การศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนรายวิชาวรรณกรรมไทยเพื่อการจัดแสดง โดยใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้เชิงรุก (Active Learning) ของนักศึกษาสาขาวิชาภาษาไทย ชั้นปีที่ 2
คำสำคัญ:
ผลสัมฤทธิ์การเรียนรู้, วรรณกรรมไทยเพื่อการแสดง, รูปแบบการเรียนรู้, การเรียนรู้เชิงรุกบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงพัฒนา (R&D) มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนรายวิชาวรรณกรรมไทยเพื่อการจัดแสดง ก่อนและหลังการจัดการเรียนรู้เชิงรุก (Active Learning) และ (2) ศึกษาความพึงพอใจของนักศึกษาที่มีต่อการเรียนการสอนดังกล่าว กลุ่มตัวอย่างคือ นักศึกษาสาขาวิชาภาษาไทย ชั้นปีที่ 2 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2567 จำนวน 28 คน ได้มาโดยการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือวิจัยประกอบด้วย แผนการจัดการเรียนรู้ แบบทดสอบก่อน–หลังเรียน จำนวน 20 ข้อ และแบบสอบถามความพึงพอใจ ผลการวิจัยพบว่า ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 โดยคะแนนเฉลี่ยหลังเรียน x̅ = 13.50, S.D. = 3.07) สูงกว่าก่อนเรียน x̅ = 9.61, S.D. = 2.66) ด้านความพึงพอใจอยู่ในระดับมาก (x̅= 4.26–4.48) โดยพึงพอใจสูงสุดในด้านการมีส่วนร่วมและการประยุกต์ใช้ความรู้ (x̅= 4.48) รองลงมาคือความชัดเจนของจุดประสงค์ x̅ = 4.44) และการปฏิบัติจริง (x̅ = 4.41) ขณะที่ด้านอิสระทางความคิดได้คะแนนต่ำสุด (x̅= 3.93) สรุปได้ว่า การใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้เชิงรุกช่วยยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน และสร้างความพึงพอใจต่อการเรียนรู้ในระดับมาก
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ (2552). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กิตติพงษ์ แบสิ่ว และยงยุทธ อังคสัญญลักษณ์. (2566). เทคนิคการสอนวรรณคดีไทยโดยประยุกต์ใช้แนวคิดการเรียนรู้เชิงรุก: แนวปฏิบัติสู่การพัฒนาการคิด. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 21(1), 60-72.
คะเณยะ อ่อนนาง. (2564). ผลการจัดการเรียนรู้เชิงรุกที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ทักษะการจัดการเรียนรู้ และเจตคติต่อวิชาชีพครูของนักศึกษาวิชาชีพครู. วารสารศึกษาศาสตร์สาร มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 5(2), 15-24.
ชลธิชา ศิริอมรพันธุ์. (2562). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนวรรณคดีไทยเชิงผลิตภาพ เพื่อส่งเสริมความรับผิดชอบ และสำนึกทางสังคม. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์, กรุงเทพมหานคร.
ดารุณี นิพัทธ์ศานต์. (2568, เมษายน 30). ประธานสาขาวิชาภาษาไทย คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง. สัมภาษณ์.
เตือนใจ คดดี. (2565). การพัฒนารูปแบบการสอนวรรณคดีตามทฤษฎีวิพากษ์เพื่อส่งเสริมความสามารถในการคิดไตร่ตรองเชิงวิพากษ์ และการออกแบบการเรียนการสอนวรรณคดีของนักศึกษาครู มหาวิทยาลัยราชภัฏ. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยนเรศวร, พิษณุโลก.
นันทญ์ณภัค พรมมา. (2563). การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวรรณคดีไทยของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ด้วยการใช้เทคนิคเพื่อนคู่คิด. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร, นครปฐม.
นัยนา ถาวรายุศม์. (2565). การสร้างความรู้ด้วยตนเองเพื่อเสริมสร้างทักษะการเรียนรู้วิชาภาษาอังกฤษ ระดับประถมศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์ ศรีนครินทรวิโรฒ, 23(1), 222-237.
บวร ปวรธมฺโม, พระ. (2563). การศึกษาผลการจัดการเรียนรู้เชิงรุกสำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มมร. วิทยาเขตอีสาน, 1(2), 9-23.
