การใช้หลักสาราณียธรรมเพื่อพัฒนาการปฏิบัติหน้าที่ของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร

Main Article Content

พระไตรเทพ เอี่ยมศรีวงศา
เกษฎา ผาทอง

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษาหลักสาราณียธรรมกับการปฏิบัติหน้าที่ของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร 2. วิเคราะห์การใช้หลักสาราณียธรรมในการปฏิบัติหน้าที่ของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร และ 3. เสนอแนะแนวทางการใช้หลักสาราณียธรรมเพื่อพัฒนาการปฏิบัติหน้าที่ของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร โดยเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ การศึกษาข้อมูลเอกสารงานวิจัยต่าง ๆ  การสัมภาษณ์แบบเชิงลึกจากผู้ที่ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 30 รูป/คน และการสนทนากลุ่มเฉพาะ จำนวน 12 รูป/คน โดยใช้เทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหาเกี่ยวกับบริบทและตรวจสอบความสมบูรณ์ข้อมูลโดยใช้เทคนิคสามเส้า แล้วนำมาเสนอเป็นข้อมูลเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า 1. สมาชิกสภาผู้แทนราษฎรได้ใช้หลักสาราณียธรรมในการปฏิบัติหน้าที่อันดีงาม ซึ่งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรบางคนรู้จักมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ มีจิตใจเมตตา ให้ความเคารพผู้หลักผู้ใหญ่ รู้จักแบ่งปันสิ่งของ รู้จักเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ซึ่งกันและกัน ทำให้เป็นไปด้วยความเรียบร้อย และก็มีความบริสุทธิ์ยุติธรรม 2. การใช้หลักสาราณียธรรมในการปฏิบัติหน้าที่ของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ได้เป็นไปตามหลักสาราณียธรรม ด้วยจริยธรรมทางการเมืองและพระพุทธศาสนา ซึ่งจะเห็นได้ว่าสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรหลายท่าน ให้ความเคารพให้ความเชื่อฟัง แล้วก็ยึดถือหลักคุณธรรม รู้จักมีน้ำใจ เชื่อฟังเคารพแล้วก็ตัดสินใจไปในทิศทางเดียวกัน และ 3. แนวทางการใช้หลักสาราณียธรรมเพื่อพัฒนาการปฏิบัติหน้าที่ของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ได้มีแนวทางการปฏิบัติหน้าที่โดยใช้หลักสาราณียธรรมมาบูรณาการให้เข้ากับการปฏิบัติหน้าที่ของรัฐธรรมนูญ ซึ่งเราจะเห็นได้ว่าการปฏิบัติหน้าที่นั้น มีความจำเป็นอย่างมาก และการแสดงออกที่สำคัญส่วนใหญ่ คือการพูดจาอ่อนน้อมถ่อมตน การเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ การให้ความเคารพซึ่งกัน

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
เอี่ยมศรีวงศา พ. ., & ผาทอง เ. (2025). การใช้หลักสาราณียธรรมเพื่อพัฒนาการปฏิบัติหน้าที่ของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร . วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 8(5), 2329–2344. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jmhs1_s/article/view/279638
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กนกนาถ นามกิ่ง. (2561) คุณลักษณะของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรที่พึงประสงค์ของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย โรงเรียนนารีวิทยาเขตบางบอนกรุงเทพฯ. นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.

กรวิชญ์ บุญมี. (2567). การใช้หลักพุทธธรรมเพื่อการพัฒนาประชาธิปไตยในสังคมไทย. วารสารพุทธสังคมวิทยาปริทรรศน์, 9(4), 76 - 85. สืบค้นจาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/BSJ/ article/view/ 266700

กวี วงศ์พุฒ. (2550). ภาวะผู้นำ. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: ศูนย์ส่งเสริมวิชาชีพ.

คุณากร เกื้อด้วง. (2566). การอยู่ร่วมกันเพื่อสังคมสันติสุขโดยใช้หลักสาราณียธรรม 6 ในเขตอำเภอเมือง จังหวัดกระบี่. วารสารพุทธสังคมวิทยาปริทรรศน์, 8(1), 82-93. สืบค้นจากhttps://so06.tci-thaijo.org/index.php/BSJ/article/view/259068

จิรเดช นาคพงษ์. (2567). รูปแบบการสื่อสารทางการเมืองเชิงพุทธของผู้บริหารเทศบาลนครเพื่อส่งเสริมการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนในพื้นที่ภาคเหนือตอนล่าง. วารสารพุทธนวัตกรรมและการจัดการ, 7(4), 198–210. สืบค้นจาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/ bim/article/view/272360

ฐิติมา อิ่มรัตน์. (2558). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจเลือกนายกองค์การบริหารส่วนตำบลโขมง อำเภอท่าใหม่ จังหวัดจันทบุรี(วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.

ณฐา แย้มสรวล. (2559). การประยุกต์หลักสาราณียธรรมเพื่อเสริมสร้างความปรองดองในการปฏิบัติงานวิชาชีพพยาบาลปฏิบัติงานวิชาชีพพยาบาลในโรงพยาบาลบางไทร จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 1(1), 49-58. สืบค้นจาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jmbr/article/view/138204

ปรีดา กุดหอม. (2565). บทบาทด้านการปกครองท้องถิ่น ตามหลักสาราณียธรรม 6 ในเขตอำเภอเมืองร้อยเอ็ด จังหวัดร้อยเอ็ด. นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.

ภูกาญจนกฤษฎี ปุลันรัมย์ และ เกษฎา ผาทอง. (2566). บทบาทของผู้นำชุมชนในการเสริมสร้างจริยธรรมทางการเมืองเชิงพุทธเพื่อพัฒนาท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 24(1), 93–110. สืบค้นจาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/dhammathas /article/view/268877

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

รังสรรค์ ประเสริฐศรี. (2544). ภาวะผู้นำ. กรุงเทพฯ: ธนธัชการพิมพ์.

สิริวัฒน์ สุภรณ์ไพบูลย์. (2524). กฎหมายรัฐธรรมนูญ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

อารีย์ พันธุ์จันทร์. (2565). แนวทางส่งเสริมการปฏิบัติงานตามหลักสาราณียธรรมของบุคลากรสำนักงานพระพุทธศาสนาจังหวัดลำพูน. นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.

เอกภพ เหล่าบุญล้อม และ สุกิจ ชัยมุสิก. (2564). คุณลักษณะของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรที่พึงประสงค์ ตามทัศนะของบุคลากรสภากาชาดไทย. วารสารบัณฑิตศาส์น มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 19(2), 103–111. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/mgsj/article/ view/255848

Damnoen, S., & Somruay Pindon, P. P. (2025). A Synthesis of Buddhist Principles based on King’s Philosophy towards Sufficiency Agricultural Learning for Community Self-Reliance. Journal of Educational Management and Research Innovation, 7(1), 1–12. Retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jemri/article/view/275962

Dubrin, A. J. (1998). Leadership: Research findings, practice, and skills. Boston: Houghton.

Flippo, E. B. (1967). Principle of personnel administration. New York: McGraw–Hill.

Klomkul, L., Damnoen, S., Sawasdee, U., & Wilairadtanakun, A. (2023). Network development of Buddhist communication innovative space for media literacy of Thai youths. Journal of Namibian Studies: History Politics Culture, 35, 919-935. https://doi.org/10.59670/jns.v35i. 3381