การพัฒนาคุณภาพชีวิตอย่างเป็นองค์รวมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาแนวคิดเกี่ยวกับการพัฒนาคุณภาพชีวิตอย่างเป็นองค์รวม 2) เพื่อศึกษาหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง และ 3) เพื่อวิเคราะห์การพัฒนาคุณภาพชีวิตอย่างเป็นองค์รวมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง รูปแบบการวิจัยเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยวิเคราะห์เนื้อหาหรือเอกสารแล้วเขียนบรรยายเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า 1. การพัฒนาคุณภาพชีวิตอย่างเป็นองค์รวมเป็นการพัฒนาพฤติกรรมและความประพฤติทางกาย เพื่อให้รู้และเข้าใจในการดำเนินชีวิตอย่างรู้เท่าทันสังคม เป็นการสร้างสรรค์ชีวิตให้มีความสุข มีความเข้าใจในคุณธรรมและการดำเนินชีวิตที่ดี มีความมั่นคงทางจิตใจ ไม่อ่อนไหวตามการเปลี่ยนแปลงของโลก มีความรู้และสติปัญญาเพื่อเข้าใจชีวิต เข้าใจปัญหาและวิธีการแก้ไข ศึกษาแลกเปลี่ยนระหว่างเพื่อนมนุษย์ ยอมรับในความแตกต่างหลากหลาย เพื่อนำมาพัฒนาตนเองและสังคมให้ดียิ่งๆ ขึ้นไป 2. หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง คือ ทางสายกลางที่สามารถแก้ปัญหาและพัฒนาได้อย่างเป็นองค์รวม ประกอบด้วย 3 ห่วง ได้แก่ ความพอประมาณ ความมีเหตุมีผล และการมีภูมิคุ้มกันในตัวที่ดี ส่วน 2 เงื่อนไข ได้แก่ เงื่อนไขความรอบรู้ และเงื่อนไขคุณธรรม 3. วิเคราะห์การพัฒนาคุณภาพชีวิตอย่างเป็นองค์รวมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง พบว่า เป็นการพัฒนาคุณภาพชีวิตเพื่อให้เกิดความสมดุล มั่นคง และยั่งยืน พร้อมรับต่อการเปลี่ยนแปลง มีภูมิคุ้มกัน 4 ด้าน ได้แก่ ด้านร่างกายและวัตุ ด้านสังคม ด้านสิ่งแวดล้อม และด้านวัฒนธรรม องค์ความรู้/ข้อค้นพบจากงานวิจัยนี้ เกิดจากการตีความนิยามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงให้มีความหมายในเชิงของการแบ่งปัน โดยการแบ่งปันที่เกิดขึ้นจะเป็นลักษณะของการคิดเกื้อกูลซึ่งกันและกัน เป็นลักษณะของการแสดงออกซึ่งน้ำใจที่ปรารถนาให้แต่ละฝ่ายเกิดการพึ่งพาตนเองได้อย่างยั่งยืน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
จำเริญรัตน์ จิตต์จิรจรรย์. (2562). ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง : กระบวนทัศน์ใหม่ของปรัชญาการศึกษาสู่การเรียนรู้ในศตวรรษปัจจุบัน. สิกขา วารสารศึกษาศาสตร์, 6(1), 61-74. สืบค้นจาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/sikkha/article/view/155188/132206
ชัยโรจน์ นพเฉลิมโรจน์. (2565). องค์รวม: การศึกษาเชิงวิเคราะห์ วิจักษ์ และวิธาน. วารสารวิจัยธรรมศึกษา, 5(2), 222-230. สืบค้นจาก https://so07.tci-thaijo.org/index.php/dsr/article/view/2208
ชิสา กันยาวิริยะ. (2564). ภาวนา 4 ตามหลักปรัชญาหลังนวยุคสายกลาง: การศึกษาเชิงวิเคราะห์ วิจักษ์ และวิธาน. วารสารพุทธมัคค์, 8(1), 27-32. สืบค้นจาก https://so01.tci-thaijo.org /index.php/bdm/article/view/259184
ชิสา กันยาวิริยะ. (2565). การศึกษาเชิงวิเคราะห์หลักภาวนา 4 ตามหลักพุทธปรัชญาเถรวาท. วารสารพุทธมัคค์, 7(2), 299-235. สืบค้นจาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/bdm/article/view/259186
ชุมพร ฉ่ำแสง และคณะ. (2555). ความสัมพันธ์ระหว่างกิจกรรมทางกายและคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดอุดรธานี. วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีมหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี, 6(2), 97-111. สืบค้นจาก https://ph01.tci-thaijo.org/index.php/scudru/article/view/179398
ปรียานุช พิบูลสราวุธ. (2549). เศรษฐกิจพอเพียงและการประยุกต์ใช้ด้านการศึกษา. กรุงเทพฯ: โครงการวิจัยเศรษฐกิจพอเพียง สำนักงานทรัพย์สินสวนพระมหากษัตริย์.