ประจักษ์ น้อยเหนื่อย. (2564). การศึกษาความต้องการจำเป็นเพื่อพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้วรรณคดีไทยตามแนวคิด Active Learning ของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. วารสาร HRD JOURNAL, 12(1), 78-91.
ประจักษ์ น้อยเหนื่อย และมาเรียม นิลพันธุ์. (2564). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้วรรณคดีไทยตามแนวคิด Active Learning เพื่อส่งเสริมความสามารถในการแก้ปัญหาเชิงสร้างสรรค์ และความซาบซึ้งในวรรณคดีไทยของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. วารสารวิจัยและพัฒนาหลักสูตร, 11(2), 138–157.
ปาริชาติ จารุดิลกกุล และเนาวนิตย์ สงคราม. (2566). การพัฒนารูปแบบการสอนวรรณคดีด้วยวิธีการสอนแบบ SQ4R ร่วมกับการเล่าเรื่องแบบดิจิทัลที่มีต่อความสามารถในการวิพากษ์วิจารณ์วรรณคดีไทยของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษา. วารสารวิธีวิทยาการวิจัย, 36(2), 180-198.
ภัคพล คำหน้อย และ ป ประภัสสนันทน์ เรืองจันทร์. (2566). สถานภาพการใช้กรอบแนวคิด ทฤษฎี ในการศึกษาการจัดการเรียนการสอนวรรณกรรมและวรรณคดีไทย. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา OJED, 18(2), 1-16.
รัศมี ศรีนนท์ และคณะ. (2561). การจัดการเรียนรู้เชิงรุกในยุคไทยแลนด์ 4.0. วารสารบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร, 9(2), 331-343.
วริษา หมื่นยงค์ และประภาษ เพ็งพุ่ม. (2567). การพัฒนาผลสัมฤทธิ์การเรียนวรรณคดีไทยของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โดยการจัดการเรียนรู้แบบสืบเสาะหาความรู้ (5E) ร่วมกับแผนผังความคิด. วารสารราชพฤกษ์, 22(2), 148-162.
ศศิพงษ์ ศรีสวัสดิ์. (2565). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมทักษะการใช้ภาษาไทยเพื่อการสื่อสาร โดยใช้ภาระงานเป็นฐาน สำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรี. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์, 17(3), 97-112.
สิทธินนท์ บุญสวยขวัญ. (2565). การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวรรณคดีไทยและความสุขในการเรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โดยการใช้แนวคิดเกมมิฟิเคชัน ร่วมกับการให้ข้อมูลย้อนกลับ. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร, นครปฐม.
อดิศร ขาวสะอาด. (2567). การพัฒนาแผนการจัดการเรียนรู้วิชาภาษาไทย ตามแนวทางการสอนโดยใช้วรรณคดีเป็นฐาน หน่วยการเรียนรู้เสภาขุนช้างขุนแผน ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนนวลนรดิศวิทยาคม รัชมังคลาภิเษก. รายงานสืบเนื่องการประชุม การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 15, 838-851.
อติอร ตัญกาญจน์. (2562). การพัฒนาชุดกิจกรรมการเรียนการสอนวรรณคดีและวรรณกรรมไทยโดยใช้กระบวนการกระจ่างแจ้งค่านิยม เพื่อส่งเสริมความซื่อสัตย์ของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพมหานคร.
อรุโณทัย อินทนิด, ภัคพล คำหน้อย และกาญจนา วิชญาปกรณ์. (2565). สถานภาพงานวิจัยด้านการเรียนการสอนวรรณคดีไทย ช่วงปี พ.ศ. 2555-2564. วารสารครุพิบูล, 9(2), 337-354.
อาทิตย์ ซาวคำ และศิริวรรณ วณิชวัฒนวรชัย. (2566). นวัตกรรมการเรียนรู้วรรณคดีเชิงสร้างสรรค์เพื่อส่งเสริมการคิดอย่างมีวิจารณญาณสำหรับผู้เรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. วารสารครุศาสตร์ ราชภัฏเชียงใหม่, 2(3), 15-30.
Dewey, J. (1938). Experience and education. New York: Macmillan.
Piaget, J. (1977). The development of thought: Equilibration of cognitive structures. New York: Viking.
Vygotsky, L. S. (1978). Mind in society: The development of higher psychological processes. Cambridge, MA: Harvard University Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารศิลปศาสตร์วิชาการและวิจัย (ออนไลน์)
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารศิลปศาสตร์ปริทัศน์
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
