การศึกษาวิเคราะห์คัมภีร์ลิงคปุราณะ

Main Article Content

สานิตย์ สีนาค
ชัยณรงค์ กลิ่นน้อย

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาวิเคราะห์คัมภีร์ลิงคปุราณะ และ 2) เพื่อศึกษาเนื้อหาที่สำคัญเกี่ยวกับสังคมวัฒนธรรมในด้านพิธีกรรม หลักปรัชญาศาสนา หลักจริยธรรมในคัมภีร์ลิงคปุราณะ เป็นการวิจัยเอกสาร ผู้วิจัยได้ดำเนินกระบวนการวิจัยตามระเบียบวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยกระบวนการศึกษาและวิเคราะห์ข้อมูลจากเอกสารหรือการวิจัยเชิงเอกสารโดยการปริวรรตและแปล ทบทวนแนวความคิด ทฤษฎีและวรรณกรรมที่เกี่ยวข้อง จากเอกสารหลักฐานทั้งภาษาสันสกฤต ภาษาไทย และภาษาอังกฤษ ผลการวิจัยพบว่า 1) คัมภีร์ลิงคปุราณะเป็นคัมภีร์มหาปุราณะ ที่ประกอบ ด้วยลักษณะ 5 ประการตรงตามนิยามของคำว่ามหาปุราณะ ได้แก่ การสร้างโลก การล้างโลก วงศ์แห่งเทพเจ้า ยุคของพระมนู และวงศ์แห่งกษัตริย์ทั้งหลาย และ 2) คัมภีร์ลิงคปุราณะจัดอยู่ในกลุ่ม “ตามสะ ปุราณะ” ซึ่งเป็นกลุ่มคัมภีร์ปุราณะที่นับถือพระศิวะเป็นเทพเจ้าสูงสุด จึงแสดงวิธีการบูชาพระศิวะในรูปสัญลักษณ์ของพระองค์ ได้แก่ ศิวลิงคะ คัมภีร์ลิงคปุราณะได้บันทึกไว้ซึ่งวิวัฒนาการแห่งศิวลิงคะ สัญลักษณ์เพศชายแห่งพระศิวะ พิธีกรรม นอกจากนี้แล้ว คัมภีร์ลิงคปุราณะยังได้อธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับหลักการทางศาสนาและปรัชญาซึ่งผู้ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดสามารถทำให้วิญญาณส่วนตนเข้าถึงความเป็นหนึ่งเดียวกับวิญญาณสูงสุด ได้แก่ พระศิวเทพเจ้า


 

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
สีนาค ส., & กลิ่นน้อย ช. (2023). การศึกษาวิเคราะห์คัมภีร์ลิงคปุราณะ. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 6(1), 106–119. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jmhs1_s/article/view/261500
ประเภทบทความ
บทความวิจัย
ประวัติผู้แต่ง

สานิตย์ สีนาค, คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร

 

 

ชัยณรงค์ กลิ่นน้อย, คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร

 

 

เอกสารอ้างอิง

กุสุมา รักษมณี. (2537). ดั่งรัตนะแห่งโกสินทร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ศยาม.

จิรพัฒน์ ประพันธ์วิทยา. (2532). ปุราณะ. ไทย-ภารต, 17(25), 80.

จำลอง สารพัดนึก. (2530). ประวัติวรรณคดีสันสกฤต. กรุงเทพฯ: คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ปรมินทร์ จารุวร. (2549). ความขัดแย้งและการประนีประนอมในตำนานปรัมปราไทย. กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

สุภาพร พลายเล็ก. (2557). การศึกษาเปรียบเทียบเรื่องจักรวาลวิทยาในคัมภีร์วิษณุปุราณะและไตรภูมิพระร่วง(วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร.

A Board of Scholars. (1970). Ancient Indian Tradition and Mythology. Delhi: Motilal Banarsidass.

A Board of Scholars. (1990). The Linga Purana. Delhi: Motilal Banarsidass.

Amarasinha. (1998). Amarakosah. Varanasi: Chowkhamba Sanskrit Series Office.

Bharadvaja, K. (1981). A Philosophical Study of the Concept of Visnu in the Puranas. Delhi: Motilal Banarsidass.

Macdonell, A.A. (1971). A History of Sanskrit Literature. (2nd ed.). Delhi: Motilal Banarsidass.

Prapandvidya, C. (1975). Dharmaranya Purana : A Cultual Study. Baroda: The M.S. University of Baroda.

Shastri, J. L. (1975). Lingapuranam. Delhi: Motilal Banarsidass.

Swami Madhavananda. (1950). The Brhadaranyaka Upanisad. Calcutta, India: Advaita Ashrama.

Verma, P. (1988). Social Philosophy of the Mahābhārata and the Manu Smṛti. New Delhi: Calssical Publishing Company.

Wilson, H.H. (1980). Viṣṇu Purāṇa: A System of Hindu Mythology and Tradition. Vol. I. Delh: Nag Publishers.