การพัฒนาโมเดลการสร้างจิตอาสาของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้นในโรงเรียนขยายโอกาสในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาโมเดลการสร้างจิตอาสาของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้นในโรงเรียนขยายโอกาสในประเทศไทย และ 2) ทดลองใช้และปรับปรุงโมเดลการสร้างจิตอาสาของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้นในโรงเรียนขยายโอกาสในประเทศไทย รูปแบบการวิจัยเป็นการวิจัยและพัฒนา กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ นักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น โรงเรียนอินทโมลีประทาน จังหวัดสิงห์บุรี จำนวน 94 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยมี 2 ชนิด คือแบบประเมินพฤติกรรมจิตอาสาของนักเรียนสำหรับครู และสมุดบันทึกความดีเพื่อให้นักเรียนได้บันทึกการทำกิจกรรมสำหรับนักเรียน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและการทดสอบค่าที
ผลการวิจัย พบว่า 1) โมเดลการสร้างจิตอาสาของนักเรียน ประกอบด้วย 2 องค์ประกอบ ได้แก่ ด้านวิชาการและด้านกิจกรรมพัฒนาผู้เรียน โดยมีพฤติกรรมจิตอาสา 3 หมวด คือ (1) การช่วยเหลือผู้อื่นความเต็มใจโดยไม่หวังผลตอบแทน (2) การเสียสละ และ (3) ความมุ่งมั่นพัฒนาสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อบุคคลและสิ่งแวดล้อมรอบข้าง 2) ผลการทดลองใช้ พบว่า นักเรียนมีพฤติกรรมจิตอาสาในภาพรวมและในหมวดพฤติกรรมสูงกว่าก่อนการทดลองใช้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 3) ผลการปรับปรุงโมเดลการสร้างจิตอาสา มี 3 หัวข้อ คือ (1) การอธิบายแต่ละองค์ประกอบเป็นแผนภาพ (2) การเขียนแผนการสอนกิจกรรมจิตอาสาสอดแทรกในด้านวิชาการ และด้านกิจกรรมพัฒนาผู้เรียน และ (3) การจัดเก็บฐานข้อมูลของโรงเรียน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2551. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). ตัวชี้วัดและหลักสูตรแกนกลาง (ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2560) ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2551. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. (2546). แนวทางการจัดกิจกรรมพัฒนาผู้เรียนตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2544. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว
โกวิทย์ พวงงาม. (2554). การพัฒนาสังคมไทยวันนี้กับคุณธรรมที่หายไป. สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์, 54, 29.
ไพโรจน์ อักษรเสือ. (2559). รูปแบบการพัฒนาจิตสาธารณะเชิงพุทธบูรณาการสำหรับนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาขอนแก่น เขต 3. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 16(2), 103-116. สืบค้นจาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/dhammathas/article/view/78809
ดุษฎี มัชฌิมาภิโร. (2556). การพัฒนาจิตสาธารณะสำหรับเยาวชนไทย. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 10(46), 13-24. สืบค้นจาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/SNGSJ/article/view/10078
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษากระทรวงศึกษาธิการ. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
ศูนย์คุณธรรม (องค์กรมหาชน) (2561). การส่งเสริมคุณธรรม “พอเพียง วินัย สุจริต จิตอาสา” สร้างคนดีสู่สังคม. กรุงเทพฯ: พิมพ์ดี.
สุรัตน์ ขวัญบุญจันทร์, ชนม์ชกรณ์ วรอินทร์ และ ทิวัตถ์ มณีโชติ. (2560). การพัฒนารูปแบบการประเมินคุณลักษณะอันพึงประสงค์ด้านจิตสาธารณะของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น โดยประยุกต์ใช้ทฤษฎีการสรุปอ้างอิง. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 19(1), 50-64. สืบค้นจาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/edujournal_nu/article/view/79073
Dewey, J. (1916). Democracy and Education: An Introduction to the Philosophy of Education. New York: MacMillan.
Kohlberg, L. (1976). Moral Stages and Moralization Moral Development and Behavior: Theory, Research and Social Issues. New York: Holt.
Maxwell, M. (1960). Psycho-cybernetic principles for creative living / Maxwell Maltz. New York: Pocket Books.
