Monitoring and Evaluation of the Development of Interprofessional Team Capacity in the Primary Health Care System through a Training Program
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to: 1) evaluate the effectiveness of the capacity development program for interprofessional teams, 2) examine the factors contributing to its success and provide examples of successful implementation, and 3) propose strategic recommendations for workforce planning and the advancement of primary health care services. This study employs a mixed-methods research design, covering Health Regions 1-13. For the quantitative study, a sample of 644 participants was randomly selected from course administrators and trainees across seven training programs. A questionnaire was used as the assessment tool, and data were analyzed using basic statistical methods. For the qualitative evaluation, 43 key informants, consisting of course administrators and trainees, were selected. Data were collected through structured interviews and focus group discussions and analyzed using content analysis. The findings revealed that:
1. The effectiveness of the program in terms of context, input, and process was rated at a high level, with average scores of 0.90, 0.89, and 0.95, respectively (on a scale of 1). The overall output effectiveness was also rated high, with an average score of 4.40 (on a scale of 5).
2. Eight key factors contributing to the program’s success were identified: (1) clear planning, (2) data-driven approaches tailored to specific contexts, (3) strong network collaboration, (4) diverse learning methodologies, (5) systematic management, (6) continuous performance review, (7) effective training evaluation, and (8) collective brainstorming for further development.
3. Strategic recommendations include (1) a comprehensive workforce management system, (2) capability development based on contextual data, (3) fostering partnerships and network collaboration, and (4) establishing concrete and measurable mechanisms to drive implementation.
The knowledge gained from this study provides strategic recommendations for workforce planning and effective management in the primary health care system, along with guidelines for developing structured mechanisms to advance interprofessional team operations.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Views and opinions appearing in the Journal it is the responsibility of the author of the article, and does not constitute the view and responsibility of the editorial team.
References
กองยุทธศาสตร์และแผนงาน กระทรวงสาธารณสุข (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ ระยะ 20 ปี (ด้านสาธารณสุข). นนทบุรี: กองยุทธศาสตร์และแผนงาน สำนักปลัดกระทรวงสาธารณสุข กระทรวงสาธารณสุข.
จินตนา ทองเพชร, อรุณ แสงแดง, นันทิกานต์ กลิ่นเชตุ และ อายุพร ประสิทธิเวชชากูร. (2564). สมรรถนะบุคลากรในคลินิกหมอครอบครัวกับการพัฒนาระบบบริการสุขภาพปฐมภูมิ. วารสารพยาบาลทหารบก, 22(3), 28-37. สืบค้นจาก https://he01.tci-thaijo.org/index.php/JRTAN/article/view/251189
เพ็ญนภา ศรีหริ่ง และคณะ. (2565). สถานการณ์และการถอดบทเรียนต้นแบบบริการสุขภาพปฐมภูมิยุคสามหมอ ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข.
เพ็ญนภา ศรีหริ่ง, ฉวีวรรณ ศรีดาวเรือง, เตือนใจ ภูสระแก้ว, พิทยา ศรีเมือง, รุจิราลักขณ์ พรหมเมือง, ไพฑูรย์ พรหมเทศ, รัตน์ดาวรรณ คลังกลาง, ปณิตา ครองยุทธ และ รุจี จารุภาชน. (2566). การจัดบริการสุขภาพปฐมภูมิยุคนโยบายสามหมอในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย. วารสารวิจัยระบบสาธารณสุข, 17(3), 388-408.
วรชาติ จำเริญพัฒน์. (2566). ผลการประเมินกระบวนการพัฒนาศักยภาพเครือข่ายการพัฒนาคุณภาพชีวิต ระดับอำเภอของจังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารวิจัยและพัฒนาระบบสุขภาพ, 16(1), 179–192. สืบค้นจาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/RDHSJ/article/view/259616
สฤษดิ์เดช เจริญไชย, สุดคนึง ฤทธิ์ฤาชัย, มาสริน ศุกลปักษ์, โกเมนทร์ ทิวทอง และ จารุณี จันทร์เพชร. (2563). ประสบการณ์การเป็นผู้นำการเปลี่ยนแปลงในระบบสุขภาพปฐมภูมิของทีมสหสาขาวิชาชีพ. วารสารวิจัยสุขภาพและการพยาบาล, 36(2), 140-148. สืบค้นจากhttps://he01.tci-
thaijo.org/index.php/bcnbangkok/article/view/244638
สัมฤทธิ์ ยศสมศักดิ์. (2549). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ หลักการและแนวคิด. กรุงเทพฯ: เอ็ม.ที. เพรส.
สำนักปลัดกระทรวงสาธารณสุข. (2562). พระราชบัญญัติระบบสุขภาพปฐมภูมิ พ.ศ. 2562. นนทบุรี: สำนักปลัดกระทรวงสาธารณสุข.
สุพัตรา ศรีวณิชชากร, ทัศนีย์ ญาณะ, บำรุง ชลอเดช และ พฤกษา บุกบุญ. (2558). สถานการณ์การพัฒนาระบบบริการปฐมภูมิ พ.ศ. 2547–2558. นนทบุรี:
สหมิตรพริ้นติ้งแอนด์พับลิสชิ่ง.
สุรินทร์ กู้เจริญประสิทธิ์ และ พรเทพ ศิริวนารังสรรค์. (2561). การจัดระบบบริการสุขภาพปฐมภูมิในเขตเมืองกรณีศึกษาพื้นที่กรุงเทพมหานคร 2560. วารสารสมาคมเวชศาสตร์ป้องกันแห่งประเทศไทย, 8(2), 182-190. สืบค้นจากhttps://he01.tci-thaijo.org/index.php/JPMAT/article/view/146560
อังศินันท์ อินทรกําแหง, ทัศนา ทองภักดี, สุพิชชา วงค์จันทร์ และ วรสรณ์ เนตรทิพย์โท. (2554). การบริหารจัดการและประเมินโครงการเพื่อการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมสุขภาพในกลุ่มโรคเมตาบอลิก ของสถานพยาบาลภาครัฐและเอกชนในกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ: สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ.
Graham, B. (2018). Population characteristics and geographic coverage of primary care facilities. BMC Health Services Research, 18(398), 1-10. https://doi.org/10.1186/s12913-018-3221-8
Krejcie, R.V., & D.W. Morgan. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Starfield, B., & Shi, L. (2002). Policy relevant determinants of health: an international perspective. Health Policy, 60(3), 201-218. https://doi.org/10.1016/S0168-8510(01)00208-1
Starfield, B., Shi, L., & Macinko, J. (2005). Contribution of primary care to health systems and health. The Milbank quarterly, 83(3), 457–502. https://doi.org/10.1111/j.1468-0009.2005.00409.x
Stufflebeam, D. L., & Shinkfield, A. J. (2007). Evaluation theory, models and applications. Jossey-Bass.
Tyler, R. W. (1949). Basic principles of curriculum and instruction. Chicago: University of Chicago Press.
Wexley, K. N., & Latham, G. P. (2002). Developing and training human resources in organizations. New Jersey: Prentice Hall.