The Five Precepts of Liquor (Suràmeraya) and its Interpretation for Contemporary Thai Society
Main Article Content
Abstract
This article aimed to critique issues related to: 1) the scope and meaning; 2) the prohibited substances and the extension of their scope; and 3) the elements of committing an offense, according to the five precepts regarding intoxicants (Surãmeraya) in contemporary Thai society. The study was conducted through a documentary approach, utilizing content analysis from the Tripitaka, commentaries, books, and other relevant sources.
It was found that, for the first issue, the scope and meaning, there were two interpretations: a limited interpretation, which involved abstaining from drinking intoxicating beverages (Surāmeraya), and a broad interpretation, which involved abstaining from consuming intoxicating beverages and all kinds of intoxicants. For the second issue, the prohibited substances, there were two interpretations: 1) Surā and Meraya, where the Principal References (Mahāpadesa) are utilized to expand the scope of meaning in two ways: the limited interpretation, specifically referring to intoxicating beverages, as stated in Surāmeraya, and the broad interpretation, encompassing all intoxicating beverages and drugs; and 2) Surāmeraya and intoxicants, where the interpretation of intoxicants does not rely on Principal References for both the limited and broad interpretations, as observed in the first issue. The final issue, the elements of committing an offense, had two interpretative approaches: 1) the traditional approach, which included four elements of committing an offense according to the Commentaries (Atthakathā): the presence of intoxicants, the intention to drink intoxicants, the effort to drink, and swallowing the substance through the neck; and 2) the new approach, which modified the second element to 'the intention to consume intoxicants' and the fourth element to 'the intoxicant entering the body,' in order to cover all kinds of drugs in today's society. The other elements remain unchanged.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Views and opinions appearing in the Journal it is the responsibility of the author of the article, and does not constitute the view and responsibility of the editorial team.
References
กรมการแพทย์ทหารเรือ. (2561). คู่มือการแก้ไขปัญหายาเสพติดในกองทัพเรือ (สำหรับบุคลากรสายแพทย์ พ.ศ. 2561). สมุทรปราการ: ทูทวินพริ้นติ้ง.
คูณ โทขันธ์. (2537). ศาสนาเปรียบเทียบ. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ทองหล่อ วงษ์ธรรมา. (2551). ศาสนาสำคัญของโลก. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ธีรพงษ์ มีไธสง. (2551). มิติทางศาสนาและปรัชญาของโลก. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
นราพร วงศ์แสน, (2560). ผลกระทบของการละเมิดเบญจศีลข้อที่ 5 ในสังคมไทย. วารสารปัญญา, 24(2), 8-12. สืบค้นจาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/panya-thjo/article/view/192685
ปิ่น มุทุกันต์. (2536). คำบรรยายพุทธศาสตร์ ภาค 1 ฉบับฉลอง 25 พุทธศตวรรษ. กรุงเทพฯ: คลังวิทยา.
พระญาณวโรดม (สนธิ์ กิจฺจกาโร). (2543). ประมวลปัญหาและเฉลย เบญจศีลเบญจธรรมและอุโบสถศีล (สำหรับธรรมศึกษาชั้นตรี). (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2557). พุทธธรรมฉบับปรับขยาย. (พิมพ์ครั้งที่ 39). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสนิท หาญเชี่ยว, พระมหาปราโมทย์ แก้วนา และ วิโรจน์ คุ้มครอง. (2566). การประยุกต์ใช้ศีล 5 โดยมีหลักเบญจธรรมมาสนับสนุนในการดำเนินชีวิตยุคใหม่. วารสารนวัตกรรมการจัดการศึกษาและการวิจัย, 5(5), 1151-1162. สืบค้นจาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jemri/article/view/263281
พระมหาสากล สุภรเมธี และ พระมหาวันดี กนฺตวีโร. (2560). ศีล 5 พื้นฐานความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 17(1), 169-178. สืบค้นจาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/dhammathas/article/view/85336
พระโอภาส โอภาโส และพระณัฐพงษ์ ญาณเมธี. (2564). ศึกษาวิกฤตสังคมไทยจากกรณีการละเมิดศีล 5. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(3), 129-142. สืบค้นจาก https://so03.tci-thaijo.org /index.php/JMND/article/view/251157
ฟื้น ดอกบัว. (2542). พระพุทธศาสนากับคนไทย. กรุงเทพฯ: ศิลปาบรรณาคาร.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2520). ปทานุกรมบาลี ไทย อังกฤษ สันสกฤต ฉบับพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระจันทบุรีนฤนาถ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2536). พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล 91 เล่ม ฉบับมหากุฏราชวิทยาลัย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2552). พจนานุกรมศัพท์ศาสนาสากล อังกฤษ-ไทย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
วรรณสิทธิ ไวทยะเสวี. (2548). คู่มือการศึกษาพระอภิธัมมัตถสังคหะ ปริเฉทที่ 5 วิถีมุตตสังคหวิภาค. (พิมพ์ครั้งที่ 6). นครปฐม: มูลนิธิแนบมหานีรานนท์.
วศิน อินทสระ. (2549). พุทธจริยศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ธรรมดา.
สมภาร พรมทา. (2548). พุทธศาสนากับปัญหาจริยศาสตร์ โสเภณี ทำแท้ง และการุณยฆาต. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2565 ก). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 45). กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2565 ข). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์(ครั้งที่ 37). กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.
สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส. (2538). เบญจศีลเบญจธรรม: หลักสูตรธรรมศึกษาชั้นตรี. (พิมพ์ครั้งที่ 15). กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส. (2543). วินัยมุขเล่ม 2 หลักสูตรนักธรรมชั้นโท. (พิมพ์ครั้งที่ 31). กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สิริพันธุ์ จุลกรังคะ. (2557). เครื่องดื่มในงานบริการ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์.
แสง จันทร์งาม. (2535). พุทธศาสนวิทยา. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: บรรณาคาร.
สำนักงานศาลยุติธรรม. (2564). รวมกฎหมายยาเสพติด. กรุงเทพฯ: ชวนพิมพ์ 50.