ปรียานุช พิบูลสราวุธ. (2551). คลังหลวงกับหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ: เพชรรุ่ง การพิมพ์.
ปัทมา ผ่องศิริ, กุลธิดา กุลประฑีปัญญา, นันทรียา โลหะไพบูลย์กุล และ สอาด มุ่งสิน. (2561). คุณภาพชีวิตภาวะสุขภาพจิตและความสามารถในการช่วยเหลือตนเองของผู้สูงอายุ: กรณีศึกษาเขตเมืองอุบลราชธานี. วารสารเกื้อการุณย์, 25(2), 137-151. สืบค้นจาก https://he01.tci-thaijo.org/index.php/kcn/article/view/161112
เมธา หริมเทพาธิป และ รวิช ตาแก้ว. (2566). สังคมแห่งการแบ่งปันตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง: การศึกษาเชิงวิเคราะห์ วิจักษ์ และวิธาน. วารสารพุทธมัคค์, 8(1), 54-65. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/bdm/article/view/261134
เมธา หริมเทพาธิป. (2563). การมีส่วนร่วมในมุมมองหลังนวยุค. รมยสาร, 16(3), 63-77. สืบค้นจาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jhusoc/article/view/211042
วิศิษฐ์ ฤทธิบุญไชย. (2561). การปรับใช้หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงที่มีผลต่อการพัฒนาคุณภาพชีวิต ของนักศึกษาในจังหวัดนครปฐม. วารสารสังคมศาสตร์วิจัย, 9(2), 287-302. สืบค้นจาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/ssr/article/view/213597
วีนัส ธรรมสาโรรัชต์. (2566). การพัฒนาคุณภาพชีวิตแบบองค์รวมตามหลักภาวนา 4 ของผู้สูงอายุในยุคชีวิตวิถีใหม่. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 6(3), 77-89. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jidir/article/view/260512
สุขสันต์ อิทธวิทยาวาทย์. (2559). ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง: การศึกษาแนวคิด และการประยุกต์ใช้ในสังคมไทย. วารสารวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 11(38), 95-104. สืบค้นจาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/researchjournal-lru/article/view/100130
อภิชัย พันธเสน. (2560). สังเคราะห์องค์ความรู้เศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ: กองทุนสนับสนุนการวิจัย.
อับดุรเราะฮหมาน มูเก็ม และดเรศ ออสันตินุตสกุล. (2566). การเติบโตตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงของศูนย์กสิกรรมจิตวิญญาณ การดำรงอยู่ประเทศภูฏาน. วารสารสังคมศาสตร์วิจัย, 14(1), 1-20. สืบค้นจาก https://dept.npru.ac.th/jssr/data/files/14.1jssr1.pdf
Campbell, J., & Schraiber, R. (2013). The well-being project. California: California Department of Mental Health.
Power, M. J., Bullinger, M., & the WHOQOL Group. (2002). The universality of quality of life: An empirical approach using the WHOQOL. In. E. Gullone & R. A. Cummins (Eds.), The university of subjective well-being indicators. (pp. 129-149). Netherland: Kluwer Academic Publishers.
