The Development of English Final Consonant Pronunciation According to Phonetics

Main Article Content

รุ่งรัชนี พร้อมเพรียง

Abstract

The objectives of this research are: 1) to determine whether the pronunciation of English final consonants is problematic, 2) to develop the pronunciation of English final consonants using phonetic learning methods, and 3) to compare test scores on English final consonant pronunciation before and after learning. The sample used in the present study was 30 prathom 4-6 students, selected from one private school in Bangkok. The participants had lower than 60% on an English test. The instruments used in the research were a test of English final consonant pronunciation and the learning of English final consonant pronunciation. The results showed that fricatives were the most problematic sounds in English, with a percentage of 100. The final consonant sound that was less difficult was the lateral with a percentage of 93.33 and the final consonant with the least pronunciation problem was the tap or flap with the percentage of 86.67. After the development process of using the pronunciation packages, targeted students could pronounce the given sounds correctly with the average percentage of 44.77. Post-test scores were significantly higher than pre-test scores, indicating some improvement in pronunciation through learning activities. Learners read out the English final consonant pronunciation with pleasure. The ability to read aloud the English final consonant pronunciation increased. It also helps to motivate students (to) learn English at the elementary level.

Article Details

How to Cite
พร้อมเพรียง ร. (2018). The Development of English Final Consonant Pronunciation According to Phonetics. Language and Linguistics, 36, 81–100. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/joling/article/view/155003
Section
Research Article

References

กรองแก้ว ไชยปะ. (2548). สัทศาสตร์อังกฤษและสรวิทยาเบื้องต้น. เลย: มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
จิรประภา บุญพรหม. (2553). ผลของการเสริมกลยุทธ์สัทศาสตร์ทางแก้ต่อพัฒนาการในการออกเสียงพยัญชนะท้ายพยางค์ภาษา
ฝรั่งเศสของนักศึกษาไทย. มนุษยศาสตร์สาร, 11(2), 25-40.
จิตรา คันธวงศ์. (2543). การสร้างชุดการสอนภาษาอังกฤษสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ที่มีผลการเรียนภาษาอังกฤษต่ำ
(วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยขอนแก่น, ขอนแก่น.
เจษฎา วารี. (2557). ทักษะการออกเสียงภาษาอังกฤษของนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนเปี่ยมสุวรรณวิทยาที่เรียน
รู้แบบร่วมมือและแบบเน้นปฏิบัติ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, กรุงเทพฯ.
ชายิกา ปรีพลู. (2547). การสร้างชุดการสอนกลุ่มสาระภาษาต่างประเทศ สำหรับนักเรียน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2
(วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยขอนแก่น, ขอนแก่น.
ถิรวัฒน์ ตันทนิส. (2555). การศึกษาปัญหาการออกเสียงภาษาอังกฤษและกลวิธีการเรียนการออกเสียงภาษาอังกฤษ
ของนักศึกษาสหวิทยาการชั้นปีที่ 3 มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. ภาษาและภาษาศาสตร์, 31(1), 87-110.
ธูปทอง กว้างสวาสดิ์. (2549). 200 กิจกรรมสอนภาษาอังกฤษ. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
นันทนา รณเกียรติ. (2555). สัทศาสตร์เพื่อการสอนการออกเสียงภาษาอังกฤษ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
บำรุง โตรัตน์. (2547). วิธีสอนภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
บุญชม ศรีสะอาด. (2541). การพัฒนาการสอน. กรุงเทพฯ: สุวิริยสาสน์.
เบญจพร มีพร้อมจันทร์คล้าย. (2557). คำศัพท์ภาษาอังกฤษที่นักศึกษามักออกเสียงผิดในการเรียนสนทนาภาษาอังกฤษ
ระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี
ราชมงคลธัญบุรี, ปทุมธานี.
ประกอบ ผลงาม. (2549). เอกสารประกอบการสอนสัทศาสตร์. นครปฐม: สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท.
พระมหาวุฒิพงษ์ วุฑฺฒิวํโส. (2560). การศึกษาทักษะการออกเสียงพยัญชนะท้ายคำภาษาอังกฤษ ตามหลักสัทศาสตร์
ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ในเขตเทศบาล เมืองกันทรลักษ์ จังหวัดศรีสะเกษ. วารสาร มจร มนุษยศาสตร์
ปริทรรศน์, 3(2), 1-9.
พิณทิพย์ ทวยเจริญ. (2547). การพูดภาษาอังกฤษตามหลักภาษาศาสตร์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ภูเบต ไข่ชัยภูมิ. (2550). การพัฒนาทักษะการออกเสียงพยัญชนะท้ายคำภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5
โรงเรียนท่ามะไฟหวาน อำเภอแก้งคร้อ จังหวัดชัยภูมิ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, เลย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2553). พจนานุกรมศัพท์ภาษาศาสตร์ (ภาษาศาสตร์ประยุกต์). กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
วรกิต วัดข้าวหลาม. (2540). เอกสารประกอบการอบรมเชิงปฏิบัติการเทคนิคการผลิตและการใช้ ชุดการสอน. ขอนแก่น:
มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สมบูรณ์ ตันยะ. (2549). วิทยาการวิจัย. นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
สมใจ ถิระนันท์. (2544). การสร้างชุดการสอนภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6
(วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยบูรพา, ชลบุรี.
สาริณี สุวรรณพันธุ์. (2553). การใช้กิจกรรมเพลงเพื่อส่งเสริมการออกเสียง ความรู้ทางด้านคำศัพท์และไวยากรณ์ภาษาอังกฤษ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
อรุณรัศมี แก้วลอย. (2555). การพัฒนาการออกเสียงพยัญชนะเสียงเสียดแทรกภาษาอังกฤษโดยวิธีสอนภาษาแบบฟัง-พูดและ
หลักการทางสรีรสัทศาสตร์ (สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.
อาภรณ์ ศรีเพชร. (2552). การพัฒนาทักษะการอ่านออกเสียงภาษาอังกฤษ โดยใช้ชุดฝึกทักษะการอ่านออกเสียงแบบสัทอักษร
(Phonetics) สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนเทศบาล 5 วสุนธราภิวัฒก์. สุราษฎร์ธานี: โรงเรียนเทศบาล 5
วสุนธรา
Ashby. (2011). Phonetics and the Modern Language Learner. Retrieved From https://lang.ltsn.acuk/resources
/goodpractice.aspx? resourced=408#toc_3344.
Beech, J. R., Harding, L., & Hilton-Jones, D. (1993). Assessment in speech
and language therapy. CUP Archive. Retrieved from https://books.google.co.th/books?id=tMQ9AAAAIAAJ&
printsec=frontcover&hl=th&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false
Hornby. (2000). Advance learner's dictionary (6th ed.). Retrieved from www.scruples.net
Kubozono, H. (2017). The Phonetics and Phonology of Geminate Consonants. Oxford: Oxford University Press.