A Folk Media of Nostalgia: Jaopho-Jaomae Ceremonial Dance in Mon Phrapradaeng Community
Main Article Content
Abstract
The objectives of this study were as follows: 1) to study the roles and responsibilities of Jaopho-jaomae Ceremonial Dance of Mon Phrapradaeng Community as the folk media, and 2) to study the nostalgia of Mon Phrapradaeng Community. Data were collected using a mixed-methods research design consisting of the qualitative research using in-depth interviews with 3 groups of samples: 1) successors; 2) participants; and 3) academicians, as well as participant observation, and the quantitative research using questionnaires with a group of 385 participants. The results of the study revealed that Jaopho-jaomae Ceremonial Dance of Mon Phrapradaeng Community had existed and had been inherited for a long time through animism, which was deeply rooted in the spirit of Mon people. 10 roles and responsibilities towards individuals, groups, and communities include the following: mobilizing the community, inheriting the belief, ensuring unity, creating and inheriting identity, building warmth and mental stability, entertaining, reforming society, creating shared memories, educating, and storing knowledge. In addition, it was found that Jaopho-jaomae Ceremonial Dance motivated nostalgic feelings through tangible and intangible cultural heritage. In this regard, there were three factors affecting nostalgia: 1) Emotional factors; 2) Situational factors; and 3) Stimulus factors.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Views and opinions appearing in the Journal it is the responsibility of the author of the article, and does not constitute the view and responsibility of the editorial team.
References
เกรียงไกร วัฒนาสวัสดิ์. (2556). ความคิดเห็นและพฤติกรรมของนักท่องเที่ยว ต่อความจริงแท้ในการจัดการ การท่องเที่ยวเชิงโหยหาอดีต: กรณีศึกษาชุมชนตลาดสามชุกร้อยปี จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารดำรงวิชาการ, 12(1), 109-135. สืบค้นจาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/damrong/article/view/21529/18575
กษิด์เดช เนื่องจำนงค์. (2558). นครเขื่อนขันธ์พิพิธทัศนา สองศตวรรษวัดทรงธรรม ศูนย์กลางพุทธศาสนารามัญนิกายแห่งเมืองนครเขื่อนขันธ์ ที่ระลึกในวาระครบรอบ 200 ปี แห่งการสถาปนาพระอาราม. (น. 11-35). กรุงเทพฯ: อัมรินทร์.
กาญจนา แก้วเทพ. (2550). สื่อสารมวลชนเบื้องต้น สื่อสารมวลชน วัฒนธรรม และสังคม .กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กาญจนา แก้วเทพ, สุชาดา พงศ์กิตติวิบูลย์ และ ทิพย์พธู กฤษสุนทร. (2554). สื่อพื้นบ้านในสายตานิเทศศาสตร์. กรุงเทพฯ: ห้างหุ่นส่วนจำกัดภาพพิมพ์.
กาญจนา แก้วเทพ. (2557). ศาสตร์แห่งสื่อและวัฒนธรรมศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
ทิพย์พธู กฤษสุนทร. (2553). การวิเคราะห์การปรับตัวของสื่อพื้นบ้าน : ศึกษากรณีเพลงโคราช จังหวัดนครราชสีมา. วารสารนิเทศศาสตร์, 28(1), 19-35. สืบค้นจาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jcomm/article/view/86358/68530
ภูริณัฐ พฤกษ์เนรมิตร. (2554). โหยหาอดีต : การศึกษาวิธีวิทยาในผลงานวิชาการของไทย (พ.ศ. 2546 – 2563). วารสารปาริชาต, 34(3), 1-16. สืบค้นจาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/parichartjournal/article/view/241272/172179
สุภรณ์ โอเจริญ. (2541). มอญในเมืองไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุการวิจัย.