รูปแบบการสร้างภูมิคุ้มกันและแก้ไขการทะเลาะวิวาทอย่างสร้างสรรค์ โดยใช้หลักอริยสัจสี่ของเยาวชนกลุ่มเปราะบาง ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
สถานการณ์ความเหลื่อมล้ำทางสังคมและความเปราะบางในกลุ่มเยาวชน ความขัดแย้งในครอบครัว ความสัมพันธ์เชิงอำนาจ การถูกบูลลี่ (bullying) กลั่นแกล้ง ข่มเหงรังแกให้เสียหาย อับอายและเป็นทุกข์ การเรียนถดถอย ขาดเรียนบ่อยออกจากโรงเรียนกลางคัน การตั้งครรภ์ของวัยรุ่น เพื่อการสร้างรูปแบบการสร้างภูมิคุ้มกันและแก้ไขการทะเลาะวิวาทอย่างสร้างสรรค์ โดยใช้หลักอริยสัจสี่ของเยาวชนกลุ่มเปราะบาง การวิจัยนี้เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี กลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ ผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 18 คนผู้บริหาร ครู และเยาวชนในสถานศึกษาที่เข้าร่วมโครงการ จำนวน 300 คน โดยใช้วิธีวิธีเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยมี 2 ชนิด คือ 1) แบบสอบถามปลายเปิดโดยใช้กระบวนการวิจัยตามเทคนิคเดลฟาย 2) แบบสอบถามประมาณค่า 5 ระดับ วิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานในกรณีการวิจัยเชิงปริมาณ และการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยตามวัตถุประสงค์ข้อที่ 1 พบว่า 1) สภาพปัญหา 10 ปัญหา 2) การหาสาเหตุของปัญหา 11 สาเหตุ 3) เก็บข้อมูล 4 เป้าหมาย และ 4) สรุปผล ข้อเสนอแนะ 8 แนวทาง 3 กิจกรรม (ศีล สมาธิ ปัญญา) 6 หลักการ และผลการวิจัยตามวัตถุประสงค์ข้อที่ 2 พบว่า การประเมินความเหมาะสมและความสอดคล้องของรูปแบบฯ ที่ผู้วิจัยพัฒนาขึ้นจากความคิดเห็นของผู้เชี่ยวชาญโดยใช้เทคนิคเดลฟาย กับข้อมูลเชิงประจักษ์ จำนวน 33 ข้อ มีความเหมาะสมโดยรวมในระดับมาก ( = 4.05, S.D. = 0.48)
องค์ความรู้/ข้อค้นพบจากงานวิจัยนี้ หลักธรรมอริยสัจสี่ใช้เป็นแนวทางในการสร้างภูมิคุ้มกันและแก้ปัญหาการทะเลาะวิวาทได้อย่างเหมาะสม ได้แก่ ทุกข์: Case ปัญหาการทะเลาะวิวาท สมุทัย : Cause เหตุให้เกิดการทะเลาะวิวาท นิโรธ : Clear การสร้างภูมิคุ้มกัน/การดับปัญหา มรรค: Crack รูปแบบ/วิธีการแก้ไขปัญหา
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
ชิรวัฒน์ นิจเนตร. (2560). การวิจัยพัฒนารูปแบบทางสังคมศาสตร์และการศึกษา. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 4(2), 71-102.
ทิศนา แขมมณี. (2551). รูปแบบการเรียนการสอน ทางเลือกที่หลากหลาย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นพดล กรรณิกา. (2552). สถานการณ์การใช้ความรุนแรงในกลุ่มเด็กและเยาวชน. ศูนย์วิจัยความสุขชุมชน, มหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ. สืบค้นเมื่อ 1 มีนาคม 2566, จาก http://www.ryt9.com/s/abcp/524293
บุญมี โททำ. (2560). พุทธวิธีในการแก้ไขปัญหาความขัดแย้งทางสังคม. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี, 7(2), 4-11.
พรชัย ขันตี. (2553). ทฤษฎีอาชญาวิทยา: หลักการงานวิจัยและนโยบายประยุกต์. กรุงเทพฯ: สุเนตรฟิล์ม.
พระมหาศิวะเสน ญาณเมธี, บุญมี เรณยอด และ สุทธิพงษ์ ศรีวิชัย. (2561). รูปแบบการบริหารจัดการความขัดแย้งในพระพุทธศาสนา: วิเคราะห์จากพระไตรปิฎก. Veridian E-Journal, Silpakorn University (ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์และศิลปะ), 11(2), 2310-2326.
พระศรีรัชมงคลบัณฑิต. (2563). พุทธวิธีในการแก้ไขปัญหาการทะเลาะวิวาท. วารสาร มจร. บาลีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 6(1), 1-16.
ยิ่งภัสสร พิมพิสัย. (2555). ศึกษาสภาพปัญหาและแนวทางแก้ไขปัญหาการทะเลาะวิวาทของนักเรียนอาชีวศึกษาในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล(รายงานวิจัย). วิทยาลัยเทคนิคดอนเมือง.
รัตนะ บัวสนธ์. (2552). การวิจัยและพัฒนานวัตกรรมการศึกษา. กรุงเทพฯ: คำสมัย.
วรรณวดี พูลพอกสิน. (2563). บทเรียนรู้จากการใช้วิธีการวิจัยในตัวอย่างเปราะบาง: จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติ. หนังสือรวมบทความสัมมนาทางวิชาการ เนื่องในโอกาสการสถาปนาคณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ครบรอบปีที่ 66, วันที่ 24 มกราคม พ.ศ. 2563. น. 223-234.
วาโร เพ็งสวัสดิ์. (2553). การวิจัยพัฒนารูปแบบ. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 2(4), 1-15.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 ( พ.ศ. 2560– 2564 ). กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
สุดาพร สินประสงค์. (2550). สาเหตุและแนวทางแก้ไขปัญหาการทะเลาะวิวาทของนักเรียน นักศึกษา ระดับอาชีวศึกษาประเภทช่างอุตสาหกรรมในเขตกรุงเทพมหานคร(วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตร์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฎธนบุรี.
อัณณพ ชูบำรุง และ อุนิษา เลิศโตมรสกุล. (2555). อาชญากรรมและอาชญาวิทยา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Good, C. V. (1973). Dictionary of Education. (3rd ed.). New York: McGraw-Hill.
Hansen, L. (2007). Beliefs, Doubts and Learning. Valuing Macroeconomic Risk. American Economic Review, 97(2), 1-30.
Steiner, E. (1988). Methodology of Theory Building. Sydney: Educology Research Associates.
Swanson, C. R., Chamelin, N., Territo, L., & Taylor, R. W., (2010). Criminal Investigation Ninth. (9th ed.). New York: McGraw-Hill.
Willer, D. (1968). Scientific Sociology: Theory and Method. Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice-Hall.
