลงานของผู้เคยได้รับรางวัลการส่งเสริมการศึกษาเพื่อสันติภาพจากมูลนิธิการศึกษาเพื่อสันติภาพพระธรรมปิฎก(ป.อ.ปยุตฺโต) คือพระครูพิพิธประชานาถ (หลวงพ่อนาน สุทฺธสีโล) วัดสามัคคี ตำบลท่าสว่าง อำเภอเมือง จังหวัดสุรินทร์. รายงานการวิจัย. สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.
พระครูปลัดเถรานุวัตร (สุเทพ สุเทวฺเมธี). (2561). พระสงฆ์กับการมีส่วนร่วมในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน. วารสารบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยสวนดุสิต, 14(3), 127-142.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2543). ถึงเวลามารื้อปรับระบบพัฒนาคนกันใหม่. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.
พระเทพสุวรรณเมธี และ สุพิชฌาย์ พรพิชณรงค์. (2562). พระจิตอาสาคิลานธรรม: รูปแบบและกระบวนการเยียวยาใจผู้ป่วยด้วยธรรมะ. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 7(6), 1786-1796.
พระนฤพันธ์ ญาณิสฺสโร. (2562). วิถีครูบา: แนวคิดและกลไกการพัฒนาสังคมแบบมีส่วนร่วม. วารสารศิลปการจัดการ, 3(3), 205-222.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.กรุงเทพ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาดนัยพัชร์ คมฺภีรปญฺโญ. (2562). อิทธิพลเรื่องบาปในอรรถกถาธรรมบทที่มีต่อสังคมไทย. วารสารศึกษาศาสตร์ มมร., 7(1), 129-144.
มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี. (2562). พระครูอาทรประชานาถ. สืบค้นเมื่อ 25 มีนาคม 2562. จาก http://library.tru.ac.th/index.php/inlop/lppep/347-lppe0411.html.
ฤดี แสงเดือนฉาย และ เรียงดาว ทวะชาลี. (2562). แนวทางพัฒนาการบริหารจัดการโครงการหมู่บ้านชาวพุทธต้นแบบอย่างยั่งยืน. วารสารศิลปการจัดการ, 3(2), 91-104.
วัดคำประมง. (2562). อโรคยศาล วัดคำประมง จังหวัดสกลนคร ต้นทุนคือหัวใจ กำไรคือความสุขของประชาชน. สืบค้นเมื่อ 25 มีนาคม 2562. จาก http://www.khampramong.org.
สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2550). พระไตรปิฎกฉบับสำหรับประชาชน. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.