การพัฒนารูปแบบการเสริมสร้างจิตสาธารณะสำหรับนักศึกษาสาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนารูปแบบการสร้างเสริมจิตสาธารณะ และ 2) เพื่อประเมินรูปแบบการสร้างเสริมจิตสาธารณะ สำหรับนักศึกษาสาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม กลุ่มตัวอย่างได้แก่ นักศึกษาสาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย จำนวน 145 คน ที่กำลังศึกษาในภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2564 กำหนดขนาดกลุ่มตัวอย่างโดยการเทียบตาราง ของ Krejcie and Morgan โดยการสุ่มแบบแบ่งชั้น เครื่องมือที่ใช้มี 3 ฉบับ คือ (1) แบบสอบถามสภาพความมีจิตสาธารณะ (2) แบบสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้าง และ (3) แบบประเมินผล สถิติที่ใช้ ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า 1. รูปแบบการสร้างเสริมจิตสาธารณะสำหรับนักศึกษาสาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม มี 12 ด้าน คือ 1) ด้านการมีส่วนร่วม 2) ด้านการติดต่อสื่อสาร 3) ด้านการวิเคราะห์ วิพากษ์และวิจารณ์ 4) ด้านการเห็นคุณค่าในตนเอง 5) ด้านความรับผิดชอบต่อสังคม 6) ด้านความสามารถในการแก้ปัญหา 7) ด้านความรัก ความเอื้ออาทรและความสามัคคี 8) ด้านค่านิยม 9) ด้านจริยธรรม 10) ด้านมุ่งอนาคต 11) ด้านเอกลักษณ์แห่งตน และ12) ด้านการมีองค์ความรู้และความสามารถในการแสวงหาความรู้ มีการพัฒนาด้วย 7 แนวทาง ได้แก่ การอาสาสมัคร การทำงานเป็นทีม การฝึกพูด การฝึกปฏิบัติการสอน การปลูกฝัง การอบรม และการยกย่อง 2. ผู้ประเมินมีความเห็นพ้องต้องกันในระดับมากที่สุดทั้ง 7 แนวทาง ได้แก่ การอาสาสมัคร การทำงานเป็นทีม การฝึกพูด การฝึกปฏิบัติการสอน การปลูกฝัง การอบรม และการยกย่อง
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
References
กนกวรรณ วังมณี. (2563). การพัฒนาจิตสาธารณะของนักศึกษาครูมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงรายด้วยโปรแกรมการฝึกอบรมจิตสาธารณะ. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 48(3), 1-20.
เกษม วัฒนชัย. (2560). พระบรมราโชบายด้านการศึกษาของสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 10. สืบค้นเมื่อ 16 มกราคม 2565, จาก https://www.attth.org/พระบรมราโชบายการศึกษา.
ชาย โพธิสิตา และคณะ. (2540). จิตสำนึกต่อสาธารณะสมบัติ: ศึกษากรณีกรุงเทพมหานคร. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม. มหาวิทยาลัยมหิดล.
ชัยรัฒน์ สุทธิรักษ์. (2552). สอนเด็กให้มีจิตสาธารณะ. กรุงเทพฯ: วีพรินท์.
ธนิดา ทองมีเหลือ. (2550.) ปัจจัยทางจิตสังคมที่ส่งผลต่อจิตสาธารณะของนิสิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. วารสารพฤติกรรมศาสตร์, 13(1), 91-102.
พระไพศาล วิสาโล. (2554). จิตอาสาแค่เปลี่ยนมาให้ความสุขก็เข้ามาในจิตอาสา สุขง่ายๆ แค่ลงมือทำ. กรุงเทพฯ: ส.เอเชีย เพลส(1989).
ไพฑูรย์ พวงยอด. (2564). รองคณบดีฝ่ายบัณฑิตศึกษาและกิจการนักศึกษา. สัมภาษณ์, 19 ตุลาคม 2564.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2560). อุดมศึกษาสาขาวิชาที่ถูกลืม. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภัทรภร สีทองดี. (2560). การพัฒนารูปแบบการสร้างเสริมจิตสาธารณะของนิสิตในสถาบันอุดมศึกษาของรัฐ: กรณีศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 28(3), 63-74.
สุวิมล ติรกานันท์. (2556). สถิติและการวิจัยทางการศึกษาเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562.) การวิจัยและพัฒนารูปแบบกลไกการเสริมสร้างวินัยนักเรียนในสถานศึกษาระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน ด้านการมีจิตอาสา เสียสละ เห็นอกเห็นใจผู้อื่น. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
สุพีรพัชร์ พิมพ์มาศ และคณะ. (2564). การศึกษาคุณลักษณะการรับใช้สังคม สำหรับนิสิตปริญญาตรี มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 6(4), 227-240.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561-2580. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ.
หฤทัย อาจปรุ. (2544).ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคล ภาวะผู้นำ รูปแบบการดำเนินชีวิต และความสามารถในการเรียนรู้ด้วยตนเองกับการมีจิตสำนึกสาธารณะของนักศึกษาพยาบาล เขตกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อนุพนธ์ คำปัน. (2559). การศึกษาองค์ประกอบจิตสาธารณะของนิสิตนักศึกษาในสถาบันอุดมศึกษาในเขตกรุงเทพมหานคร(ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต) มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
อริสสา สะอาดนัก. (2557). ทักษะจากการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: คณะวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยศิลปากร.
Gutersloh. (2003). Civic-Mindedness Participation in Modem Society. Retrieved June 9, 2022, from http://www.bertelsmann-stiftung.de/cps/rde/xchg/bstengl/hs.xsl/publikationen_ 2818.htm
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Reader's Digest Universal Dictionary. (1999). Reader's Digest Universal Dictionary. New York: Brepols Fabrieken.
Roth, G. (1987). The Private Provision of Public Services in Developing Countries. USA: Oxford University.
Smart, D., Sanson, A., Silva, L.D., & Toumbourou, J.W. (2000). The Development of Civic Mindedness in Australian adolescents. Family Matters, 57(Spring/Summer), 4-9. Retrieved from https://www.researchgate.net/publication/292124642_The_development_of_civic_mindedness_in_Australian_adolescents